Chris Mason: Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας εκλογής ορόσημο
PA και ReutersΗ γενική εκλογική εκστρατεία έχει τελειώσει.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το πρόσφατο προηγούμενο δείχνει ότι έως και ένας στους πέντε ψηφοφόρους έχει ήδη ψηφίσει, ταχυδρομικώς.
Αύριο, είναι η μεγάλη στιγμή για όλους τους άλλους.
Έχουν περάσει έξι εβδομάδες από τότε που ο Πρωθυπουργός Rishi Sunak βρισκόταν στην Ντάουνινγκ Στριτ και ξεκίνησε αυτό το roadshow πειθούς.
Λοιπόν, τι έχει αλλάξει, τι δεν έχει αλλάξει και τι μας λέει αυτό για το πού βρισκόμαστε;
Το γεγονός που ξεχωρίζει στο επίκεντρο αυτής της εκστρατείας είναι ότι, παρ' όλο τον θόρυβο και το χαμόγελο τον τελευταίο ενάμιση μήνα, το κολοσσιαίο χάσμα στις δημοσκοπήσεις μεταξύ των Εργατικών και των Συντηρητικών μόλις και μετά βίας έχει υποχωρήσει.
Οι συντηρητικοί, από πάνω προς τα κάτω, προετοιμάζονται για ήττα - και μάλιστα δυνητικά καταστροφική.
Οι Εργατικοί, σύμφωνα με δημοσκόπηση μετά από δημοσκόπηση, είναι μίλια μπροστά.
Ο Sir Keir Starmer και η ομάδα του Εργατικού Κόμματος προετοιμάζονται αθόρυβα για την κυβέρνηση, ενώ είναι πνιγμένοι από μια παράνοια σχετικά με τον εφησυχασμό.
Τίποτα που έχει επιχειρήσει ο πρωθυπουργός, τόσο κατά τη διάρκεια της συμβατικής του θητείας όσο και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, δεν φαίνεται να έχει κάνει μεγάλη διαφορά στην πολιτική του τύχη.
Το Συντηρητικό Κόμμα είναι έμπειρο στην επανεφεύρεση σαν χαμαιλέοντας – σε τελική ανάλυση, έχουμε δει μια διαδοχή πρωθυπουργών των Τόρις να αυτοπροσδιορίζονται ενάντια στο ιστορικό του άμεσου προκατόχου τους.
Αλλά αυτή η στρατηγική άρχισε να συγκρούεται με τις δικές της αντιφάσεις.
Ο Rishi Sunak επιδίωκε να αποκτήσει τη μακρά θητεία του Συντηρητικού στην εξουσία ή να αποστασιοποιηθεί από αυτό;
Πόσες από τις μυριάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσαν ρεαλιστικά να κατηγορηθούν σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα;
Τα τελευταία 14 χρόνια κυβέρνησης υπό την ηγεσία των Συντηρητικών συνοψίζονται σε μια θητεία στην εξουσία που διαμορφώθηκε από δύο δημοψηφίσματα - την ανεξαρτησία της Σκωτίας και το Brexit - και τα διεθνή σοκ του Covid και του πολέμου στην Ουκρανία.
Τα δημοψηφίσματα αναδιατύπωσαν την εσωτερική μας πολιτική και τις σχέσεις μας με τους πλησιέστερους γείτονές μας.
PAΤο ένα ώθησε το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας σε πρωτοφανή ύψη, υψόμετρο από το οποίο αναμένει να πέσει αύριο.
Ο άλλος - η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση - συντάραξε την ήπειρο, τη χώρα και, ειδικότερα, το Συντηρητικό Κόμμα, ενθαρρυντικά, μασώντας και αναδιατυπώνοντας τους Τόρις με τρόπους που είναι ακόμη ορατές τώρα.
Το καστ των Συντηρητικών βουλευτών που εκλέχθηκαν το 2019 ήταν ένας απίθανος συνασπισμός, που στάλθηκε στο Γουέστμινστερ από ένα εκλογικό σώμα που συλλογικά απελπίστηκε να δει το αδιέξοδο του Brexit να τελειώνει και την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ.
Έτσι, ο συνδυασμός των βόρειων αγγλικών Τόρις - όπως η Τζένγκα - πολλοί από τους οποίους ήθελαν περισσότερη κρατική παρέμβαση στην οικονομία - και των παραδοσιακών μικρών κρατικών Τόρις, συχνά στο νότο, γρήγορα αποδείχτηκε πολύ ταλαντευμένος κάτω από τη χαοτική ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον.
Και ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία στην πολιτική τις περισσότερες φορές, ακόμη και οι λιγότερο αφοσιωμένοι –εδώ και σε όλο τον κόσμο– παρατήρησαν το Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό το μακροχρόνιο προπύργιο της πολιτικής προβλεψιμότητας, που αναδύθηκε σε τρεις πρωθυπουργούς μέσα σε λίγες εβδομάδες το φθινόπωρο του 2022.
Σε αυτό το πλαίσιο, υποψιάζομαι ότι τα βιβλία της ιστορίας, τα οποία είναι κομμένα από τον καθημερινό θόρυβο των ειδήσεων, μπορεί να είναι πολύ ευγενικά με τον Rishi Sunak: έναν άνθρωπο που έφερε ένα στοιχείο πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά την απουσία κανενός από τους δύο. Οι πολιτικοί αντίθετοι άνεμοι που πρότεινε το προηγούμενο θα ήταν σχεδόν αδύνατο να αντισταθούν.
Αλλά το να σταματήσουμε άλλες χώρες να γελούν μαζί μας και να διαχειριζόμαστε μια υποτονική οικονομία στην καλύτερη περίπτωση – μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες θλιβερά αδύναμης οικονομικής ανάπτυξης, που χρονολογείται από την οικονομική κρίση του 2007 και του 2008 – δεν ήταν ποτέ πιθανόν μια φόρμουλα για τη νίκη των γενικών εκλογών.
Και υπάρχει και κάτι άλλο: κανένα κόμμα δεν κέρδισε ποτέ πέντε γενικές εκλογές στη σειρά στη σύγχρονη εποχή.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια της ιστορίας, από τη σκοπιά του Rishi Sunak, ότι βαδίζει προς το αύριο.
Υπάρχει όμως και μια άλλη βάναυση αλήθεια, από την οπτική γωνία του Keir Starmer: οι Εργατικοί χάνουν πολύ περισσότερες εκλογές από όσες κερδίζουν, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οι άνθρωποι θα περίμεναν ότι θα κερδίσουν.
Οι Εργατικοί έχασαν τέσσερις συνεχόμενες γενικές εκλογές.
Ενώ κάποιοι θα περίμεναν ότι θα είχαν μια ταλάντευση ή έναν πανικό κάποια στιγμή σε αυτήν την εκστρατεία, ιδιαίτερα αν φαινόταν ότι οι Τόρις τους έπιαναν, οι Εργατικοί ήταν τόσο πειθαρχημένοι όσο και προσεκτικοί, προστατεύοντας επιμελώς αυτό που ελπίζουν ότι είναι αρκετά συνεπές προβάδισμα για να δείξει όχι μόνο τη νίκη, αλλά και ένα άνετο.
Μιλούν πολύ για τις προγραμματισμένες «αποστολές» τους στην κυβέρνηση.
Η αποστολή τους στην αντιπολίτευση ήταν να καθησυχάσουν. για να δείξουν στους πρόσφατους ψηφοφόρους των Συντηρητικών ότι μπορούν να τους εμπιστευτούν κυρίως την οικονομία και την εθνική ασφάλεια.
Προσπάθησαν να επιτύχουν την εξισορροπητική πράξη του να ακούγονται σαν κυβέρνηση σε αναμονή χωρίς να ακούγονται εφησυχασμένοι. Το να ορίζουν τι θα ήθελαν να κάνουν χωρίς να σημαίνει ότι θα το κάνουν είναι εγγυημένο.
Γνωρίζουν επίσης ότι εάν νικήσουν, θα κληρονομήσουν ζοφερά δημόσια οικονομικά και ένα ανήσυχο εκλογικό σώμα – ένα κύμα αισιοδοξίας και καλής θέλησης φαίνεται απίθανο, όσο μεγάλη κι αν είναι η πλειοψηφία.
Και ακόμη και η μεγάλη πλειοψηφία δεν κάνει κάποια πράγματα πιο εύκολα.
Ο Sir Keir Starmer μου αναγνώρισε αυτή την εβδομάδα στο Hucknall του Nottinghamshire, ότι οι Εργατικοί θα άφηναν τους κρατούμενους να βγουν νωρίς επειδή οι φυλακές είναι γεμάτες , ακριβώς όπως έκαναν οι Συντηρητικοί.
ReutersΔίπλα σε αυτά τα πεισματικά κολλώδη προβάδισμα των Εργατικών, το άλλο μεγάλο γεγονός αυτής της μακράς εκστρατείας ήταν η άφιξη, μετά από χαρακτηριστικά πειράγματα, του Νάιτζελ Φάρατζ – τόσο ως υποψήφιου όσο και ως νέου ηγέτη της Reform UK.
Ο χαμογελαστός εφιάλτης του Συντηρητικού Κόμματος προσωποποιήθηκε, η άνοδος του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις αντιστοιχεί στην άνοδο της αρτηριακής πίεσης τόσων πολλών Τόρις.
Και σημειώνω ένα νέο όνομα στην πολιτική, που πιστεύω ότι αξίζει να προσέχουμε: Ζία Γιουσούφ.
Ο κ. Yusuf είναι ένας εξαιρετικά επιτυχημένος τριαντάρης επιχειρηματίας τεχνολογίας που έχει δωρίσει εκατοντάδες χιλιάδες λίρες στο Reform UK.
Αυτό και το ότι είναι μουσουλμάνος είναι ενδιαφέρον από μόνο του, αντιδιαισθητικό όπως θα μπορούσε να ήταν για κάποιους ότι θα υποστήριζε τη Μεταρρύθμιση.
Αλλά το να τον ακούσω σε ένα γιγάντιο συλλαλητήριο στο Μπέρμιγχαμ το Σαββατοκύριακο ήταν να ακούσω την πολιτική υπόθεση του Reform σε ένα σαφώς διαφορετικό μητρώο από αυτό του Nigel Farage.
Όχι λιγότερο παθιασμένος ή γεμάτος πεποίθηση – κυρίως κατά την άποψή του ότι η μετανάστευση είναι εκτός ελέγχου – αλλά ένας διαφορετικός τόνος.
Ένας μελλοντικός πολιτικός ηγέτης βρέθηκα να σκέφτομαι αν διατηρεί την όρεξή του για πολιτική.
PAΈπειτα οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, όπου αν οι υπηρεσίες προς τον παραλογισμό ήταν ο δρόμος προς την εκλογική επιτυχία, θα κατευθυνόταν προς μια κατολίσθηση.
Η κρίση μέσης ηλικίας του ηγέτη Sir Ed Davey συνέπεσε με μια γενική προεκλογική εκστρατεία και δεν ακολούθησε τέλος της τρελή κάπαρη.
Στη βοή της προσοχής μας, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες πάλευαν πάντα, απομακρύνθηκαν από τα φώτα της δημοσιότητας από τους γίγαντες του Γουέστμινστερ, τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς, και για μεγάλο μέρος της τελευταίας δεκαετίας απομακρύνθηκαν από την τρίτη θέση στα Κοινά από το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας.
Τα ακροβατικά του Sir Ed έχουν σίγουρα τραβήξει τα βλέμματα και μπορεί να υποδείξει τη δύσκολη ζωή του, έχασε και τους δύο γονείς του από καρκίνο ως παιδί και όντας πατέρας ενός ανάπηρου γιου, για να ισχυριστεί ότι το να μπερδεύεις δεν είναι ασυμβίβαστο με το να είναι σοβαρό μυαλό και έχοντας επίγνωση των αγώνων πολλών.
Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είναι πιο θρυμματισμένοι: είναι βέβαιοι ότι μπορούν να επωφεληθούν από αυτό που είναι βέβαιο ότι αποτελεί περιφρόνηση για τους Συντηρητικούς σε μέρη της χώρας που δεν αγαπιούνται από τους Εργατικούς.
Φαίνεται πιθανό, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο εκτιμούν ιδιωτικά ότι μπορεί να τα καταφέρουν και πόσο ιδιωτικά φοβάται το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας ότι μπορεί να τα καταφέρει, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες να μπορέσουν να ξεπεράσουν το SNP και να γίνουν το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα του Γουέστμινστερ.
Εάν συμβεί αυτό, θα ωθήσει προς τα πίσω την ισχύ της πολιτικής υπόθεσης για ένα άλλο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας και θα ενθάρρυνε την πλατφόρμα από την οποία θα μιλούσαν οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες – εγγυημένο όπως θα ήταν, για παράδειγμα, ότι θα μπορούν να συνεισφέρουν στις ερωτήσεις του πρωθυπουργού κάθε εβδομάδα.
PA MediaΚαι μετά υπάρχει το Πράσινο Κόμμα Αγγλίας και Ουαλίας.
Πώς θα μπορούσαν να τα καταφέρουν σε μέρη του Μπράιτον, του Μπρίστολ και του Σάφολκ, για αρχή, όπου καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες;
Ας δούμε.
Με άλλα λόγια, η πολιτική θα μπορούσε να αναδιαμορφωθεί πέρα από τα μεγαλύτερα κόμματα, αλλά και μεταξύ τους.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι αυτού που μοιάζει με ορόσημο γενικές εκλογές.
Αλλά ο χρόνος τελειώνει για ανθρώπους σαν εμένα που μιλάνε για όλα αυτά τα πράγματα.
Σύντομα θα είναι σε σας να αποφασίσετε πώς είναι τα πράγματα το πρωί της Παρασκευής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου