DANIEL: Η αντίληψη μιας αποκαλυπτικής εκλογής θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο χείλος του εμφυλίου πολέμουhttps://amp.dailycaller.com/2020/09/26/daniel-the-perception-of-an-apocalyptic-election-could-lead-us-to-the-brink-of-civil-war?__twitter_impression=true
Το 2020 είναι καίρια εκλογική χρονιά - ίσως το πιο σημαντικό της ζωής μας. Ξέρω, το ξέρω, το ακούμε κάθε χρόνο στις προεδρικές εκλογές.
Αλλά αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα: τ ο αντίληψη ότι κάθε εκλογή είναι το πιο σημαντικό στην ιστορία του έθνους μας, σε συνδυασμό με τη διάβρωση της ιερότητας των εκλογών μας, έχει δημιουργήσει ένα βρόχο ανάδρασης των κομματικών ρητορικής και της κλιμάκωσης ότι τελικά απειλεί να κάνει αυτή την κοινή επωδός μια πραγματικότητα και μας ωθεί στο χείλος ενός άλλου εμφυλίου πολέμου.
Αυτή η αντίληψη εκδηλώθηκε στο δοκίμιο του Michael Anton το 2016 «The Flight 93 Election» Ο Αντόν επέκρινε τους συντηρητικούς που ήταν ακόμα στο φράχτη για τον τότε υποψήφιο Ντόναλντ Τραμπ και συνέκρινε το διακύβευμα των εκλογών με εκείνο των επιβατών της πτήσης 93 της United Airlines στις 9/11. Με τα πάντα να χάσουν σε περίπτωση νίκης της Κλίντον, οι συντηρητικοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υπομείνουν τα πολυάριθμα ελαττώματα του Τραμπ, «να χρεώσουν το πιλοτήριο» και να δεσμευτούν για ένα στοίχημα με όλα ή τίποτα.
Το δοκίμιο ήταν εύκολα διαβασμένο από τον εκλογικό κύκλο, αλλά η σημασία του ήταν λιγότερο στο πώς έπεισε πολλούς συντηρητικούς που ήταν στο φράχτη για τον Τραμπ να πάρουν έναν κίνδυνο με τον υποψήφιο από το πώς αποκάλυψε ακούσια ότι οι Αμερικανοί είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται κάθε εκλογή ως εκδήλωση σε επίπεδο εξαφάνισης.
Το 2016, πολλοί συντηρητικοί κράτησαν τη μύτη τους και ψήφισαν υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, επειδή μια άλλη δημοκρατική νίκη, πίστευαν, σήμαινε το τέλος του αμερικανικού συντηρητισμού. Τα ίσα μέρη ανίκανα ηλίθιος και κακός εγκέφαλος που προκάλεσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με την όψη της Χίλαρι Κλίντον παρείχαν την τέλεια απειλή για την ενωμένη εναντίον των διαφορετικών φατριών του συντηρητικού κινήματος. Ο Τραμπ προσέφερε έναν παρόμοιο μπούγιμαν για τους Δημοκρατικούς, ο οποίος προειδοποίησε ότι η χώρα θα καταρρεύσει σε μια ανεμοστρόβιλη φανατισμού, εάν του επιτρεπόταν να καθίσει στο Οβάλ Γραφείο.
Οι ειδικοί και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι φωνάζουν επίσης ότι το 2020 είναι ζωή ή θάνατος. Ο τρελός Τραμπ, οι κακοί μαριονέτες που ελέγχουν τον γεροντικό Joe Biden, πρέπει να νικηθούν. Όλα αυτά μοιάζουν με φόβο και βίαια για να βγουν οι ψηφοφόροι την Ημέρα των Εκλογών, αλλά τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν τα συνθήματα και τη ρητορική; Κοιτάξτε τις βίαιες ενέργειες του antifa στα αριστερά και τις παράλογες θεωρίες συνωμοσίας του πλήθους Q Anon στα δεξιά. Αυτές οι περιπτώσεις και πολλά άλλα δείχνουν ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού όχι μόνο έχουν ενσωματώσει αυτόν τον σχεδόν συνεχή δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων τους, αλλά το έχουν διατηρήσει σε τέσσερα χρόνια έως τις επόμενες εκλογές.
Όταν ένα μεγάλο μέρος των δεξιών βλέπει την αριστερή ως σατανική και ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς βλέπει τη δεξιά ως μη εξαργυρώσιμη Ναζί, η λειτουργία μιας πολιτικής πολιτικής διαδικασίας καθίσταται αδύνατη. Επιπλέον, η νίκη του αντιπάλου κόμματος γίνεται απαράδεκτη.
Κάθε εκλογή αυτές τις μέρες είναι «το πιο σημαντικό της ζωής μας», αλλά ότι το πολύ κοινό ρεφρέν έχει γίνει πολύ περισσότερο από ένα βολικό σύνθημα για να μαζέψουμε απαθείς ψηφοφόρους. Το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι κάθε εκλογή είναι καθοριστικής σημασίας για την επιβίωση των ιδεολογιών μας θα γίνει τελικά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τόσο υψηλά στοιχήματα, τα κόμματα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλιμακώσουν τις εκλογές, να φέρουν όλα τα όπλα τους να φέρουν και να νικήσουν τον μέσο ψηφοφόρο πάνω από το κεφάλι με αρκετές τρομακτικές φράσεις που θα πάρει χρόνο από τη δουλειά για να πάει και να ψηφίσει καθημερινή.
Πράγματι, τόσο τα πολιτικά κόμματα όσο και τα κομματικά μέσα ενημέρωσης έχουν κάθε κίνητρο να συνεχίσουν αυτόν τον κύκλο κλιμάκωσης, καθώς τους εξασφαλίζει μια πιο φανατικά πιστή βάση και περισσότερα χρήματα στα πολεμικά στήθη τους.
Η ομάδα υστερίας έχει δημιουργηθεί τόσο πολύ που, αν η μία πλευρά δεν φτάσει, υπάρχει μια πραγματική απειλή βίας. Οι δικαστές του δικαστηρίου, οι εκτελεστικές εντολές και ο άσχημος εκφοβισμός που παρέχει το αξίωμα του προέδρου είναι πολύ αναπόσπαστα για τον τρόπο λειτουργίας της χώρας, με το διαρκές αδιέξοδο του Κογκρέσου, ώστε να χάσει το αξίωμα για μια ακόμη περίοδο απειλεί την ιδεολογική επιβίωση της χαμένης πλευράς .
Το Transition Integrity Project, το οποίο αποτελείται από δημοκρατικούς πράκτορες όπως η Donna Brazile και ο John Podesta και μια πραγματική συνηθισμένη λίστα υπόπτων Never Trumpers - Bill Kristol, Max Boot και David Frum - παρείχε ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου για αυτόν τον εκλογικό κύκλο . Το έργο διατύπωσε, φαινομενικά προς το συμφέρον της προστασίας της αμερικανικής δημοκρατίας, μια σειρά πολεμικών παιχνιδιών στα οποία προέβλεπαν τα πιθανά αποτελέσματα του αγώνα 2020.
Μόνο ένα από τα σενάρια τους οδήγησε σε μια ειρηνική μεταφορά εξουσίας - μια κατολίσθηση του Μπάιντεν. Μια στενή νίκη του Μπάιντεν, μια νίκη του Τραμπ και ένα αβέβαιο αποτέλεσμα όλα έληξαν σε κρίση, με τον Τραμπ να αρχίζει να αφαιρείται βίαια από τη Μυστική Υπηρεσία σε ένα σενάριο και τα κράτη στις ακτές του Ειρηνικού να απειλούν να αποχωρήσουν από την ένωση εάν δεν είχαν το δρόμο τους σε ένα άλλο.
Εκτός από τις αδυναμίες στη μεθοδολογία των πολεμικών αγώνων, το να έχεις ανθρώπους που περιφρονούν την ίδια την ύπαρξη του Τραμπ να παίζουν την ομάδα Τραμπ στην προσομοίωση δεν θα αποδώσουν ποτέ τα καλύτερα αποτελέσματα, η άσκηση αποκαλύπτει δύο σημαντικά σημεία.
Πρώτον, ότι το άγχος για άλλα τέσσερα χρόνια συντηρητικής κυριαρχίας έχει εμπνεύσει ισχυρούς ανθρώπους μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα να δημιουργήσουν μια σειρά πολεμικών παιχνιδιών στα οποία ο στρατός παρεμβαίνει σε προεδρικές εκλογές και πολλά κράτη αποχωρίζονται. Απλώς αφήστε το να βυθιστεί. Η ίδια η δημιουργία της προσομοίωσης κλιμακώνει τις εντάσεις μεταξύ των δύο κομμάτων και ζητά απάντηση από τους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι έχουν αναμφίβολα ήδη προβλέψει πιθανά σχέδια έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση που οι εκλογές αυτές πάνε στραβά.
Μόλις κάνετε πρώτα πολεμικά σχέδια, είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιηθούν στον πραγματικό κόσμο.
Δεύτερον, η προσομοίωση περιέχει μια καλυμμένη απειλή. Οτιδήποτε λιγότερο από τη συνολική νίκη για τους Δημοκρατικούς, και θα υπάρξει συνταγματική κρίση και βία στους δρόμους.
Τελικά, έρχεται ένα σημείο μη επιστροφής, στο οποίο η κίνηση μιας πλευράς για κλιμάκωση θεωρείται από την άλλη ως απειλή για την ίδια της την επιβίωση και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τίποτα άλλο από μια συνολική δέσμευση. Είναι παρόμοιο με το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου - θα μπορούσαν να κλιμακώσουν τις εντάσεις στην άκρη, όπως στην κρίση των πυραύλων της Κούβας, αλλά αν μια χώρα μετακινηθεί στο DEFCON 1, είναι ήδη πολύ αργά για να αποφευχθεί πρέπει να εφαρμοστεί πυρηνικός πόλεμος και μια αντεπίθεση.
Όποιος κερδίσει, η άλλη πλευρά θα αμφισβητήσει τη νομιμότητα των εκλογών - αυτό είναι ένα ξεπερασμένο συμπέρασμα. Όπως και η Ρωσία στο παρελθόν, οι Δημοκρατικοί έχουν ήδη δημιουργήσει το θύελλα τους εάν το Trump κερδίσει: Η θεωρία συνωμοσίας των Ταχυδρομείων. Και το στρατόπεδο του Τραμπ δεν θα είναι σε θέση να υποβάλει αγωγές που ισχυρίζονται ότι υπάρχει απάτη ψηφοφορίας μέσω ταχυδρομείου, εάν κερδίσει ο Μπάιντεν. (Πράγματι, κάνουν μήνυση στο Νιου Τζέρσεϋ .)
Εάν ο Τραμπ κερδίσει, ειδικά αν χάσει ξανά τη δημοφιλή ψήφο, οι Δημοκρατικοί θα αναστήσουν το φάντασμα της ρωσικής παρέμβασης για άλλα τέσσερα χρόνια και θα ανανεώσουν τις προσπάθειές τους για διάλυση του Εκλογικού Σώματος.
Ο Τραμπ είναι επίσης πιθανό να στηρίζεται στην κινεζική παρέμβαση ή στο Big Tech να αναμειγνύεται για να κάνει την υπόθεση ότι ο Μπάιντεν είναι παράνομος. Με οποιοδήποτε από αυτά τα σημεία ομιλίας, αυτός και οι υπόλοιποι Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου θα έχουν περισσότερα από αρκετά πυρομαχικά για να εμποδίσουν μια προεδρία του Μπάιντεν στο δικό της ρωσικό σκάνδαλο τύπου συμπαιγνίας για χρόνια.
Αυτό το σενάριο αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για την αμερικανική δημοκρατία από την αβεβαιότητα για το ποιος ακριβώς κέρδισε τη νύχτα της 3ης Νοεμβρίου.
Ένας άλλος γύρος ερευνών, ακροάσεων, φακέλων, διώξεων πολιτικών αντιπάλων και ατελείωτων σημείων συνομιλίας θα αποφέρει το ίδιο αδιέξοδο που μαστίζει το Κογκρέσο και την προεδρία του Τραμπ για τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Εάν συνεχιστεί αυτή η μέθοδος υπονόμευσης της εξουσίας του άλλου μέρους, η κυβέρνηση ουσιαστικά θα πάψει να λειτουργεί. Έχουμε ήδη δει το αποτέλεσμα, καθώς αφιερώνεται περισσότερος χρόνος στην τιμωρία του νικηφόρου κόμματος για νίκη από ό, τι στην πραγματικότητα.
Με την ψήφιση της δικαιοσύνης Ρουθ Μπάντερ Γκίνσμπουργκ, ο Τραμπ δικαιούται να διορίσει διάδοχο υπό την ευθύνη του ως προέδρου. Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη είναι απαράδεκτη για τους Δημοκρατικούς. Μερικοί έχουν απειλήσει τη βία εάν ο πρόεδρος διορίσει ακόμη και κάποιον. Η πρόεδρος της Βουλής Νάνσυ Πελόσι είπε ότι δεν θα αποκλείσει την απαγόρευση τόσο του Τραμπ όσο και του Γενικού Εισαγγελέα Μπιλ Μπαρ για τον αποκλεισμό ραντεβού στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Όταν ένας ομιλητής της Βουλής των Αντιπροσώπων απειλεί να παραπέμψει έναν πρόεδρο για την εκτέλεση των συνταγματικά εξουσιοδοτημένων καθηκόντων του, διότι θα ήταν επιζήμιο για την ιδεολογία και το κόμμα της, καθίσταται σαφές ότι τόσο η κομματική όσο και η κυβερνητική δυσλειτουργία έχουν ανέλθει σε ύψη που δεν φαίνονται στη χώρα ενάμιση αιώνα.
Το Impeachment υποτίθεται ότι είναι η έσχατη λύση που χρησιμοποιείται για την απομάκρυνση ενός κατάφωρα εγκληματικού προέδρου, όχι ως φθηνό πολιτικό εργαλείο για να εξαπατήσει έναν αντίπαλο από το να εκτελέσει αυτό που είναι νομικά υποχρεωμένο να κάνει.
Επιπλέον, αυτά τα shenanigans θα εκχωρήσουν τη διαδικασία με την οποία θα σπάσουμε αυτό το μπλοκάρισμα. Υποψήφιοι όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπέρνι Σάντερς σημείωσαν τέτοια αξιοσημείωτη επιτυχία το 2016 λόγω της ευρείας πίστης και στα δύο μέρη ότι τα πράγματα δεν γίνονταν στην Ουάσινγκτον. Η δουλειά ως συνήθως ήταν κακή δουλειά για τον μέσο Αμερικανό, οπότε σχεδόν έδωσαν στον Bernie τον Δημοκρατικό διορισμό δύο φορές και έστειλαν τον Trump στον Λευκό Οίκο.
Προηγουμένως, εάν το ίδρυμα ήταν πολύ εφησυχασμένο με τη βούληση του λαού, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ψηφίσουν σε έναν λαϊκιστή, όπως ο FDR ή ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο οποίος τουλάχιστον θα ταράξει τα πράγματα και θα παρακινήσει τους πολιτικούς σταδιοδρομίας να δώσουν λίγο περισσότερη προσοχή στις ανάγκες και τις επιθυμίες των ψηφοφόρων τους. Τώρα, ο ίδιος ο μηχανισμός με τον οποίο μπορεί να γίνει και να ενθαρρυνθεί η αλλαγή, οι προεδρικές εκλογές, έχει τεθεί σε κίνδυνο.
Ο αμερικανικός λαός γίνεται γρήγορα ανυπόμονος με το μπλοκάρισμα και τους προφανείς πολιτικούς που δεν κάνουν τίποτα. Οι ταραχοποιοί πάντα ευημερούσαν στην Αμερική. Οι Ιδρυτές ήταν αναταρατές. Εκτός, αυτή τη φορά, ο μηχανισμός με τον οποίο αυτοί οι ταραχοποιοί μπορούν να ανυψωθούν στις αίθουσες εξουσίας, μια εκλογή, μπορεί να κηρυχθεί παράνομη - και ότι η κατηγορία μπορεί να έχει σημαντικό βάρος με ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Εάν και η δύο κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και παρέχει μια διαδικασία με την οποία μπορούν να αντικαταστήσουν αναποτελεσματικούς ηγέτες, ο λαός θα αρχίσει να αναζητά εναλλακτικές λύσεις.
Πώς μοιάζουν αυτές οι εναλλακτικές λύσεις; Μήπως μια πλευρά «παίρνει την μπάλα και πάει σπίτι;»
Αυτό συνέβη στις εκλογές του 1860. Οι Νότιοι Δημοκρατικοί είχαν εξαρτηθεί από την προεδρία για να υποστηρίξουν την υπόθεση υπέρ της σκλαβιάς, καθώς ο πολύ πιο πυκνοκατοικημένος Βορράς κυριαρχούσε στη Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία γλίστρησε όλο και περισσότερο από την αντίληψή τους με την προσθήκη κάθε νέας ελεύθερης κατάστασης. Οι ηγέτες του Νότου έγιναν πεπεισμένοι ότι η συνέχιση της εξουσίας των σκλάβων σε μια ενοποιημένη Ηνωμένες Πολιτείες βασίστηκε στους Δημοκρατικούς προέδρους, οπότε κάθε διαδοχικός προεδρικός αγώνας στη δεκαετία του 1850, ειδικά μετά την εμφάνιση του σαφώς αντι-σκλαβικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, είχε υψηλότερα και υψηλότερα μερίδια για τον σκλάβο πολιτείες. Ο Φράνκλιν Πιρς και ο Τζέιμς Μπουτσάναν έδωσαν νίκες, αλλά τα στοιχήματα είχαν γίνει τόσο υψηλά από τις εκλογές του 1860 που μια νίκη των Ρεπουμπλικανών ουσιαστικά σήμαινε το τέλος της δουλείας στα μάτια των κατόχων σκλάβων.
Η άνοδος ακόμη πιο ριζοσπαστικών ομάδων, όπως η αντιφατική στα αριστερά και τα κινήματα ταυτότητας στα δεξιά, θα μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερη δημοτικότητα καθώς υπόσχονται γρήγορες και αποφασιστικές αλλαγές από έξω από το πολιτικό σύστημα.
Μια κατάσταση που θυμίζει τη Γαλλία το 1789 θα μπορούσε να προκύψει καθώς οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο απογοητευμένοι από μια κυβέρνηση που ασχολείται περισσότερο με την παροχή οικονομικών πλεονεκτημάτων στις ελίτ και την κάλυψη περιθωρίων «καταπιεσμένων» ομάδων παρά με τα θέματα ψωμιού και βουτύρου που πραγματικά ενδιαφέρονται οι μέσες Αμερικανοί. Ο αμερικανικός λαός μπορεί να αποφασίσει να παρακάμψει την καθιερωμένη πολιτική διαδικασία, σωστά κρίνοντας ότι είναι απελπιστικά νοθευμένο, και να αρχίσει να ολοκληρώνει το «Chop! Μπριζόλα!" ψαλμοί των επίδοξων αποσχιστικών του Σιάτλ πριν από μερικούς μήνες.
Οι προσεχείς εκλογές πιθανότατα θα σπάσουν την αμερικανική πολιτική διαδικασία. Οι εντάσεις που βλέπουμε τώρα δεν μπορούν να διαρκέσουν για πάντα και είναι απίθανο να εξαφανιστούν σε περίπτωση νίκης του Μπάιντεν. Το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει, και και οι δύο πλευρές έχουν επενδύσει πάρα πολλά για να αποσυρθούν. Το βαρέλι πούδρας που χτίζεται στην αμερικανική δημοκρατία απαιτεί μόνο ένα σπινθήρα για να ξεσπάσει. Σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι δεν είναι θέμα αν, αλλά πότε.
Ο Χέιντεν Ντάνιελ είναι αναπληρωτής συντάκτης και συντάκτης γνώμης στο Daily Caller
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου