Η Ευφυΐα, η Ακεραιότητα και η Ανθρωπιά του Αμερικανού Γερουσιαστή
Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση από τους Andy Manatos και Mike Manatos
Ο Αμερικανός Γερουσιαστής που πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου σε ηλικία 87 ετών είναι ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν εμάς τους Ελληνες στις ΗΠΑ. Η δυναμική και πάντα θετική του παρουσία για δεκαετίες τον καθιστούν ως έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς.
Το 1971, πριν ακόμη ο Πολ Σαρμπάνης (Paul Sarbanes) φτάσει στην Ουάσιγκτον, οι Ελληνες είχαν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Για παράδειγμα, τα συμβόλαια αγοράς κατοικίας εκείνη την εποχή που δεν επέτρεπαν σε Ελληνες να αγοράσουν κατοικίες σε συγκεκριμένες περιοχές, δεν επέτρεψαν στον εκατομμυριούχο Bill Calomiris να αγοράσει μια κατοικία στην περιοχή Spring Valley (Σπρινγκ Βάλεϊ) της Ουάσιγκτον. Η άφιξη του Σαρμπάνη στη Βουλή των Αντιπροσώπων έγινε με πάταγο. Η Δικαστική Επιτροπή τον επέλεξε ενώ ήταν μόλις 30 ετών, ανάμεσα σε 38 τακτικά Μέλη της Επιτροπής για να συντάξει το Προσχέδιο του Νόμου για την καθαίρεση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Nixon).
Η ευφυΐα ήταν αυτή που τον πήρε από μια μικρή πόλη στην ανατολική ακτή του Μέριλαντ στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, στη συνέχεια με μια από τις πιο σημαντικές υποτροφίες (Rhodes) στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και μέσω του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ τον έστειλε στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Οι Ελληνες ακολούθησαν όλη αυτή την πορεία καθώς ο Πολ μαζί με τον «πατριώτη» του και μέλος του Κογκρέσου Τζον Μπραδήμας (John Brademas), μπορεί να αποτελούσαν μόλις το 3% του Αμερικανικού Κογκρέσου, αποτελούσαν όμως το 66% των υποτρόφων Rhodes.
Ο Σαρμπάνης έγινε ο πρώτος Ελληνοαμερικανός Γερουσιαστής ακολουθούμενος από τους Γερουσιαστές Πολ Τσόνγκα (Paul Tsongas) (από τη Μασαχουσέτη) και την Ολυμπία Σνόου (Olympia Snowe) (από το Μέιν). Η πρακτική του Σαρμπάνη να κάνει το σωστό αλλά και να φέρεται στους γύρω του με σεβασμό αλλά κυρίως το φιλότιμό του, εντυπωσίασαν χιλιάδες ακολούθους του κατά τη διάρκεια των 40 ετών παρουσίας του στο Κογκρέσο. Η εκτίμηση στο πρόσωπο του Πολ από τα μέλη της Βουλής, Γερουσιαστές και δημοσιογράφους είχε μόνο θετικό αντίκτυπο σε όλους τους Ελληνες. Οι απόψεις του ήταν πάντα μελετημένες και αντικειμενικές και για αυτό το λόγο τις εκτιμούσαν τόσο οι Ρεπουμπλικανοί όσο και οι Δημοκρατικοί. Με λίγα λόγια ήταν «το σίγουρο», αυτό που όλοι οι Αμερικάνοι ζητούσαν από τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον.
Ο Σαρμπάνης ήταν επίσης γνωστός και για τις νομοθετικές του νίκες. Χωρίς την αξιοπιστία των Μελών του Κογκρέσου Σαρμπάνη και Μπραδήμα, η νομοθεσία σχετικά με το Στρατιωτικό Εμπάργκο κατά της Τουρκίας αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αυτό ακριβώς ήταν και η μοναδική περίπτωση στην Ιστορία όπου το Κογκρέσο ακύρωσε τον Λευκό Οίκο για σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής. Αργότερα στη Γερουσία, ως αξιωματούχος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων ήταν ο ειδικός σε θέματα που αφορούσαν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι περισσότεροι αξιωματούχοι του υπουργείου Εξωτερικών οι οποίοι πρέπει να εγκρίνονται από την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, γνώριζαν το ειδικό ενδιαφέρον του Σαρμπάνη για θέματα που αφορούσαν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Γνώριζαν επίσης ότι ένας λάθος χειρισμός των συγκεκριμένων θεμάτων θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την μη έγκριση πιθανής προαγωγής τους. Ο Σαρμπάνης βελτίωσε σημαντικά την αμερικανική πολιτική για τέτοιου είδους θέματα. Ο γιος του και επίσης μέλος του Κογκρέσου Τζον Σαρμπάνης (John Sarbanes) συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο τις προσπάθειες του πατέρα του.
Ο Σαρμπάνης όμως είναι πιθανότατα πιο γνωστός στο ευρύ κοινό για τη μεγάλη νομοθετική μεταρρύθμιση για τα εργασιακά. Η νομοθεσία του για την Εταιρική και Ελεγκτική Ευθύνη, Υποχρέωση και Διαφάνεια γνωστή και με το προσωνύμιο «Sarbanes-Oxley Act», μείωσε σημαντικά την πιθανότητα επανάληψης μιας υπόθεσης όπως αυτή της κατάρρευσης της εταιρείας Enron η οποία άφησε πίσω της χιλιάδες ανέργους, κατεστραμμένους επενδυτές και απλήρωτα συνταξιοδοτικά προγράμματα.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ως πρωτοπόρος πολιτικός παρέμεινε ένας καθαρός Ελληνας. Είχε ιδιαίτερο χιούμορ και μπορούσε να διηγηθεί με τον πιο όμορφο τρόπο μια ιστορία. Ηταν πάντα πρωταθλητής στους αγώνες σπασίματος αυγού που διοργανώναμε κάθε Πάσχα. Ηταν ένας πραγματικός φίλος που ήταν πάντα παρών τόσο στις όμορφες όσο και στις δύσκολες οικογενειακές στιγμές.
Από την ηγετική του φυσιογνωμία και την ευφυία του που βοήθησε στο να αλλάξει ο κόσμος που ζούμε, μέχρι την τρυφερότητα και το αστείρευτο χιούμορ του θα παραμείνει αξεπέραστος.
Οι Andy Manatos, CEO της Manatos & Manatos, και Mike Manatos, Πρόεδρος της Manatos & Manatos, συνεργάστηκαν στενά για πολλά χρόνια με τον Γερουσιαστή Sarbanes στην Ουάσιγκτον για την προβολή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Ας νικήσει η επιστήμη τη νόσο Covid-19
(EUROKINISSI)
Κύριε Διευθυντά,
Αφορμή της επιστολής μου είναι το αναμενόμενο και ποθητό εμβόλιο που περιμένουμε με αγωνία για να γίνει το θαύμα της επιστήμης και να σκοτώσει αυτόν τον επικίνδυνο ιό τις πανδημίας Covid-19. Ας ευχηθούμε η επιστήμη να νικήσει και να έρθει το τέλος αυτής τις περιπέτειας, από αυτόν τον ανεπιθύμητο εχθρό που ταλαιπωρεί ολόκληρο τον πλανήτη και κάθε μέρα αδιακρίτως σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Για αυτούς που δεν πιστεύουν τη θανατηφόρα αυτήν αρρώστια και τα εμβόλια, ας είναι τυχεροί οι άνθρωποι για να μην βρεθούν κάποια μέρα σε Νοσοκομείο στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και τότε θα είναι πολύ αργά για να καταλάβουν τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή τους. Τα φετινά Χριστούγεννα θα τα γιορτάσουμε πολύ διαφορετικά χωρίς τα αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς τις ζεστές αγκαλιές απ’ τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!
Η ευχή μας όμως είναι του χρόνου να είναι όλα καλύτερα γιατί όταν έχουμε την υγεία μας όλα τα αλλά διορθώνονται.
Με την ευκαιρία των εορτών εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλη τη μεγάλη οικογένεια του «Ε.Κ.», όλο το προσωπικό, σε όλους τους συνεργάτες σας, σε όλους τους αναγνώστες και όλον τον κόσμο Ειρήνη και Υγεία!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Χρήστος Τσιμήκας
Dracut Mass.
Χριστούγεννα
(EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ)
Κύριε Διευθυντά,
Τα φετινά Χριστούγεννα σ’ όλο τον κόσμο θα είναι διαφορετικά. Λίγο μετράει όμως γιατί έτσι όπως ήταν και πέρυσι και πρόπερσι και πολλά χρόνια πριν, το μεγάλο μήνυμα είχε χαθεί πίσω από πολύχρωμα φωτάκια, λαμπερά στολίδια, ρεβεγιόν, δώρα, έναν Αϊ Βασίλη χοντρούλη και γελαστό, καμία σχέση με τον Αγιο Βασίλειο, φαγοπότι και διασκέδαση. Και ναι μεν έχουν όλα αυτά τη θέση τους στη χαρά για το μεγάλο γεγονός μα ξέφυγαν λίγο και θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο. Ομως, αυτό φέτος πιθανόν να αλλάξει παρ’ όλο που οι πόλεις στολίστηκαν περισσότερο, τα σπίτια φόρεσαν τα φωτάκια τους λίγες μέρες νωρίτερα, τα μαγαζιά έχουν ζημιές, ο φόβος του κορωνοϊού, οι μάσκες, τα λοκντάουν, οι αριθμοί των καθημερινών κρουσμάτων, οι απώλειες αγαπημένων ανθρώπων, άφησαν το σημάδι τους στα πρόσωπα και στις καρδιές των ανθρώπων.
Η Γέννηση του Θεανθρώπου, ο Ιησούς της Αγάπης, υπήρξε το σημαντικότερο γεγονός στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις, σε υπερβαίνει. Κι όμως έγινε. Χριστούγεννα. Αυτό σημαίνει να μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι, να νιώσουμε προνομιούχοι που γεννηθήκαμε σ’ αυτό τον μικρό και πανέμορφο πλανήτη που αν κοιτάξουμε καλά, θα δούμε το μεγαλείο του Δημιουργού. Χιλιάδες ποικιλίες ζώων και φυτών, η σοφή αλυσίδα που θέτει τα πάντα σε τάξη, και αυτό το λίγο που μπορούμε να αντιληφθούμε έστω κι αν δεν μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις ας αφεθούμε στη μαγεία του αποτελέσματος.
Χριστούγεννα αληθινά θα είναι όταν αφήσουμε την καρδιά μας ανοιχτή να γεμίσει αυτή με φωτάκια και λάμψη στην προσέγγιση της Αγιας Στιγμής, στο δώρο της αγάπης στον κάθε άνθρωπο, στο δώρο της ζωής.
Ας εστιάσουμε στην ουσία και ας μη στεκόμαστε στο περίτεχνο περιτύλιγμα. Αγιες μέρες απλές τις χαλάμε με ψεύτικα φανταχτερά στολίδια.
Σίγουρα τα φετινά Χριστούγεννα θα περάσουν, θα γίνουν ανάμνηση. Τα Χριστούγεννα θα έρχονται και θα ξαναέρχονται μόνο που θα πρέπει να τα γιορτάζουμε πιο ουσιαστικά.
Ζωή Δέλτσου
Αθήνα, ΝΥ
Κάρτερ και Μπάιντεν
Κύριε Διευθυντά,
Θυμάμαι τότε που εξελέγη ο Τζίμυ Κάρτερ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Κύπριοι, χωρίς δόση υπερβολής, έβλεπαν τον Κάρτερ σαν τον άνθρωπο που θα βοηθούσε στην απαλλαγή της Κύπρου από την τουρκική κατοχή. Αυτά διακήρυσσε πριν από την εκλογή του στην προεδρία της υπερδύναμης και οι Κύπριοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έδωσαν πίστη.
Η είδηση της εκλογής Κάρτερ έγινε δεκτή με ντελίριο ενθουσιασμού από αρκετούς Κυπρίους. Ορισμένοι εξ αυτών έφτασαν στο σημείο να κτυπούν τις καμπάνες για να γιορτάσουν το γεγονός.
Υπήρχαν, όμως, και μερικοί δύσπιστοι. Ηθελαν να πιστέψουν ότι ο Κάρτερ θα τηρούσε τις υποσχέσεις του αλλά φοβούνταν ότι τελικά θα φαινόταν ασυνεπής. Αυτό συνέβη στο τέλος. Ο Κάρτερ έφθασε στο σημείο να πρωτοστατήσει στην άρση του αμερικανικού εμπάργκο κατά της Τουρκίας, που επιβλήθηκε μετά την εισβολή της στην Κύπρο.
Ελπίδες για στήριξη του αγώνα της Κύπρου για απαλλαγή από την τουρκική κατοχή εναποτίθενται σήμερα και στον Μπάιντεν. Ας ελπίσουμε ότι αυτός δεν θα ξεχάσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Ανδρέας Χριστοφή
Νέα Υόρκη, ΝΥ
Ελληνικό Πανεπιστήμιο
Κύριε Διευθυντά,
Διάβασα στον «Εθνικό Κήρυκα» της Πέμπτης 19 Νοεμβρίου την επιστολή του κ. Πέτρου Τσαντέ και θα ήθελα να πω τη γνώμη μου.
Τον κ. Τσαντέ δεν τον γνωρίζω, τον ξέρω μόνο από τις επιστολές του στον «Ε.Κ.» και τον πιστεύω σαν έναν άνθρωπο μορφωμένο, πολύ καλλιεργημένο σε γνώσεις και καθημερινότητα, θαυμάσια γραφή και πολύ πολύ πατριώτη. Σε αυτή την επιστολή του παραπονείται γιατί κανένας, εκτός από μια ελαφρά τοποθέτηση του «Ε.Κ.», δεν έχει υποστηρίξει την πρότασή του, η οποία πρόταση είναι για να φτιάξει η Ομογένεια ένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο στην Αμερική. Και θα πω και εγώ τη γνώμη μου, παρακαλώ, πώς να υποστηριχθεί αυτή η πρότασή σας αγαπητέ κύριε Τσαντέ όταν τα σχολεία που έχουμε κλείνουν, Ελληνες από Ελλάδα δεν έρχονται, ο εδώ Ελληνισμός φθίνει ραγδαίως, η Ομογένεια που προέρχεται από τους μεικτούς γάμους δεν είναι ελληνική απόλυτα, η ελληνική γλώσσα δυστυχώς πετροβολείται από παντού και μόνο στη Νέα Υόρκη κάπως υπάρχει μετά βίας; Οπότε; πού να κάνουμε πανεπιστήμιο αγαπητέ κ. Τσαντέ;
Και το άλλο που θέλω να πω είναι ότι την Κυριακή είδα τη Θεία Λειτουργία από τον Καθεδρικό Ναό της Αρχιεπισκοπής στο Μανχάταν από τον «Αντέννα» και τη Λειτουργία σχεδόν όλη στα αγγλικά. Εδώ χρειάζεται ιερέας που να κατέχει και τις δύο γλώσσες απταίστως.
Δημήτριος Γεωργόπουλος
Κουίνς, ΝΥ
Οι νεκροί περιμένουν
Κύριε Διευθυντά,
Κάθε χρόνο εδώ και 80 χρόνια οι πανέλληνες γιορτάζουν τη μεγαλύτερη εθνική εορτή του σύγχρονου Ελληνισμού, την εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η 25η Μαρτίου 1821 είναι δύο εθνικοί φάροι, που θα φωτίζουν το έθνος εις γενεάς γενεών. Η 25η Μαρτίου 1821 θυμίζει το ομαδικό ξεσήκωμα του σκλαβωμένου Γένους εναντίον πανίσχυρου αυτοκρατορίας που τετρακόσια ολόκληρα χρόνια το ταλαιπωρούσε. Η άλλη, η 28η Οκτωβρίου 1940 έγραψε το Επος των Βορειοηπειρωτικών βουνών και δόξασε την Ελλάδα σ’ όλο τον κόσμο, σε μια εφιαλτική εποχή για την ανθρωπότητα, που οι σιδερόφρακτες μεραρχίες του Χίτλερ και Μουσολίνι πλημμύρισαν την Ευρώπη, σκορπίζοντας τον όλεθρο και τη φρίκη.
Ολα τά ’σκιαζε η φοβέρα. Ο Αξονας Βερολίνου Ρώμης εθεωρείτο αήττητος. Ομως στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, μικρή χώρα, στολισμένη, μ’ ένδοξο παρελθόν, με δάφνες χιλιετηρίδων, ύψωσε το ανάστημά της κι επανέλαβε το θρυλικό «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Οι νικητές εστολίσθηκαν με τον αμάραντον στέφανον της δόξης και τραγουδούν περήφανα το επικόν εμβατήριον:
«Ηρωικά της Ελλάδος παιδιά, με μια ψυχή, με μια καρδιά,
Σαν πολεμάμε, πάντα νικάμε, όποιον και να ’ναι της πατρίδας μας εχθρός.
Κι όποια στιγμή μας δοθεί αφορμή, όλοι μαζί, με την ίδια ορμή
Καλπάκια, Πίνδους και Τρεμπεσίνες, θα ξαναγράψουμε δόξα και τιμή»
Πέρασαν χρόνια. Οι Ελληνες που εχάρισαν την πρώτη νίκη στο συμμαχικό στρατόπεδο εξακολουθούν ακόμη να ζουν με ένδοξες πολεμικές αναμνήσεις, αλλά και με κάποια πικρία για την αγνωμοσύνη των νικητών συμμάχων. Οι υποσχέσεις ελησμονήθηκαν. Η Βόρειος Ηπειρος, που εγράφη το Επος του Σαράντα και εποτίσθη με ελληνικό αίμα, ξανασκλαβώθηκε. Τα βουνά κι οι βουνοκορφές, οι κάμποι κι οι λόφοι της Βορείου Ηπείρου είναι διάσπαρτα από τάφους των παλληκαριών του Σαράντα, που επολέμησαν γενναία το φάσμα του φασισμού, που ερχόταν από τη Δύση να καταπνίξει την ελευθερία τους.
Οι χιλιάδες νεκροί μας, που τους σκεπάζει το αιματοποτισμένο κι αγιασμένο χώμα της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου, περιμένουν τη δικαίωση, γιατί ο σκοπός τους δεν εκπληρώθηκε. Επεσαν για την ελευθερία της χώρας, που τη χάρηκε μονάχα ένα λαμπρό εξάμηνο. Ογδόντα χρόνια πέραν του τάφου οι νεκροί μας καρτερούν να φύγει το σκοτάδι, που πλακώνει τη δύστυχη χώρα και να λάμψει ο ήλιος της χαράς.
Κώστας Στούπης
Βοστώνη, ΜΑ
