ΡΕ.Ο δημοσιογράφος Alexander Osang έγραψε μια αξιοσημείωτη πρόταση για τον Καγκελάριο πριν από πολλά χρόνια. Η Άνγκελα Μέρκελ επέλεξε το CDU εκείνη την εποχή όπως άλλοι άνθρωποι επέλεξαν ένα παγωτό, σημείωσε ο δημοσιογράφος, ο οποίος, όπως αυτός που απεικόνισε πολλές φορές, προέρχεται από την ανατολική Γερμανία και για κάποιο χρονικό διάστημα ήταν αρκετά κοντά στο τώρα απρόσιτο.
Η πρόταση αντηχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα. Επειδή έχει δίκιο με κανέναν άλλο τρόπο. Ο πολιτικός προσανατολισμός της νέας Άνγκελα Μέρκελ στην πορεία της στην πολιτική ήταν αρκετά σύντομος. Και πάλι όχι όχι. Επειδή με τις εκλογές της είχε στοχεύσει: Με ένα ισχυρό ένστικτο για εξουσία, επέλεξε το κόμμα που υποσχέθηκε την καλύτερη καριέρα ως εκλογική ένωση καγκελαρίου προσανατολισμένη στην εξουσία με επαρκή βούληση για εξουσία. Και η Μέρκελ είχε πάντα αυτήν τη βούληση σε έναν βαθμό πάνω από τον μέσο όρο.
Η Μέρκελ έχει πλέον καθορίσει τη μοίρα της Ένωσης προς όφελός της ως ηγέτης του κόμματος της Καγκελαρίου για περισσότερα από 20 χρόνια. Και ταυτόχρονα αναμίχθηκε ένα παγωτό που δεν έχει πλέον γεύση όπως κάτι συγκεκριμένο. Η λάσπη-γκρι Merkel melange δεν έχει επομένως μεγάλη ζήτηση στο πολιτικό παγωτό τελευταία.
Ο άνθρωπος, αν δεν έχει κορώνα, είναι ένα αισθησιακό ον . Θέλει να μυρίζει, να δοκιμάζει, να αισθάνεται. Η άνευ όρων γονική αγάπη βασίζεται κυρίως σε ένα άρωμα που αποπνέουν τα μωρά, ειδικά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Είναι ακαταμάχητος. Κάθε ζευγάρι γονέων θα αναγνωρίσει αμέσως το παιδί του από όλα τα άλλα παιδιά με αυτό το άρωμα.
Ωστόσο, το CDU με και μετά τη Μέρκελ μυρίζει και δοκιμάζει τα πάντα. Και πάλι μετά από τίποτα. Τα παραδείγματα - χωρίς ισχυρισμό ότι είναι εξαντλητικά. Εδώ και χρόνια, το CDU, και πάνω απ 'όλα η πρόεδρος της CDU, Μέρκελ, μίλησε σε ομιλίες σε κομματικά συνέδρια, όπως ένα κοσμικό κηρύγμα, ότι η Ένωση καθοδηγείται από την εβραιο-χριστιανική εικόνα του ανθρώπου. Ήταν σαν χορωδία, σαν ψαλμός.
Οι δημοσιογράφοι είχαν ήδη γυρίσει τα μάτια τους. Και χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι έπρεπε να είναι, ένα συναίσθημα προέκυψε. Μια μυρωδιά. Κάτι αισθησιακά αντιληπτό. Εκείνη την εποχή κοροϊδεύει τις πράσινες φαντασιώσεις ασύλου και τα πολυπολιτισμικά τραγούδια χαράς.
Καλωσορίστε τον πολιτισμό χωρίς προειδοποίηση
Και τότε αυτό το δόγμα έσπασε απότομα χωρίς προειδοποίηση. Το Ισλάμ ανήκε ξαφνικά - πρώτα σύμφωνα με τον Christian Wulff και μετά την Angela Merkel - στη Γερμανία και έτσι στο γερμανικό κόμμα CDU. Ήταν ένας μόνο γνωστός πολιτικός του CDU που αντιτάχθηκε δημόσια σε αυτό το νέο δόγμα. Αυτό ήταν το πιστό συγκρότημα της Μέρκελ Volker Kauder όλων των ανθρώπων - μια πράξη ανδρικού θάρρους μπροστά στο θρόνο, η οποία μέχρι σήμερα έχει λάβει πολύ λίγη εκτίμηση, όχι δημόσια και όχι στο κόμμα κάποιου. Το CDU δεν είναι πάρτυ ηρώων.
Κατά τη διάρκεια αυτού, διαγράφηκε ένα δεύτερο κριτήριο, σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία σίγουρα δεν είναι χώρα μετανάστευσης. Η συνέπεια της πολιτικής της Merkel για ανοιχτές αγκάλες στην προσφυγική κρίση είχε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Μόνο η Γερμανία και το CDU δεν διαμόρφωσαν τη μετανάστευση (η οποία επίσημα δεν υπήρχε), αλλά την υπέστη. Με αποτέλεσμα το Ισλάμ να ανήκει ακόμη περισσότερο στη Γερμανία. Το ποσοστό των μουσουλμάνων σε αυτήν τη χώρα είναι τώρα το υψηλότερο στην Ευρώπη μετά τη Γαλλία, μπροστά από τη Μεγάλη Βρετανία. Και οι δύο είναι κλασικές αποικιακές και μεταναστευτικές χώρες.
Αυτό συνέβη σε σύντομο χρονικό διάστημα - χωρίς η Μέρκελ ή το CDU να προετοιμάσουν τον πληθυσμό με οποιονδήποτε τρόπο. Η Μέρκελ σκούπισε τη στρατιωτική της θητεία σαν λεκέδες καφέ στον πάγκο της κουζίνας. Οι πυρηνικοί σταθμοί έκλεισαν γρηγορότερα από ό, τι οι Πράσινοι και ο Jürgen Trittin, ο μηχανικός πίσω από την έξοδο, θα μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν - με όλες τις συνέπειες και το κόστος που είναι τώρα εμφανές.
Ήταν το ίδιο με την πολιτική ασύλου. Οι Πράσινοι, τους οποίους είχε προηγουμένως κοροϊδεύσει, δεν μπορούσαν να χειροκροτήσουν αρκετά όταν τα κύματα έπεσαν πάνω από τη Μέρκελ μετά την απώλεια ελέγχου. Ούτε αυτή ούτε η Μέρκελ μιλούν για τις προφανείς παρενέργειες σήμερα.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν πρόκειται για το πώς αισθάνεστε για αυτό ή για αυτό το σημείο. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά ανήκαν στην ουσία του CDU (και όχι από τη νοσταλγία, αλλά μερικές φορές επίσης για καλό λόγο, όπως είναι προφανές σήμερα). Με την πάροδο των χρόνων, αυτό το κόμμα εκνευρίστηκε εντελώς από τον πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος εάν - και πάνω απ 'όλα: επειδή - χρησίμευσε για τη διατήρηση της εξουσίας του. Ή επειδή δεν ήθελε πλέον να διορθώσει ένα τεράστιο λάθος. Μερικά από αυτά πήγαν στα οστά αυτής της χώρας. Αλλά όλα πήγαν στα οστά του CDU.
Έλλειψη κληρονομιάς
Ο Armin Laschet, ο νέος πρόεδρος του κόμματος και πιθανώς ο επόμενος καγκελάριος, αντιμετωπίζει ένα τεράστιο έργο στο CDU. «Ποιος είμαι;» Η Μέρκελ ρωτά το πάρτι μετά από 20 χρόνια - και όχι πόσα. Μια ταυτότητα θα ήταν αρκετή γι 'αυτήν. Αλλά το έχασε.
Αυτό δεν συνδέεται μόνο με θέματα, αλλά και σε άτομα. Δεν χρειάζεται να σας αρέσει ο Hans-Georg Maaßen και δεν χρειάζεται να μοιραστείτε την άποψή του. Μπορείτε επίσης να τον θεωρήσετε λίγο περίεργο, επειδή δημοσιεύει όλο και πιο φριχτά πράγματα στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά κάποιος σαν αυτό θα είχε βρει μια λαβή στο CDU μπροστά από τη Μέρκελ και θα είχε σωθεί από το να παρασυρθεί.
Τώρα η περιφερειακή ένωση της Θουριγγίας πρέπει να δικαιολογηθεί επειδή συγκροτεί τον Μάασεν σε μια εκλογική περιφέρεια. Πρόκειται για μια τρομερή εξέλιξη: ο Karin Prien, υπουργός πολιτισμού του Σλέσβιχ-Χολστάιν, ανήκει στο προσωπικό του CDU. Είναι εξοστρακισμένος, γιορτάζεται.
Η Karin Prien έκανε ένα λάθος στην πόρτα όταν, όπως η Μέρκελ, έψαχνε ένα πολιτικό μέρος για να μείνει για ζωή. Η πρώτη σιλουέτα ενός CDU μετά τον Laschets Bilde, το εκλογικό μανιφέστο, δείχνει ότι σκοπεύει να ενισχύσει ξανά τον συντηρητικό πυρήνα του κόμματος.
Και τι απομένει από το CDU; Κάποιος ψάχνει μάταια για οποιαδήποτε πραγματική κληρονομιά μεταρρύθμισης που θα παραμείνει από τη Μέρκελ. Μια σφραγίδα που θα έβαζε θετικά σε αυτήν τη χώρα κατά τη διάρκεια της θητείας της - μια εποχή, όπως μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια μετά από 16 χρόνια καγκελαρίου και 20 χρόνια προεδρίας του CDU. Η Gerhard Schröder, ο προκάτοχός της, είχε κάνει πολλά για τη χώρα με τα δικά της λόγια με το Agenda 2010. Ως εκ τούτου, το κόμμα του τον έχει κηρύξει εκτός νόμου. Ο Andrea Nahles είπε κάποτε ότι ο Schröder ήταν η «μπάλα που καταστρέφει» το SPD.
Ισως είναι. Αλλά ήταν η άνθηση σε αυτήν τη χώρα, η οποία γνώρισε ποτέ τη μεγαλύτερη και πιο αδιάκοπη έκρηξη από τις μεταρρυθμίσεις της. Αν λοιπόν ο Schröder είναι η μπάλα που καταστρέφει το SPD, τότε η Merkel είναι η θεριστική μηχανή του CDU. Οι θεριστές είναι εκείνα τα τέρατα συγκομιδής που μετατρέπουν τεράστια, διακλαδισμένα έλατα και πεύκα σε πόλους σε σχήμα οδοντογλυφίδας στο δάσος σε δευτερόλεπτα. Και δυστυχώς πουθενά δεν έχει δημιουργήσει τις κατά τα άλλα τόσο δημοφιλείς περιοχές αποζημίωσης στη χώρα ή στο πάρτι που θα αναδασωθεί.
Τα πιεστικά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον, τις συντάξεις και τη φροντίδα, την υπόσχεση διασφάλισης της πρόβλεψης για το μέλλον, που ο Norbert Blüm πήρε λίγο πάρα πολύ, κάποτε ανήκε στον πυρήνα του CDU. Και τώρα? Τίποτα στο θέαμα μακρινό.
Πριν από χρόνια, ο γελοιογράφος Sakurai έδειξε τρεις καγκελάριους με την κληρονομιά τους. Στα αριστερά βρισκόταν ο Χέλμουτ Κολ με αυτή την αυτοεξυπηρέτηση που μπορούσε να είχε, πίσω του η ενωμένη Γερμανία, ραμμένη στη διαχωριστική γραμμή. Στη μέση, ο Gerhard Schröder, το πηγούνι του Habsburg απλώθηκε με απότομο τρόπο και πίσω του η Ατζέντα 2010. Και στην άκρη δεξιά Angela Merkel, κοιτάζοντας προς τα κάτω, πίσω της ένα θρυμματισμένο αυτοκίνητο σε ένα βάθρο. Ήταν η στιγμή του μπόνους διάλυσης. Τίποτα δεν άλλαξε στην ακρίβεια αυτού του καρτούν. Εκτός από το ότι θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε το θρυμματισμένο CDU αντί του ναυαγίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου