Ποιοι μπαινοβγαίνουν για business από την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου
Τα σκαλοπάτια και το club των υπερχρεωμένων
Οι μπίζνες είναι τόσο σημαντικές που σε πολλές περιπτώσεις απαιτούν την «προσοχή» του Μεγάρου Μαξίμου. Και στην περίπτωση αυτή οι ενδιαφερόμενοι δεν εισέρχονται από την πύλη της Ηρώδου του Αττικού, αλλά από την μικρή πλαϊνή πόρτα της Βασιλέως Γεωργίου του Β’. Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από πολύ σημαντικές συναντήσεις έχουν ξεκινήσει από την είσοδο αυτή, για να «γράψουν» το μέλλον σε μια σειρά από μεγάλες επιχειρηματικές εξελίξεις που θα καθορίσουν την «εικόνα» της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια.
Μπορεί αυτό να μην είναι «συνωμοσιολογικό», όπως θα άρεσε στους λάτρεις των αποκαλύψεων. Από την πλαϊνή είσοδο μπορεί κανείς να προσεγγίσει τους συνεργάτες του πρωθυπουργού, εφόσον έχει ραντεβού μαζί τους κι η αλήθεια είναι ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν την «πόρτα» αυτή για παρόμοιους λόγους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το 2019, τα μπες-βγες από την πόρτα αυτή θα γράψουν επιχειρηματική ιστορία.
Από τις αρχές του φθινοπώρου, για παράδειγμα, δεκάδες (κυριολεκτικά) συναντήσεις έχουν πραγματοποιηθεί για τον συντονισμό της αποκρατικοποίησης των Ελληνικών Πετρελαίων. Το κυοφορούμενο deal είναι αρκετά περίπλοκο, αφού περιλαμβάνει την πώληση ενός πακέτου της κρατικής συμμετοχής και ενός τμήματος του μεριδίου της οικογένειας Λάτση στην εταιρεία, με στόχο να διαμορφωθεί το πλειοψηφικό πακέτο που στη συνέχεια θα μεταβιβαστεί μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό σε ξένο όμιλο. Διαδικασία αρκετά ευαίσθητη ώστε να απαιτεί συχνά την παρουσία κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, όπως ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Στέργιος Πιτσιόρλας και ο Δημήτρης Λιάκος. Μαζί τους και οι σύμβουλοι του διαγωνισμού, που αν πάει καλά θα φέρει στα κρατικά ταμεία 1,5 δισ. ευρώ.
Μπορεί οι συναντήσεις να «έφαγαν» δεκάδες ώρες για τους παρευρισκόμενους, έφεραν όμως αποτέλεσμα, αφού τελικά στον διαγωνισμό εμφανίστηκαν «μεγάλα ονόματα» του πετρελαϊκού κλάδου, όπως η Gencore και η Vittol, κυρίως, όμως η αμερικανική Carlyle, ένας κολοσσός των κεφαλαίων που θα βάλει και τα χρήματα για την υποψηφιότητα της Glencore.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Οι αμερικανοί επενδυτές εμφανίζονται συχνά τελευταία ως το …ιππικό σε διάφορες διαδικασίες διάσωσης ή πώλησης ελληνικών επιχειρήσεων. Και για την περίπτωση της Carlyle, που μας έρχεται από το μακρινό παρελθόν (όταν δηλαδή είχε εξαγοράσει την διαβόητη Νεοχημική του Λαυρεντιάδη, για την γυρίσει… πίσω λίγο αργότερα), η προσδοκία είναι ότι θα φέρει τα κονδύλια που χρειάζονται και δεν θα καταλήξει «κενό γράμμα», όπως η περίπτωση των ελληνοαμερικανών του Τζον Κάλαμος, που ήρθαν για να αγοράσουν την Εθνική Ασφαλιστική χωρίς… σέντσι.
Για την κυβέρνηση το deal των ΕΛ.ΠΕ. είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για να ικανοποιήσει τον μνημονιακής προέλευσης στόχο της αποκρατικοποίησης, αλλά και για να ξεκλειδώσει άλλο ένα project στο οποίο εμπλέκεται η οικογένεια Λάτση (μέσω της Lamda Development αυτή τη φορά): το Ελληνικό και τη δημιουργία του καζίνο στο πρώην αεροδρόμιο. Τα δύο deals που οι γνωρίζοντες θεωρούν «συγκοινωνούντα δοχεία» για τις σχέσεις κυβέρνησης - Λάτση, έχουν «αναλώσει» τις περισσότερες ώρες των συναντήσεων που ξεκίνησαν από την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου. Και όχι τυχαία. Άλλωστε, εκτός από τις πολιτικο-οικονομικές παραμέτρους και τις τεχνικές δυσκολίες που παρουσιάζουν, θα καθορίσουν το μέλλον της ελληνικής αγοράς σε δύο κρίσιμους και μεγάλους τομείς: το real estate και την ενέργεια, με «ίχνος» που για τις επόμενες δεκαετίες υπολογίζεται σε δεκάδες δισ. ευρώ.
Συναντήσεις βέβαια έχουν γίνει και για πιο …ταπεινές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα με τον Πάνο Ξενοκώστα, τον ελληνοαμερικανό επενδυτή, που με σημαντικές στηρίξεις (είναι η αλήθεια) ανέλαβε την περασμένη χρονιά τα χρεωκοπημένα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου. Ο ίδιος επενδυτής, παρότι είχε εκφράσει δημόσια το ενδιαφέρον του για την απόκτηση και των Ναυπηγείων Ελευσίνας (και φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί για την απόκτησή τους), τελικά δεν υπέβαλε προσφορά, αφήνοντας την κυβέρνηση με μία μόνο υποψηφιότητα στον σχετικό διαγωνισμό. Στο παρασκήνιο λέγεται πως αν και ο Ξενοκώστας συνεχίζει να διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με την κυβέρνηση, είχε ενστάσεις για τον τρόπο με τον οποίο η KPMG προχώρησε τον διαγωνισμό για την Ελευσίνα. Και πως επιθυμούσε η επιλογή του αναδόχου - επενδυτή να γίνει μέσα από διυπουργική επιτροπή, όπως στην περίπτωση του Νεωρίου. Έτσι, εάν ο διαγωνισμός κηρυχτεί άγονος, πολλοί στοιχηματίζουν ότι ο Πάνος Ξενοκώστας θα περάσει και πάλι την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου, για να μεταφέρει τις προτάσεις του…
ΣΧΕΤΙΚΑ
Από την προσοχή των επιτελών του Μεγάρου Μαξίμου δεν περνούν απαρατήρητες ούτε οι εξελίξεις του άλλοτε επιχειρηματικού κολοσσού που είχε στήσει ο Ανδρέας Βγενόπουλος, της MIG. Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού παρακολούθησαν με ενδιαφέρον την πώληση του νοσοκομείου Υγεία στο αμερικανικών συμφερόντων fund CVC Capital, ενώ έχουν ενημερωθεί για τις προθέσεις (και προτάσεις) εξαγοράς τόσο της ακτοπλοϊκής Attica (Superfast, Blue Star, HSW), όσο και της Vivartia (ΔΕΛΤΑ κλπ) στον κλάδο των τροφίμων. Για την πρώτη, μια συμφωνία έφτασε στο «παρά πέντε» το περασμένο καλοκαίρι (με τους ενδιαφερόμενους μάλιστα να περνούν το κατώφλι του πρωθυπουργού για συνάντηση γνωριμίας) αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε. Και πλέον οι εξελίξεις τοποθετούνται το νωρίτερο στο …βάθος της χρονιάς. Για τη δεύτερη, οι εξελίξεις επίσης θα καθυστερήσουν, αν και οι πιο «ζεστοί» εκ των ενδιαφερομένων, είναι «γνώριμοι» στα επιτελικά κλιμάκια της κυβέρνησης από παλαιότερες «δουλειές»….
Τα σκαλοπάτια και το club των υπερχρεωμένων
Λίγο πιο μακριά, το «κατώφλι» του υπουργείου Οικονομίας και του Στέργιου Πιτσιόρλα περνούν και άλλοι επενδυτές, που ενδιαφέρονται για τα πάλαι ποτέ φιλέτα της οικονομίας που σήμερα βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Ένας τέτοιος είναι και ο κρατικός επενδυτικός οργανισμός των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Mubadala Investment Company, που φέρεται να κάνει διερευνητικές επαφές τόσο για την ΕΛΒΟ όσο και για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης. Για την ΕΒΖ ενδιαφέρον υπάρχει και από το fund Kingsley Capital, ενώ τελευταία τα σκαλιά του υπουργείου έχουν περάσει ενδιαφερόμενοι και για τη ΛΑΡΚΟ.
Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν στενά (πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι) τις εξελίξεις
Η αλήθεια είναι ότι εάν κάποιος συναντήσει κοστουμαρισμένους τύπους να περπατούν με φακέλους υπό μάλης στο κέντρο της Αθήνας το πιθανότερο είναι να πηγαίνουν σε κάποιο ραντεβού για μπίζνες. Άλλωστε με τις τράπεζες να πιέζονται να κλείσουν τις υποθέσεις των κόκκινων δανείων μέσα στο χρόνο (άντε και το 2020) οι περιπτώσεις μεγάλων επιχειρήσεων που θα βγουν το σφυρί είναι δεκάδες. Και μόνο αν σκεφτεί κανείς το ήδη γνωστό …Club των υπερχρεωμένων (Forthnet, Σαρακάκης, Μάνεσης, Θεοχαράκης, Folli Follie κλπ), ένα μεγάλο μέρος του επιχειρείν αλλάζει χέρια την περίοδο αυτή. Και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν στενά (πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι) τις εξελίξεις. Μεταξύ πολλών άλλων και γιατί, όπως με νόημα σημειώνουν ορισμένοι… οι εργαζόμενοι τις επιχειρήσεις αυτές είναι και ψηφοφόροι…
Πώς και γιατί οι USA έβαλαν πλάτη για το πενταετές ομόλογο
Οι αμερικανικές τράπεζες, τα media και το παρασκήνιο της εξόδου στις αγορές
Είναι ο αμερικανικός παράγοντας ο ισχυρότερος σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό ίσως να έχει αρχίσει να γίνεται προφανής εδώ και αρκετούς μήνες. Το τελευταίο διάστημα, όμως, αποδεικνύεται ότι έχει και μεγάλο «βάθος». Ίσως, σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό των αρχικών εκτιμήσεων που έβλεπαν ότι ο «πάγος» που άρχισε να καλύπτει από το 2015 και μετά τις σχέσεις της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον, προσφέρει στην πρώτη αριστερή κυβέρνησης της Ελλάδας μια ευκαιριακή σύμπραξη με τους Αμερικανούς.
Και βέβαια δεν είναι μόνο η στήριξη των αμερικανών στις ενεργειακές αναζητήσεις της Ελλάδας στα «πετρέλαια» (που ούτως ή άλλως εξυπηρετούν και την πολιτική της Ουάσιγκτον να βάλει φρένο στο ρωσικό ενεργειακό επεκτατισμό), ούτε η παρουσία του αμερικανού πρέσβη στο «ελληνικό Πεντάγωνο» τις ημέρες των προκλητικών τουρκικών στρατιωτικών ασκήσεων το περασμένο καλοκαίρι. Αυτά θα μπορούσαν εύκολα να είναι τμήμα ενός γεωστρατηγικού δούναι και λαβείν, αμοιβαίας ωφέλειας.
Αντίθετα, το «βάθος» τη σχέσης αναδεικνύεται τις ημέρες αυτές, με την προσφορά της αμερικανικής «χείρας βοηθείας» στο πρώτο κρίσιμο τεστ της ελληνικής οικονομίας, στην μετάμνημόνιο εποχή: δηλαδή την έκδοση του περιβόητου ομολόγου.
Την ώρα που στο πολιτικό προσκήνιο «τσακώνονται» για το κατά πόσον το επιτόκιο δανεισμού ήταν υψηλό, λίγοι πρόσεξαν, ότι η έκδοση ήταν μια καθαρά αμερικανική υπόθεση. Και βέβαια δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι οι ανάδοχοι της έκδοσης που προετοίμασε ο ΟΔΔΗΧ ήταν σχεδόν αποκλειστικά αμερικανικές τράπεζες. Με την εξαίρεση της Societe Generale, την ελληνική έξοδο στις αγορές ανέλαβαν τα βαριά ονόματα του αμερικανικού banking: Bank of America, Merrill Lynch, Goldman Sachs, JP Morgan, και Μorgan Stanley. Προσφέροντας έτσι στους επενδυτές την απαιτούμενη «ασφάλεια» για να βάλουν τα κεφάλαιά τους. Και αντίστοιχα προσφέροντας την ευκαιρία στο ελληνικό δημόσιο να απαλλαγεί από τα επικίνδυνα hedgefunds, και να δανειστεί από αυτούς που στην κυβέρνηση ανακοίνωσαν ως …fundmanagers. Δηλαδή… κανονικά κεφάλαια, σε μια μάλλον άστοχη μετάφραση.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Έτσι, ίσως να μην έχει τόση σημασία ότι αμερικανικά κεφάλαια πήραν το 8,5% της ελληνικής έκδοσης, αλλά ότι η παρουσία των αναδόχων βοήθησε το ομόλογο να «περπατήσει» με προσφορές που ξεπέρασαν τα 10 δις, ενώ το ελληνικό δημόσιο ζητούσε μόλις 2,5 δις.
Οι γνώστες του παρασκηνίου, πάντως, επιμένουν ότι οι βάσεις για την ελληνική έκδοση είχαν μπει το περασμένο φθινόπωρο κατά την επίσκεψη του ΑλέξηΤσίπρα στις ΗΠΑ, και επιβεβαιώθηκαν στη συνάντηση που είχε στη Νέα Υόρκη με τον Τζέιμι Ντάιμον, τον ελληνικής καταγωγής «μπος» της JP Morgan. Οι ίδιοι συμπληρώνουν με νόημα ότι τη συγκεκριμένη συνάντηση είχε προετοιμάσει ο πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) Στέλιος Παπαδόπουλος, που σήμερα εργάζεται στην JP Morgan, ως στέλεχος στη διοίκηση Νοτίου Ευρώπης. Μάλλον ειρωνεία της τύχης, αν κάποιος συνυπολογίσει ότι ο Στέλιος Παπαδόπουλος ήταν ένα στέλεχος που είχε αναδειχθεί από τον Αντώνη Σαμαρά…
Μπορεί η επίδοση αυτή φαντάζει καλύτερη από το ομόλογο που είχε εκδώσει η κυβέρνηση Σαμαρά, το οποίο είχε διαμορφωθεί στο 4,95%, αλλά η σύγκριση με τις επιδόσεις άλλων χωρών είναι απογοητευτική
Υπό την αμερικανική «σκέπη», το ελληνικό πενταετές ομόλογο «βγήκε» με επιτόκιο στο 3,6% (και το κουπόνι στο 3,45%). Μπορεί η επίδοση αυτή φαντάζει καλύτερη από το ομόλογο που είχε εκδώσει η κυβέρνηση Σαμαρά, το οποίο είχε διαμορφωθεί στο 4,95%, αλλά η σύγκριση με τις επιδόσεις άλλων χωρών είναι απογοητευτική. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα, δανειζόταν το 2014 με επιτόκιο της τάξης του 4,5%, όμως σήμερα πληρώνει επιτόκιο κάτω από 0,5%.
Το αμερικανικό «σύστημα» πάντως ανέθεσε τη σχετική επικοινωνιακή αποστολή στο βαρύ πυροβολικό των media. Η Wall Street Journal έκανε ειδική μνεία στη μεγάλη ζήτηση που υπήρξε κατά την έκδοση του 5ετούς ομολόγου, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για την πρώτη έξοδο στις αγορές μετά την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος στήριξης. Φιλοξένησε δε και δηλώσεις αναλυτών, όπως o Κρίστιαν Κοπφ, επικεφαλής της Union Investment, που σημείωσε ότι «η εκτίμησή μας για την Ελλάδα παραμένει θετική», και συμπληρώνοντας πως «με την έκδοση του ομολόγου, η χώρα επιθυμεί να αποδείξει την ικανότητά της στις αγορές, με όφελος και για τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα».
Το Bloomberg μίλησε για την επιστροφή της «όρεξης» των διαχειριστών κεφαλαίων για ελληνικούς τίτλους. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει τη χώρα να ελαφρύνει το κόστος δανεισμού, καθώς δεν εξαρτάται πλέον από hedgefunds που απαιτούν υψηλές πληρωμές για υψηλό κίνδυνο. Το Bloomberg δεν έχασε την ευκαιρία να «θυμίσει» ότι το κόστος δανεισμού είναι μία μονάδα χαμηλότερο σε σχέση με τις αντίστοιχες εκδόσεις του 2014 και του 2017, προβλέποντας ότι η κυβέρνηση δεν θα χάσει την ευκαιρία να χτίσει γύρω από την έκδοση ένα νέο αφήγημα για «success story».
Και βέβαια δεν είναι μόνο η βοήθεια στο ομόλογο, που κάποιοι, χαριτολογώντας χαρακτήρισαν… made in USA. Είναι η πρακτική στήριξη σε όλα σχεδόν τα σημαντικά ελληνικά projects που δείχνει το «βάθος» της σχέσης. Από τις αμερικανικές εταιρείες του «τζόγου» που εμφανίστηκαν στον διαγωνισμό για το καζίνο του Ελληνικού (την ώρα που παρέπαιε) μέχρι την επανεμφάνιση του mega-fund Carlyle, η οποία στήριξε την υποψηφιότητα της Glencore στον διαγωνισμό για την αποκρατικοποίηση των ΕΛ.ΠΕ. Έναν διαγωνισμό που μέχρι την ώρα εκείνη φαινόταν να ναυαγεί…
Στη Νέα Δημοκρατία, ευλόγως ανησυχούν ότι ο Τσίπρας τους βγήκε από τα… αριστερά στη σχέση με τους Αμερικανούς
Μ’ αυτά και με τα άλλα, στη Νέα Δημοκρατία, ευλόγως ανησυχούν ότι ο Τσίπρας τους βγήκε από τα… αριστερά στη σχέση με τους Αμερικανούς. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο χειρισμός της υπόθεσης της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου ο Αλέξης έπαιξε με… αμερικανό προπονητή. Είναι και ότι διάφοροι μεγαλοπαράγοντες των ΗΠΑ που επισκέπτονται την Αθήνα το τελευταίο διάστημα μεταφέρουν στους συνομιλητές τους σχεδόν την ίδια «κασέτα»: Δηλαδή ότι η Νέα Δημοκρατία, ως πολιτικό συγκρότημα, βρίσκεται πιο κοντά στις αγορές και στην οικονομία, αλλά ότι ο Τσίπρας βρίσκεται πιο κοντά στην αμερικανική πολιτική.
ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Βίντεο: Πώς δημιουργείται η ανάπτυξη
Μέσα σε 4 λεπτά γίνεται κατανοητό τι έφταιξε αλλά και ποιος είναι ο δρόμος για μια γρήγορη ανάπτυξη
- A-
- A+
Ένα αρκετά ενημερωτικό βιντεάκι σχετικά με το πώς κινείται η οικονομία μιας χώρας κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στα social media, έχοντας αποσπάσει αρκετά θετικά σχόλια, αφού ο λόγος του είναι τέτοιος, που δεν παραπέμπει σε οικονομικούς ειδήμονες, αλλά σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν ιδέα από οικονομία. Έννοιες που ακούμε καθημερινά, όπως ΑΕΠ, πλεόνασμα, έλλειμμα, άμεσοι και έμμεσοι φόροι εξηγούνται με απλό τρόπο στο βίντεο και έτσι ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί το τι πραγματεύεται.
Η σελίδα «η Ελλάδα σε γρήγορη ανάπτυξη» αφού πρώτα εξηγεί τις απλές αυτές έννοιες, έπειτα «εισβάλλει» στην ελληνική πραγματικότητα, τις επιχειρήσεις και το κράτος. Στη συνέχεια γίνονται αναφορές στους υπέρογκους ελληνικούς δανεισμούς και τα συνεχόμενα ελλείμματα, που σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση έφεραν την πτώχευση, για να φτάσουμε στο σήμερα και τις οικονομικές πολιτικές που φαντάζουν αυτονόητες για να προχωρήσουμε. Οι επενδύσεις και μάλιστα οι ξένες και άμεσες επενδύσεις φαίνεται να αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελλάδα στο διαφωτιστικό αυτό βίντεο.
Τι γυρεύει η οικογένεια Κοτσολιούτσου καθημερινά στα γραφεία της Folli Follie;
Πατήρ, μήτηρ και υιός έφυγαν για να… μείνουν στη Folli Follie, που δεν έχει να πληρώσει ούτε τους μισθούς των εργαζομένων
Η πληροφορία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί επίσημα, αλλά είναι «τσεκαρισμένη» από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες που τη μεταφέρουν… αρμοδίως. Η διοίκηση άλλαξε, η ιδιοκτησία βρίσκεται υπό δίωξη, αλλά η οικογένεια Κουτσολιούτσου συνεχίζει με business as usual. Πατήρ, μήτηρ και υιός παραμένουν στα γραφεία της Folli Follie τα οποία επισκέπτονται καθημερινώς και ρυθμίζουν τις υποθέσεις του ομίλου, ασχέτως αν επισήμως υπάρχει νέος CEO και νέος CFO. Και όπως επιμένουν οι ίδιες πηγές, τα περισσότερα από τα νέα στελέχη που τοποθετήθηκαν, είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «στα μέτρα» της οικογένειας.
Να είναι το λεγόμενο cognitive resonance, δηλαδή το ψυχολογικό φαινόμενο που αναγκάζει τον άνθρωπο να παραμένει προσκολλημένος σε αυτό που γνωρίζει; Ή είναι μια απόπειρα να ελεγχθεί μέχρι την τελευταία στιγμή ο καταρρέων όμιλος;
Αυτό όμως είναι μάλλον δύσκολο για μία διοίκηση (πρώην επισήμως) σε βάρος της οποίας έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις για δύο κακουργήματα, της έχει απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα, ενώ οι λογαριασμοί της έχουν παγώσει, και ορισμένα από τα περιουσιακά τους assets οδηγούνται σε πλειστηριασμό και εκποίηση.
Ίσως το ερώτημα να μην έχει να κάνει τόσο με την φυσική παρουσία των μελών της οικογένειας, και των υπολοίπων στελεχών της διοίκησης που οδήγησαν την εταιρεία στη σημερινή κατάσταση, όσο στη δυνατότητά τους να ασκούν διοίκηση. Και αυτό αφού οι παραιτήσεις τους προ καιρού, με την οικονομική διαχείριση του ομίλου, η οποία βρίσκεται υπό διερεύνηση (με διώξεις να έχουν ασκηθεί ήδη) για κακουργηματικού χαρακτήρα απάτες.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Για πολλούς το «κλειδί» στη συνεχιζόμενη παρουσία της οικογένειας στα κεντρικά του Αγίου Στεφάνου είναι η παραμονή (μετά την παραίτηση από τη θέση του CEO) του Τζώρτζη Κουτσολιούτσου στη διοίκηση. Που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του τόσο στο νέο 11μελές διοικητικό συμβούλιο του Folli Follie Group (FFG), όσο και στο ολιγομελές Steering Committee του ομίλου. Σε αυτό επικούρησε και η «σιωπή» του δεύτερου σε μέγεθος μετόχου της εταιρείας, της κινεζικής Fosun, που από την περίοδο των πρώτων αποκαλύψεων παρακολουθεί εξ αποστάσεως της εξελίξεις.
Όπως και αν έχει η υπόθεση, πάντως, πολύ σύντομα οι «βόλτες» των μελών της οικογένειας στα γραφεία της Folli Follie θα γίνει σε ένα περιβάλλον με πολλές και βαθιές λακκούβες. Η ρευστότητα είναι το κύριο πρόβλημα για τον όμιλο και τα χαμόγελα των ιδιοκτητών δεν αρκούν για να καλύψουν την τρύπα.
Η κατάσταση έγινε πιο δύσκολη από προχτές, καθώς το Πρωτοδικείο έκανε δεκτή την αίτηση της Ένωσης Ελλήνων Επενδυτών (σ.σ. διεκδικεί 2,3 εκατ. ευρώ για τη ζημιά που υπέστησαν τα 56 μέλη της που εκπροσωπεί) για την προσωρινή διαταγή δέσμευσης της περιουσίας της Folli Follie, και των μελών του διοικητικού συμβουλίου της που είχε εγκρίνει τις οικονομικές καταστάσεις της χρήσης του 2017. Η επίσημη απόφαση αναμένεται για αργότερα, αλλά στο μεταξύ στις 6 Φεβρουαρίου έρχεται και η εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων της Ένωσης από άλλη ομάδα επενδυτών για ζημιά 1,6 εκατ. ευρώ.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Τα ποσά αυτά, εάν δεσμευθούν, πρακτικά ολοκληρώνουν το πλήρες «πάγωμα» της ρευστότητας της εταιρείας (στο σύνολο υπολογίζεται στα 20,4 εκατ. ευρώ, αν και τα διαθέσιμα φέρονται πολύ λιγότερα), η οποία τις αμέσως επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να προχωρήσει σε παραγγελίες και προκαταβολές για το εμπόρευμα της εαρινής και θερινής σαιζόν…
Για να προχωρήσουν οι παραγγελίες και να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, μοναδική λύση που διαφαίνεται είναι η πώληση ακινήτων του ομίλου (ή διάθεσή τους) και η πιθανή εκποίηση συμμετοχών της εταιρείας.
Για να βρεθεί αυτή η ρευστότητα η μόνη λύση είναι η εκποίηση των ακινήτων της εταιρείας, δηλαδή η ελεγχόμενη διάθεσης ορισμένων ακινήτων, τα οποία δεν προσδιορίζονται συγκεκριμένα αλλά και άλλων μη βασικών περιουσιακών στοιχείων, όπως συμμετοχές της σε εταιρείες. Ήδη, όμως, το 35,7% των μετοχών της FFG στα Αττικά Πολυκαταστήματα έχει περάσει στον έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας και των τριών βασικών μετόχων των Attica (Λαμπρόπουλος, Τσουβελεκάκης και Σγουμπόπουλος). Και η απόπειρα της οικογένειας Κουτσολιούτσου να ελέγξει, μέσω της Sportsdirect, το 25% που πέρασε στην Εθνική (σ.σ. και για τη βρετανική εταιρεία φέρεται να είναι σε άμεση συνεννόηση με την οικογένεια) οδηγήθηκε σε αποτυχία.
Στο παρασκήνιο οργιάζουν οι φήμες ότι ο δρόμος για μελλοντική συνεργασία της παρούσας διοίκησης με τη βρετανική Sportsdirect (του δισεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της Newcastle, Μάικ Άσλεϊ) έχει ανοίξει και πως η οικογένεια προσβλέπει πολλά απ’ αυτήν. Το ερώτημα βέβαια παραμένει αν αυτή η προσδοκία οδήγησε τη Folli Follie στην αίτηση προσφυγής στο Άρθρο 106α, δηλαδή τον πτωχευτικό κώδικα που ήταν και η απαρχή εφαρμογής του σχεδίου σωτηρίας της.
Χωρίς αμφιβολία η Folli Follie δεν θα αντέξει χωρίς ρευστό. Μπορεί μια εκπεσούσα ιδιοκτησία, χωρίς πρόσβαση σε οποιαδήποτε μορφή κεφαλαίων να διασφαλίσει ένα στοιχειώδες, έστω, μέλλον; Εκτός κι αν οι «βόλτες» των μελών της οικογένειας Κουτσολιούτσου στα διοικητικά γραφεία δεν είναι τόσο διακοσμητικές, αλλά αφορούν κινήσεις που δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές… Κινήσεις των οποίων βέβαια η νομιμότητα θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αμφίβολη.
Αλέξανδρε Μαρκόπουλε, πώς η Nobacco αλλάζει τις ζωές των καπνιστών;
Η ελληνική εταιρία που κατέχει ηγετική θέση στην αγορά του ατμίσματος, κλείνει φέτος 10 χρόνια ζωής και πλέον προσφέρει όλες τις εναλλακτικές στους καπνιστές
Φεύγοντας από τα γραφεία της Nobacco στο Χαλάνδρι έχω καταλάβει γιατί δεν έχει γραφτεί τυχαία στον Τύπο πως είναι μία από τις εταιρίες-success story στα χρόνια της κρίσης. Ο Αλέξανδρος Μαρκόπουλος, που μαζί με τον πατέρα του Κώστα Μαρκόπουλο και τον αδερφό του Μάρκο Μαρκόπουλο οραματίστηκαν τη Nobacco θέλοντας να διακόψουν το κάπνισμα, είναι ένας ανοιχτόμυαλος νεαρός επιχειρηματίας της γενιάς των επίμονων τριαντάρηδων και μου εξηγεί με πάθος γιατί θέλει να δώσει περισσότερες εναλλακτικές στους καπνιστές. Όταν μου κάνει την ερώτηση «ξέρεις πως όταν καπνίζεις είναι σαν να βάζεις μια εξάτμιση στο στόμα σου;», κολλάω λίγο ως καπνιστής.
© Θανάσης Καρατζάς
Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι κάπνιζαν με τον ίδιο τρόπο. Η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη έφερε την επανάσταση και σε αυτό τον τομέα της ζωής, προσφέροντας νέους τρόπους στην εμπειρία απόλαυσης των καπνικών προϊόντων. Πώς από τις βιντεοκασέτες στα 90s φτάσαμε στο live streaming και τις on demand προβολές ταινιών; Γιατί οι καπνοβιομηχανίες αναπροσάρμοσαν την αντίληψή τους; Τι ήταν εκείνο που τον έκανε μόλις τελείωσε το σχολείο και τη θητεία του να επενδύσει σε μια ιδέα που πολλοί έβρισκαν παράλογη και ανέφικτη; Συζητώντας και ατμίζοντας παρέα, μου λύνει απορίες, μοιράζεται πτυχές από τη ζωή του πριν και μετά το παραδοσιακό τσιγάρο και θυμάται απίθανες στιγμές από τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα.
Το έτος 2018 σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 10 ετών ύπαρξης της Nobacco. Με ένα δίκτυο 70 καταστημάτων και περισσότερα από 320 σημεία πώλησης και εξυπηρέτησης, αποτελεί μία από τις δυναμικά αναπτυσσόμενες ελληνικές εταιρίες. Πώς τα καταφέρατε; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες;
ΣΧΕΤΙΚΑ
Καταρχήν να σου πω ότι, ξεκινώντας το 2008, ήμασταν πολύ παθιασμένοι με το προϊόν, ως πρώην καπνιστές. Βλέποντας λοιπόν πώς άλλαξε τη δική μας ζωή και τον τρόπο που το κάναμε εμείς, δημιουργήσαμε καταστήματα τα οποία πρώτα από όλα θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι να επισκεφθούμε.
Σκεφτήκατε πρώτα σαν καταναλωτές, δηλαδή;
Ακριβώς. Καπνίζαμε και θέλαμε να αφήσουμε το τσιγάρο. Δοκιμάσαμε το ηλεκτρονικό τσιγάρο και σκεφτήκαμε πως σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς που θα ‘θελαν να απαλλαγούν από τη βλαβερή τους συνήθεια. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε ότι θα θέλαμε να υπάρχει ένα εξειδικευμένο κατάστημα στο οποίο θα έχουμε πρόσβαση στις καλύτερες συσκευές της αγοράς και θα μας απαντούν σε όλες τις απορίες που μπορεί να έχουμε για το προϊόν, όπως για παράδειγμα ποια είναι η διαφορά του ενός υγρού από το άλλο, τι ανταλλακτικό ταιριάζει στην κάθε συσκευή. Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα των exclusive NOBACCO Shops σε ειδικά επιλεγμένα σημεία και συμπληρωματικά η ιδέα των απλών σημείων πώλησης NOBACCO όπου ο καταναλωτής θα μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να προμηθευτεί τα είδη πρώτης ανάγκης για το ηλεκτρονικό του τσιγάρο.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Την ανταπόκριση του κόσμου στα προϊόντα σας και τη στροφή του από το συμβατικό τσιγάρο, που εξηγεί και την επιτυχία της εταιρίας, την ερμηνεύετε…
Μάλλον είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να απαλλαγούν από το παραδοσιακό τσιγάρο. Απλά δεν είχαν τον τρόπο ή δεν τον είδαν κάπου, όπως εμείς το 2008.
Δεν είναι υπερβολή, κοιτώντας κανείς την εξέλιξη και την ανάπτυξη της Nobacco, να μιλήσει για ένα «success story» στα χρόνια της κρίσης. Το περιμένατε;
Προσωπικά μπορώ να σου πω ότι από την πρώτη στιγμή που είπαμε ότι θα ασχοληθούμε με αυτό, τον Απρίλιο του 2008, πίστευα ότι θα πάει εξαιρετικά καλά. Τότε ήμουν 20 ετών. Υπήρχε ο ενθουσιασμός, δεν μπορούσες να συλλάβεις πώς γίνεται. Να καπνίζεις αλλιώς. Να απολαμβάνεις αλλιώς. Να σου πω μια προσωπική ιστορία; Εκείνη τη χρονιά είχα κατέβει για τουριστική σεζόν στη Σαντορίνη. Έρχεται ο πατέρας μου να με πάρει από το αεροδρόμιο, επίσης καπνιστής, και στη διαδρομή από το Καμάρι προς την Οία μου λέει «άκου να δεις τι έχει συμβεί, μια φίλη μας έχει αυτό το γκάτζετ». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «μάλλον κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά». Μου είπε «όχι, έχω καταλάβει εντελώς καλά και το έχω ήδη παραγγείλει από την Αγγλία». Όταν το είδα, έπαθα πλάκα. Θυμάμαι ήταν η εποχή που είχε αρχίσει να συζητείται η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Τέλη Μαΐου ήμουν στην Αθήνα για να κάνω έναρξη ατομικής επιχείρησης με διακριτικό τίτλο Nobacco. Πάω στην Εφορία, στη ΔΟΥ Βύρωνα, μου λένε «τι θέλετε να κάνετε», τους λέω «θέλω να ανοίξω μια επιχείρηση». Μου λένε «τι θέλετε να κάνετε στην επιχείρηση;», τους λέω «θέλω να πουλάω ηλεκτρονικά τσιγάρα». Θυμάμαι ακόμα την κυρία στο γκισέ που με ρώτησε «παιδί μου, είσαι καλά; Τι κωδικό να βάλω εδώ;». «Θα βάλω καπνός» μου λέει. Της λέω «όχι, δεν είναι καπνός». «Ε, και πώς λειτουργεί;» αναρωτιόταν. Με κοίταζε σαν να είχα κατέβει από άλλο γαλαξία!
© Θανάσης Καρατζάς
Τον Ιούλιο του 2016, η Nobacco προχώρησε σε ένα δυναμικό άλμα εξωστρέφειας επεκτείνοντας το δίκτυό της στη Ρουμανία. Ποια είναι τα πλάνα σας για την ανάπτυξη της εταιρίας στο εξωτερικό;
Τα πλάνα ανάπτυξής μας έχουν αλλάξει άρδην μετά τη συμφωνία με τη British American Tobacco. Ό,τι επενδύσεις γίνουν, θα γίνουν στην Ελλάδα, δεν θέλουμε να κάνουμε σε αυτή τη φάση άλλες επενδύσεις στο εξωτερικό. Πριν προχωρήσουμε σε ο,τιδήποτε άλλο θέλουμε να ενισχύσουμε την παρουσία μας στην ελληνική αγορά. Θέλουμε να έχουμε γεωγραφική κάλυψη σε όλη τη χώρα για να μπορεί ο κόσμος να βρει τις εναλλακτικές που προσφέρουμε.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να κατασκευάζουμε τα δικά μας προϊόντα, δεν είμαστε απλά resellers που αγοράζουν ένα προϊόν από την Κίνα και απλά το προωθούμε στην αγορά. Κάθε τι που οραματιζόμαστε ότι θα βελτιώσει τη δική μας και κατ’ επέκταση την εμπειρία του καταναλωτή προσπαθούμε να το σχεδιάσουμε και να το υλοποιήσουμε. Έτσι έχει έρθει η ζήτηση για τα προϊόντα και από άλλες χώρες, κάτι που μας προκαλεί μεγάλη έκπληξη και χαρά. Χώρες όπως ο Καναδάς, χώρες της Μέσης Ανατολής όπως το Κουβέιτ και άλλες. Και μιλάμε και για «hardware» και «software». Τα hardware είναι συσκευές που έχουμε αναπτύξει εμείς. Software είναι υγρά αναπλήρωσης που παρασκευάζονται σε συνεργασία με το Τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών και επιπρόσθετα ελέγχονται από την Ιατρική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτά γίνονται γιατί έχουμε πάθος για τη δουλειά μας, δε μας αναγκάζει κανείς. Το 2009 ήμασταν οι πρώτοι που ουσιαστικά «δημιουργήσαμε» εργαστήριο στο Δημόκριτο, σε μια εποχή που όχι μόνο δεν υπήρχε εργαστήριο αλλά ούτε πρωτόκολλο για να γίνει μια ανάλυση σε υγρά αναπλήρωσης ηλεκτρονικού τσιγάρου. Προσπαθούμε κάθε μέρα περισσότερο από 100%. Δεν υπάρχει «δε γίνεται». Γίνεται. Το θέμα είναι να βρεις τον τρόπο και το timing.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να κατασκευάζουμε τα δικά μας προϊόντα, δεν είμαστε απλά resellers που αγοράζουν ένα προϊόν από την Κίνα και απλά το προωθούμε στην αγορά. Κάθε τι που οραματιζόμαστε ότι θα βελτιώσει τη δική μας και κατ’ επέκταση την εμπειρία του καταναλωτή προσπαθούμε να το σχεδιάσουμε και να το υλοποιήσουμε. Έτσι έχει έρθει η ζήτηση για τα προϊόντα και από άλλες χώρες, κάτι που μας προκαλεί μεγάλη έκπληξη και χαρά. Χώρες όπως ο Καναδάς, χώρες της Μέσης Ανατολής όπως το Κουβέιτ και άλλες. Και μιλάμε και για «hardware» και «software». Τα hardware είναι συσκευές που έχουμε αναπτύξει εμείς. Software είναι υγρά αναπλήρωσης που παρασκευάζονται σε συνεργασία με το Τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών και επιπρόσθετα ελέγχονται από την Ιατρική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτά γίνονται γιατί έχουμε πάθος για τη δουλειά μας, δε μας αναγκάζει κανείς. Το 2009 ήμασταν οι πρώτοι που ουσιαστικά «δημιουργήσαμε» εργαστήριο στο Δημόκριτο, σε μια εποχή που όχι μόνο δεν υπήρχε εργαστήριο αλλά ούτε πρωτόκολλο για να γίνει μια ανάλυση σε υγρά αναπλήρωσης ηλεκτρονικού τσιγάρου. Προσπαθούμε κάθε μέρα περισσότερο από 100%. Δεν υπάρχει «δε γίνεται». Γίνεται. Το θέμα είναι να βρεις τον τρόπο και το timing.
Η πρώτη εταιρία στην Ευρώπη με όλες τις εναλλακτικές στο παραδοσιακό κάπνισμα επεκτείνει τη συνεργασία της με τη British American Tobacco, για την αποκλειστική διάθεση στην Ελλάδα του glo™. Πώς λάβατε την απόφαση για την είσοδο της Nobaccoστα προϊόντα θερμαινόμενου καπνού; Ποια οφέλη και ευκαιρίες αντιληφθήκατε; Είναι κάτι περισσότερο από μια επιχειρηματική συμφωνία και γιατί;
Ό,τι κάνουμε σε επιχειρηματικό επίπεδο θέλουμε να είναι εν τη γενέσει του win-win. Εμείς διακρίναμε στην British American Tobacco την τεράστια τεχνογνωσία σε επίπεδο Έρευνας και Ανάπτυξης και το ίδιο πάθος για αυτή την κατηγορία προϊόντων. Η British American Tobacco κατανοεί ότι όσοι αποφασίζουν να αφήσουν πίσω τους το συμβατικό κάπνισμα, χρειάζονται ένα εξειδικευμένο δίκτυο για να τους στηρίξει. Επομένως ο ένας προσέφερε την τεχνογνωσία στο R&D κομμάτι και ο άλλος την τεχνογνωσία στο retail, στην προσέγγιση και στην υποστήριξη του καταναλωτή.
Εσείς «ατμίζετε». Ποια είναι η άποψή σας, σε έναν κόσμο που μετρά περισσότερο από 1 δισεκατομμύριο καπνιστές;
Ως ατμιστής, αισθάνομαι κοινωνικά πιο αποδεκτός. Δεν βγαίνω έξω για να καπνίσω, το αυτοκίνητό μου είναι «μη καπνιστή» γιατί δεν «ποτίζει» από τον καπνό, τα ρούχα μου δεν έχουν κάπνα και μπορώ να μυρίζω τα πάντα! Ξέρεις, όταν κόψεις το τσιγάρο όλες σου οι αισθήσεις παθαίνουν ένα boost. Μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία που έχετε ακούσει για τη μετάβαση στο «άτμισμα» από το συμβατικό τσιγάρο;
Όλες οι ενδιαφέρουσες ιστορίες είναι από άγνωστα άτομα που σου μιλάνε με θαυμασμό και σου εξηγούν πόσο τους έχει αλλάξει τη ζωή. Συνάντησα έναν που κάπνιζε 50 χρόνια και μου έλεγε πως δεν πίστευε ότι θα κόψει το παραδοσιακό τσιγάρο.
Μπορείτε να μας πείτε ποιες νέες τάσεις βλέπετε στα προϊόντα νέας γενιάς;
Ξεκινήσαμε από το άτμισμα με απλές συσκευές που είχαν σκοπό κάποιος που κάπνιζε να κάνει τη μετάβαση στο ηλεκτρονικό τσιγάρο. Μετά αυτό έγινε και λίγο γκάτζετ. Στο άτμισμα, η τρέχουσα τάση είναι η επιστροφή στις απλές συσκευές. Η πλειοψηφία δεν αναζητά την πολυπλοκότητα πια. Όσον αφορά τα προϊόντα θερμαινόμενου καπνού, η μετάβαση από το παραδοσιακό τσιγάρο είναι πολύ εύκολη, γιατί προσφέρει τη ρεαλιστική γεύση του καπνού χωρίς πολλές από τις βλαβερές επιπτώσεις που προκαλεί η καύση του. Εκτιμώ πως ο κόσμος θα στραφεί στα προϊόντα δυνητικά μειωμένου κινδύνου, γιατί πλέον έχει πολλές επιλογές.
Τα γραφεία σας είναι στο Χαλάνδρι αλλά εσείς ζείτε στο κέντρο της Αθήνας. Τι σας φτιάχνει και τι σας χαλάει σε αυτό;
Μου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα στο κέντρο. Έχεις άπειρες επιλογές. Όλα γίνονται με τα πόδια. Από ένα απλό καφέ μέχρι το φαγητό. Ένα πράγμα δε μου αρέσει. Τα πεζοδρόμια. Μου αρέσει το τρέξιμο και ξέρω κάθε πλακάκι. Είναι πρόβλημα για ένα γονιό που θέλει να βγει με το καρότσι βόλτα.
Πώς σας φαίνεται η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου στην Ελλάδα;
Το θέμα δεν είναι μόνο ο νόμος που στο επιβάλλει. Δεν πρέπει από μόνος σου να τον παραβαίνεις. Είναι θέμα παιδείας και πρέπει να καταλάβεις ότι ενοχλείς τον άλλο που είναι δίπλα σου και δεν θέλει να καπνίζει. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάποιος να σου πει «δεν πρέπει να περνάς με κόκκινο το φανάρι» και να σε κυνηγά για να σε γράψει. Δεν πρέπει να περνάς με κόκκινο γιατί μπορεί να σκοτώσεις κόσμο. Χρειάζεται συνείδηση.
Λίγο πριν μια συνεργάτιδά σας μου έλεγε ότι φέτος δε θα στολίσετε τα καταστήματά σας για τα Χριστούγεννα. Πώς το αποφασίσατε;
Έχουμε ξανακάνει αντίστοιχες ενέργειες στο παρελθόν. Φέτος προτιμήσαμε τα χρήματα που θα επενδύαμε για το στολισμό των καταστημάτων μας, να πάνε κάπου που «θα πιάσουν πιο πολύ τόπο». Έτσι, επιλέξαμε να δωρίσουμε τα χρήματα αυτά στην Κιβωτό του Κόσμου.
Έχουμε ξανακάνει αντίστοιχες ενέργειες στο παρελθόν. Φέτος προτιμήσαμε τα χρήματα που θα επενδύαμε για το στολισμό των καταστημάτων μας, να πάνε κάπου που «θα πιάσουν πιο πολύ τόπο». Έτσι, επιλέξαμε να δωρίσουμε τα χρήματα αυτά στην Κιβωτό του Κόσμου.
Life tastes better, είναι το μότο σας. Θα μπορούσατε να μας το αποκωδικοποιήσετε;
Η ζωή σου έχει καλύτερη γεύση χωρίς τη θυσία της απόλαυσης. Η Nobacco αυτή τη στιγμή δίνει τη δύναμη της επιλογής στους καταναλωτές. Τη δύναμη να εγκαταλείψουν μια συνήθεια και να πάνε σε μια λιγότερο επιβλαβή, αλλάζοντας τη ζωή τους. Παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις αλλά και τις τάσεις της τεχνολογίας, και οποιοδήποτε νέο προϊόν έχει αποδεδειγμένα λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις θα το εντάξουμε στην γκάμα προϊόντων της Nobacco. Για να έχει ο καταναλωτής περισσότερες ευκαιρίες, να ξεφύγει από το παραδοσιακό κάπνισμα.
Η «ατέλεια του συστήματος» που μπορεί να σε φεσώσει χιλιάδες ευρώ στην Εφορία
Χρέη από του πουθενά που όχι μόνο δεν διαγράφονται, αλλά προσαυξάνονται με τόκους!
Θυμάστε το περιβόητο χαράτσι της ΔΕΗ; Τότε, το 2012, κληθήκαμε για πρώτη φορά να πληρώσουμε έναν επιπρόσθετο φόρο στην ακίνητη περιουσία μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Επίσημα λεγόταν ΕΕΤΗΔΕ, ήτοι Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων, που μόνο έκτακτο δεν αποδεικνύεται 6 χρόνια μετά. Τώρα πια τον ονομάζουμε ΕΝΦΙΑ, κι αυτό διότι από το 2013 κι έπειτα ο φόρος αυτός μεταφέρθηκε στη μόνιμη και νόμιμη μορφή του από τη ΔΕΗ στην Εφορία.
Έτσι, κάπου στο 2013, η ΔΕΗ ενημέρωνε τους καταναλωτές με κόκκινη γραμματοσειρά στους λογαριασμούς ότι δεν μεταβίβασε τα εισπραχθέντα ποσά στην Εφορία, αλλά τα πίστωσε στους επόμενους λογαριασμούς. Έτσι, οι φορολογούμενοι κλήθηκαν το 2014 να πληρώσουν στην Εφορία αναδρομικούς φόρους.
Μέχρι εδώ, η ιστορία είναι γνωστή. Τι γίνεται, όμως, όταν ΔΕΗ κι Εφορία δεν μπορούν να συντονιστούν εξαιτίας μιας «ατέλειας του συστήματος»;
Πέντε χρόνια μετά, φορολογούμενοι ανακαλύπτουν με μήνυμα στο Taxis ότι χρωστούν από εκατοντάδες έως χιλιάδες ευρώ. Χρέη παλαιά που έχουν προσαυξηθεί με τους ανάλογους τόκους, αλλά χρέη τα οποία δεν γνώριζαν ότι είχαν. Ο λόγος; Ότι δεν είχαν βγάλει κλειδάριθμο, διότι πολύ απλά δεν υποχρεούνταν. Και τώρα που έτυχε να βγάλουν διαπιστώνουν μαύρη τρύπα στους λογαριασμούς τους με το δημόσιο.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Τρανταχτό είναι το παράδειγμα της Μ.Γ. που μίσθωνε ένα ακίνητό της στην Αίγινα το 2013. Λόγω ασυνέπειας των ενοικιαστών και προς εκείνη, αλλά και προς τις ΔΕΚΟ (ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ), η Μ.Γ. αποφάσισε το καλοκαίρι του 2013 να εκχωρήσει τα χρωστούμενα στην Εφορία, να κάνει έξωση στους ενοικιαστές και να ρυθμίσει τις οφειλές της προς τις ΔΕΚΟ. Πέντε χρόνια μετά, μαθαίνει ότι εκεί που πίστευε πως δεν χρωστάει δεκάρα, έχει ένα χρέος περίπου 200 ευρώ που με τους τόκους έχει διπλασιαστεί στα 400 ευρώ!
Με την απορία εύλογη από το μήνυμα του Taxis σπεύδει στη ΔΟΥ όπου υπάγεται, να ρωτήσει τι συμβαίνει. «Μπορεί να έγινε λάθος» σκέφτηκε.
Εκεί, πληροφορήθηκε ότι τόσα χρόνια, ΔΕΗ κι Εφορία δεν την ενημέρωσαν ποτέ για το χρέος της επειδή μόλις τώρα έβγαλε κλειδάριθμο. Στην εύλογη απάντησή της πως δεν είχε βγάλει κλειδάριθμο επειδή πολύ απλά δεν υποχρεούταν από τον νόμο, καθώς έκανε κοινή φορολογική δήλωση με τον σύζυγό της, ο υπάλληλος της ΔΟΥ αποκρίθηκε: «Ατέλεια του συστήματος».
ΣΧΕΤΙΚΑ
Από «ατέλεια του συστήματος» δεν ήρθε ποτέ λογαριασμός της ΔΕΗ με την αντίστοιχη ενημέρωση. Από «ατέλεια του συστήματος» η Εφορία δεν ενημέρωσε ποτέ για το χρέος. Από «ατέλεια του συστήματος», αν η Μ.Γ. δεν είχε βγάλει έστω και τώρα κλειδάριθμο, οι τόκοι θα συνέχιζαν να προσαυξάνονται για ένα χρέος που δεν ήξερε ότι υπάρχει. Από «ατέλεια του συστήματος» όχι απλώς δεν διαγράφεται το χρέος, αλλά ούτε και οι τόκοι. Από «ατέλεια του συστήματος», σύμφωνα με τον υπάλληλο της ΔΟΥ, πολλοί φορολογούμενοι έχουν βρεθεί με ατομικό χρέος χιλιάδων ευρώ!
Στην ακόμη πιο εύλογη ερώτηση της φορολογούμενης τι χρειάζεται να αλλάξει αυτό, ο υπάλληλος αποκρίθηκε ότι πρόκειται για πολύ απλή αλλαγή στο σύστημα, «υπόθεση πέντε λεπτών», όπως είπε χαρακτηριστικά. Παρόλα αυτά, επειδή στην Ελλάδα ζούμε κι επειδή μας «αρέσουν» οι «ατέλειες», η σύσταση του Εφοριακού προς τη Μ.Γ. ήταν να κινήσει άμεσα τις διαδικασίες για να αποκτήσει ακατάσχετο λογαριασμό, διότι η Εφορία μπορεί να ανά πάσα στιγμή να προχωρήσει σε κατάσχεση για το «άγνωστο» χρέος.
Αγγελόπουλοι και Χαλυβουργική: Οι εμφύλιοι της οικογένειας συνεχίζονται
Πώς επηρεάζει η διαμάχη των Αγγελόπουλων την τύχη της εταιρείας με τα (κόκκινα) δάνεια των 400 εκατ. ευρώ
Η είδηση ότι η ΔΕΗ προτίθεται να «κατεβάσει» τους διακόπτες που τροφοδοτούν με ρεύμα τη Χαλυβουργική, ίσως να ήταν μια –σημαντική έστω– επιχειρηματική είδηση για την πάλαι ποτέ σημαιοφόρο της ελληνικής βιομηχανίας, αν δεν είχε μια ακόμη πιο μεγάλη διάσταση: την κορύφωση του διχασμού μέσα στην ίδια την «φαμίλια» των ιδιοκτητών της. Δηλαδή του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, και των παιδιών του, Γιώργου και Παναγιώτη, που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στα δικαστήρια για τον έλεγχο της οικογενειακής περιουσίας.
Μπορεί μια οικογένεια που έχει λάβει εκατοντάδες εκ. σε δάνεια από το τραπεζικό σύστημα, να αφήνει τα δάνεια αυτά να «κοκκινίζουν» και να ζητά την περικοπή τους, όταν η ίδια διατηρεί σημαντικές άλλες υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες και τα μέλη της χαίρουν ιδιαίτερης προβολής και αναγνώρισης;
Πρόκειται για μια διαμάχη, πραγματικά για τα βιβλία, στο πλαίσιο της οποίας κάθε μάσκα έχει πέσει. Τα παιδιά να στρέφονται εναντίον του πατέρα τους χαρακτηρίζοντάς τον ανίκανο, και ζητώντας δικαστική συμπαράσταση, ενώ εκείνος, αμυνόμενος, να ζητά πίσω τα ευεργετήματα που τους είχε παραχωρήσει. Με την παραπαίουσα Χαλυβουργική και τους εργαζομένους (όπως και τους προμηθευτές της) να είναι το προφανές θύμα του οικογενειακού διχασμού, η υπόθεση έχει και μία ακόμη, ηθική αυτή τη φορά διάσταση: Μπορεί μια οικογένεια που έχει λάβει εκατοντάδες εκατομμυρίων σε δάνεια από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, να αφήνει τα δάνεια αυτά να «κοκκινίζουν» και να ζητά την περικοπή τους, όταν η ίδια διατηρεί σημαντικές άλλες υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες και τα μέλη της χαίρουν ιδιαίτερης προβολής και αναγνώρισης είτε στους κόλπους των εφοπλιστών, είτε στις επαγγελματικές αθλητικές δραστηριότητες;
Για όσους γνωρίζουν τα «οικογενειακά», οι Αγγελόπουλοι, του Κωνσταντίνου, ήταν αυτοί που ήθελαν να επιδεικνύουν το ηθικό τους πλεονέκτημα απέναντι στην οικογένεια του αδελφού Θεόδωρου, που μετά τον γάμο του με τη Γιάννα Αγγελοπούλου οδηγήθηκε σε ρήξη, η οποία κατέληξε στον (κατ’ αρχήν) διαχωρισμό των συμφερόντων και της περιουσίας. Τελικά όμως βρέθηκαν και αυτοί στη μέση μιας ακόμη χειρότερης δίνης, αυτής του οικογενειακού εμφυλίου, και μάλιστα μεταξύ πατρός και τέκνων.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Τα δύο παιδιά, Παναγιώτης και Γιώργος, γνωστά από την εμπλοκή τους στον ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, εδώ και πολλά χρόνια έχουν υποβάλλει αίτημα «δικαστικής συμπαράστασης» σε βάρος του πατέρα τους, Κωνσταντίνου. Ένα τέτοιο αίτημα συνήθως υποβάλλεται εναντίον προσώπου που παρουσιάζει σοβαρά ψυχοδιανοητικά ή σωματικά προβλήματα και ανωμαλίες, με συνέπεια να έχει ολική ή μερική, δικαιοπρακτική ανικανότητα. Έτσι έχει ανάγκη της συναίνεσης συγκεκριμένου προσώπου (δηλαδή του δικαστικού συμπαραστάτη) για την έγκυρη κατάρτιση όλων ή ορισμένων δικαιοπραξιών. Η κατάθεση του αιτήματος, πέρυσι, και η εκδίκασή του τον περασμένο Μάιο, προκάλεσαν έκπληξη στο πανελλήνιο. Ίσως να μην ήταν η πρώτη τέτοια κίνηση ανάμεσα σε μέλη οικογένειας, ήταν όμως η πρώτη μεταξύ μελών οικογένειας τέτοιου βεληνεκούς, η οποία δημοσιοποιήθηκε.
Όσο κι αν ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος θεωρείται ένας από τους πλέον ευυπόληπτους επιχειρηματίες, η κατάσταση της υγείας του έχει οδηγήσει τους περισσότερους νομικούς κύκλους να εκτιμούν ότι τα παιδιά του έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν την υπόθεση και να θέσουν τον πατέρα τους εκτός Χαλυβουργικής. Και όπως τα ίδια υποστηρίζουν, να τους δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσουν στις ριζικές αλλαγές που θέλουν να κάνουν στη Χαλυβουργική με στόχο την εξυγίανση και τη βιωσιμότητά της.
Το ερώτημα βέβαια είναι εάν σώζεται η Χαλυβουργική. H βιομηχανία λειτουργεί από το 2014 στο «ρελαντί», με εργαζόμενους (όσους δεν απολύθηκαν) που υποαπασχολούνται.
Το ερώτημα βέβαια είναι εάν σώζεται η Χαλυβουργική. H βιομηχανία λειτουργεί από το 2014 στο «ρελαντί», με εργαζόμενους (όσους δεν απολύθηκαν) που υποαπασχολούνται. Από τους 520, σήμερα εργάζονται μόνο 170, που δουλεύουν μόνο τρεις ημέρες την εβδομάδα. Παρουσιάζει δανεισμό της τάξης των 410 εκ. ευρώ, στο μεγαλύτερο μέρος του μη εξυπηρετούμενο. Σύμφωνα με τον τελευταίο ισολογισμό (2015) έχει τζίρο 16,8 εκ. και ζημιές 35 εκ. Από το 2016 σταμάτησε την αποπληρωμή των δόσεων και των τόκων των δανείων της, ενώ η πρόταση της διοίκησης για αναδιάρθρωση με γενναίο κούρεμα των δανείων δεν έγινε δεκτή. Και τώρα οι τράπεζες φέρονται να εξετάζουν λύσεις τύπου Χαλυβουργίας για την ιστορική βιομηχανία, με πώληση των δανείων και είσοδο στρατηγικού επενδυτή. Και αυτό όμως δεν φαίνεται εύκολο.
Επισήμως, η Xαλυβουργική έχει εγγεγραμμένα στα βιβλία της (χρήση 2015) αξία ακινήτων στα 291 εκατ. αξία και εξοπλισμού στα 135 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, περίπου όσα και τα χρωστούμενα. Όμως το ερώτημα είναι πόσο θα αποτιμηθούν σε περίπτωση ρευστοποίησης. Σύμφωνα με τους τραπεζίτες, η αποτίμηση των ακινήτων στον Ασπρόπυργο είναι αποκαρδιωτική, η ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας είναι μηδαμινή με τα φουγάρα να έχουν πρακτικά σβήσει, ενώ και ο εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένος.
Σε αυτό προστίθενται και οι οφειλές προς τη ΔΕΗ, ύψους 31 εκατ. ευρώ, που το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει αφορμή για τις πιέσεις της Επιχείρησης και την απειλή να «κατεβάσει» τους διακόπτες παροχής ρεύματος. Κάτι που θα δώσει το οριστικό τέλος στη βιομηχανία.
Σφήνα, στη ζοφερή αυτή εικόνα, μπήκε πρόσφατα και η επαναφορά της πρόταση της πλευράς του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, να κουρευτούν τα δάνεια της Χαλυβουργικής κατά 35-40%, σε μια προσπάθεια ανάστασης της βιομηχανίας και επανεκκίνησης ενός προγράμματος αποπληρωμής των δανείων. Μια πρόταση που σύμφωνα με πληροφορίες ορισμένων επιχειρηματικών κύκλων δεν βρίσκει σύμφωνα τα αδέλφια Γιώργο και Παναγιώτη, τα οποία εκτιμούν ότι πιθανότερα το μέλλον της ιστορικής βιομηχανίας θα πρέπει να πατήσει στα χνάρια που βάζουν οι τράπεζες: δηλαδή τις αναδιαρθρώσεις και τις απαραίτητες συγχωνεύσεις.
Η κρίσιμη καθυστέρηση
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το μέλλον, αλλά και η προσπάθεια της οικογένειας Αγγελόπουλου να αποφύγει ένα δεύτερο δημόσιο «σόου» στη διαμάχη μεταξύ αδελφών και πατρός, είναι κατά πολλούς και ο λόγος της καθυστέρησης της απόφασης του δικαστηρίου για το αίτημα των αδελφών Παναγιώτη και Γιώργου σε βάρος του Κωνσταντίνου. Όσο κι αν επιχειρηματικοί λόγοι το απαιτούν, είναι πράγματι θλιβερό για δυο παιδιά να δημοσιοποιούν αυτό που ανέφεραν στις 19 Μαρτίου στο Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά ως «το θλιβερό καθήκον να ενεργήσουν ό,τι είναι αναγκαίο για τη θέση του σε πλήρη στερητική δικαστική συμπαράσταση για διασφάλιση της προσωπικότητας και των συμφερόντων του».
Σε κάθε περίπτωση η καθυστέρηση της δικαστικής απόφασης πλησιάζει πλέον τον μήνα, και σύμφωνα με ορισμένους κύκλους είναι και η αφορμή της κινητοποίησης της ΔΕΗ για το κατέβασμα των διακοπτών στη Χαλυβουργική. Θέλοντας δηλαδή να προλάβει τα χειρότερα για το χρέος που η ίδια έχει επωμιστεί…
Αν η ΔΕΗ «προλάβει» να τραβήξει την πρίζα, η ιστορική βιομηχανία θα βρεθεί στο χείλος του γκρεμού και η οικογένεια Αγγελόπουλου θα δει το κύρος της να γκρεμίζεται ανεξάρτητα από τις εσωτερικές της έριδες.
Αν η ΔΕΗ «προλάβει» να τραβήξει την πρίζα, η ιστορική βιομηχανία θα βρεθεί στο χείλος του γκρεμού και η οικογένεια Αγγελόπουλου θα δει το κύρος της να γκρεμίζεται ανεξάρτητα από τις εσωτερικές της έριδες. Εάν το δικαστήριο δικαιώσει τη μία από τις δύο πλευρές, η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη, αλλά ίσως όχι ακατόρθωτη για τη συνέχιση της λειτουργίας του μεγάλου ομίλου της μεταλλουργίας.
Ίσως όμως αυτό που θα κρίνει περισσότερο απ’ όλα το μέλλον της Χαλυβουργικής, ως τμήμα των επιχειρήσεων της οικογένειας Αγγελόπουλου, να είναι το κατά πόσον τα μέλη της, πατέρας ή τέκνα, αποφασίσουν να βάλουν «το χέρι στην τσέπη» για να στηρίξουν την επόμενη ημέρα της.
Η οικογένεια Αγγελοπούλου διατηρεί μια σειρά άλλων ιδιαίτερα κερδοφόρων επιχειρήσεων, με κορωνίδα την ναυτιλιακή Arcadia, που διαχειρίζεται έναν από τους μεγαλύτερους στόλους δεξαμενοπλοίων τύπου aframax και suezmax παγκοσμίως. Όπως η ίδια επαίρεται, αποτελεί τη μοναδική εταιρεία που έχει αυξήσει τον στόλο της μόνο με νεότευκτα πλοία, που ναυπηγήθηκαν από τν HYUNDAI και την SAMSUNG στην Κορέα. Και παράλληλα, όπως αναφέρει, «στηρίζει εμπράκτως την ελληνική σημαία στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό, παρά το γεγονός ότι το κόστος είναι υψηλότερο σε σύγκριση με τα ξένα νηολόγια. Έχει 15 πλοία στο νερό και τέσσερα υπό ναυπήγηση, με το 90% να είναι εγγεγραμμένο στο ελληνικό νηολόγιο ενώ οι έλληνες κυριαρχούν στα πληρώματα».
Οι δραστηριότητές της επιτρέπουν στον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο να διαχειρίζονται με τεράστια επιτυχία (και αντίστοιχη προβολή) την ομάδα του Ολυμπιακού στη Euroleague, αλλά και τον τελευταίο να αναλαμβάνει πρόσφατα την θέση του Αντιπροέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών.
Μπορεί ενδεχομένως η κοινή γνώμη να μην έχει λόγο στο πώς θα διαχειρίζονται τις τύχες των επιχειρήσεών τους τα μέλη μιας οικογένειας. Εφόσον, όμως, η ίδια εκτίθεται στη δημόσια γνώμη, μπορεί να κρίνεται και ανάλογα για τα μέτρα και τα σταθμά με τα οποία ασκεί τη διοίκησή της στις διαφορετικές περιπτώσεις της χαλυβουργίας και της ναυτιλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου