«Γραφουμε Ιστορια, αλλαζουμε τον κοσμο - Το μελλον μας ειναι ο σοσιαλισμος!» (VIDEO - ΦΩΤΟ)
Ανεπαναληπτη συμμετοχη - Μισος αιωνας Φεστιβαλ τιμηθηκε οπως επρεπε. Ανοιγοντας ενα παραθυρο στο φωτεινο μελλον
Εδώ θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει. Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός (VIDEO - ΦΩΤΟ)
Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια! Για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, για τα παιδιά της ΚΝΕ που φτάνουν από πολύ μακριά και τραβούν πολύ μακριά, για το μέγα «ναι» στη ζωή και για τον όρκο που ανανεώνεται κάθε χρόνο, για τον σοσιαλισμό!
Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια για όλες τις γενιές αυτών των 50 χρόνων που συναντιούνται εδώ και τέσσερις μέρες στο Φεστιβάλ, μαζί με δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Μια συνάντηση με το βλέμμα στο παρόν και στο μέλλον μας!
Όλο αυτό το συναίσθημα και τη δύναμη συμπύκνωσε η ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, γιατί από το σύστημα του πολέμου, της φτώχειας, της αδικίας που συναντάμε σε κάθε μας βήμα και σε κάθε αναπνοή μας, υπάρχει διέξοδος: «Εδώ ζωντανεύει η ελπίδα, εδώ φουντώνει η αγωνιστική αισιοδοξία και θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει, οι λαοί όλου του κόσμου θα τα καταφέρουν, θα βγουν νικητές».
«Καλωσορίζουμε στον χώρο του Φεστιβάλ τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες από την ίδρυση της ΚΝΕ έως σήμερα, που όλα αυτά τα χρόνια έχτιζαν αυτή τη μικρογραφία του μέλλοντος, το Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή"», ακούγεται από τα μεγάφωνα και οι σημαίες αρχίζουν ήδη να ανεμίζουν, τα κόκκινα λάβαρα, μαζί και με παλαιστινιακές σημαίες της προλεταριακής αλληλεγγύης. Στον χώρο ηχεί ο «Ύμνος της ΚΝΕ»! Η μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» ξεκινάει με ένα σύντομο βίντεο για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ. Στη συνέχεια ανεβαίνει στο βήμα και απευθύνει χαιρετισμό ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Κωτσαντής.
Μετά την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα ακούστηκε η «Διεθνής», οι γροθιές υψώθηκαν και η εικόνα της Κεντρικής Σκηνής η καλύτερη απόδειξη ότι εδώ γράφουμε Ιστορία, παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Θα τα καταφέρουμε!
Στην συγκέντρωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), με επικεφαλής τον πρόεδρό της, Μάικ Ματιάμπα και τον ΓΓ της, Μπάμπη Κυρίτση. Επίσης, ο Chris Smalls, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων στην «Amazon» (Amazon Labor Union) και η Suzan Tayseer Salam, πρόεδρος της Ένωσης Παλαιστινιακών Συνδικάτων της Ιερουσαλήμ.
Την συγκέντρωση παρακολούθησαν οι εκπρόσωποι των 44 Κομμουνιστικών και Εργατικών Νεολαιών που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ.
Ακόμη, ο πρέσβης της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερντάντες και ο πρέσβης της Παλαιστίνης, Yussef Dorkho.
Επιπλέον, έδωσαν το «παρών»: Η Μάγδα Φύσσα. Οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός, Αντώνης Ξένος, Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Ξένου και ο Νίκος Καραγιώργης, πρόεδρος του ΣΕΗ. Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Γιάννης Μηλιός και Νότης Μαριάς. Ο μαέστρος Χρήστος Κολοβός. Ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του ΕΕΤΕ. Ο Βασίλης Παρασκευόπουλος, πρόεδρος του ΠΜΣ. Ο Κυριάκος Ρόκος, γλύπτης. Ο Βασίλης Βασιλάτος, σύνθετης - μουσικός. Ο Άκης Αποστολίδης, διευθυντής φωτογραφίας. Οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Λιάτσος, Ιωάννα Κολοβού, Νίκος Αγγελίδης, Μιχάλης Λεάνης. Ο Βασίλης Πριμηκύρης. Οι δήμαρχοι Πάτρας Κώστας Πελετίδης, Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος, Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος, Ικαρίας Φανούρης Καρούτσος.
Το φετινό Φεστιβάλ μοιάζει ομορφότερο από ποτέ, γιατί γιορτάζει τα 50 χρόνια της Ιστορίας του
Παραθέτουμε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
«Είμαστε ξανά εδώ, όπως κάθε Σεπτέμβρη, τα τελευταία 50 χρόνια! Συνεπείς στο ραντεβού μας να γράφουμε ιστορία και να αλλάζουμε τον κόσμο! Να ανταμώνουμε, να συζητάμε, να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να ανεμίζουμε τις κόκκινες σημαίες στο μεγαλύτερο πολιτικό - πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς, σ’ αυτή τη μικρογραφία του μέλλοντος που έγινε θεσμός, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του "Οδηγητή".
Το φετινό Φεστιβάλ, μάλιστα, μοιάζει ομορφότερο από ποτέ, θα λέγαμε 50 φορές πιο όμορφο γιατί γιορτάζει. Γιορτάζει τα 50χρονά του και εκπέμπει την ίδια εκτυφλωτική λάμψη που εξέπεμπε τον Σεπτέμβρη του ‘75 στου Ζωγράφου, όταν πρωτοξεκίνησε το όμορφο ταξίδι του.
Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι του Φεστιβάλ στον χρόνο, από το γήπεδο μιας λαϊκής συνοικίας, μέχρι αυτό το τεράστιο πάρκο της Δυτικής Αθήνας, ίδιος είναι ο πόθος για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, ίδια και απαράλλαχτη είναι η λάμψη της επαναστατικής αλλαγής, του αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Κι αυτή η λάμψη φωτίζει κάθε χρόνο πιότερο τον δρόμο μας και τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα στα σκοτάδια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Αυτή η λάμψη είναι ο φάρος και ο καθοδηγητής του αγώνα μας, είναι η πηγή που τροφοδοτεί με δύναμη, πίστη κι αντοχή την πάλη μας και μετατρέπει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του "Οδηγητή", κάθε Σεπτέμβρη, σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη πάνω στη Γη. Εδώ ζωντανεύει η ελπίδα, εδώ φουντώνει η αγωνιστική αισιοδοξία και θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει, οι λαοί όλου του κόσμου θα τα καταφέρουν, θα βγουν νικητές.
Και οι πιο όμορφες μέρες που ονειρευόμαστε θα έρθουν. Η όμορφη κοινωνία που έχουμε ανάγκη θα ’ρθει. Και θα τη φέρουν οι αμέτρητοι αδικημένοι, αυτοί που τώρα μπορεί να μοιάζουν ανήμποροι, αλλά όταν αποφασίσουν να βαδίσουν μπροστά δεν θα λογαριάσουν κανέναν και τίποτα και τελικά θα σπάσουν οριστικά τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Το Γήπεδο Ζωγράφου, η Καισαριανή, το Περιστέρι, το Αιγάλεω, τα Ιλίσια και τώρα το Πάρκο Τρίτση, κάτω από το μαγικό άγγιγμα των παιδιών της ΚΝΕ, μεταμορφώνεται και κάνει το Φεστιβάλ να μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από το μέλλον. Ένα στιγμιότυπο στην ατέλειωτη ιστορική κίνηση, που μαρτυρά τι ονειρεύονται οι επαναστάτες. Αφήνοντας κάθε χρόνο μία μικρή, αλλά δυνατή αίσθηση από τον καινούργιο κόσμο που αγωνιά να βγει στο προσκήνιο.
Γι’ αυτό είναι τόσο όμορφο, τόσο νεανικό, τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γιατί είναι δεμένο με τους πόθους μας και τον καθημερινό αγώνα μας να ζήσουμε σε μία ολότελα διαφορετική, μια άλλη ανώτερη κοινωνία.
Είναι δεμένο με τις αγωνίες και τα όνειρα της νέας γενιάς να ζήσει αλλιώς, πιο όμορφα, πιο δημιουργικά, πιο ανθρώπινα! Κι όταν οι πόθοι και τα όνειρα συναντιούνται με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ τότε είναι που μετατρέπονται σε θύελλα που συμπαρασύρει το παλιό και σάπιο. Τότε ακριβώς είναι που εξασφαλίζεται ότι δε θα παραμείνουν απλοί πόθοι και όνειρα, αλλά θα γίνουν ασυμβίβαστοι στόχοι και σκοποί του αγώνα μας. Θα γίνουν ο λόγος που παλεύουμε, ο λόγος που αγωνιζόμαστε, μέχρι να γίνουν τελικά και ο λόγος που θα νικήσουμε!
Σ’ αυτή τη γιορτή των 50χρονων του Φεστιβάλ ανταμώνουμε οι παλιότεροι Κνίτες και ΚΝίτισσες των δεκαετιών του ’70, του ’80, του ’90, με τους νεότερους των τελευταίων γενιών του 21ου αιώνα και ξαναζούμε οι μεγαλύτεροι "τα καλύτερα μας χρόνια". Και είναι "τα καλύτερα", όχι γιατί είναι τα νιάτα μας, αλλά γιατί τα "καλύτερα" είναι τα χρόνια των μεγάλων αξιών και ιδανικών, της αταλάντευτης και πιο όμορφης πάλης, της πάλης για τη νιότη του κόσμου, το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τα καλύτερα τους χρόνια ζουν και σήμερα χιλιάδες νέοι και νέες μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ γιατί η πάλη για τη νιότη του κόσμου, παρά τη λάσπη και τη συκοφαντία, εξακολουθεί να εμπνέει και να συναρπάζει. Γιατί το ΚΚΕ άντεξε, κράτησε την ελπίδα ζωντανή, κόπιασε, μελέτησε, προχώρησε σε νέες επεξεργασίες που αποδεικνύουν πως η δυνατότητα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ώστε η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία να ζήσουν όπως τους αξίζει με τις κατακτήσεις της σύγχρονης εποχής, χωρίς τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κι αν νέα παιδιά, στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, συνεχίζουν να στέκονται με δέος και να φωτογραφίζονται κάτω από τη γιγάντια ζωγραφιά του Λένιν, αυτού του μεγάλου επαναστάτη που φέτος τιμήσαμε τα 100 χρόνια από την έλλειψη της φυσικής παρουσίας του, είναι γιατί το ΚΚΕ με όπλο την επαναστατική ιδεολογία του συνεχίζει παρά τις δυσκολίες και τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό, να γράφει συνεχώς "καλύτερα χρόνια" με τόλμη, γνώση και αντοχή. Με προοπτική. Και μπορεί σήμερα με περηφάνια να πει πως έχει συγκεκριμένο σχέδιο, Πρόγραμμα, πολιτική πρόταση, που δίνει διέξοδο στην εργατική τάξη και τη νεολαία για να ζήσει ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες της.
Ποιο άραγε από τα αστικά κόμματα μπορεί να πει με ειλικρίνεια -και όχι για προπαγανδιστικούς σκοπούς- το ίδιο στη νέα γενιά; Κανένα.
Πάμε, λοιπόν, να ζήσουμε και σήμερα και αύριο τα καλύτερα μας χρόνια, τώρα που οι αναμνήσεις γενιών και γενιών, ο ενθουσιασμός των νεανικών χρόνων και η ωριμότητα των επόμενων, μπορούν να γίνει συνείδηση: Την Ιστορία θα τη γράψουμε εμείς, τον κόσμο θα τον αλλάξουμε εμείς!
Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!
Τα λαϊκά προβλήματα δεν είναι φυσικά φαινόμενα
Από αυτή τη μεγάλη συγκλονιστική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους εκείνους που ψάχνουν απαντήσεις για το σήμερα και αγωνιούν για το αύριο.
Στους εργαζόμενους που βλέπουν τον μισθό να μη φτάνει ούτε για το πρώτο δεκαπενθήμερο ενώ διαβάζουν ότι οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις πάνε για νέο ρεκόρ κερδοφορίας φέτος, μετά το περσινό των 10,5 δισ.
Στους βιοπαλαιστές επαγγελματίες και στους αγρότες που αντιμετωπίζουν μόνιμα ζήτημα επιβίωσης εξαιτίας της υπερφορολόγησης, του υπέρογκου κόστους παραγωγής και της "περικύκλωσής" τους από τους μεγάλους ομίλους.
Στους μαθητές που στοιβάζονται σαν σαρδέλες με τις συγχωνεύσεις, πολλές από τις οποίες ακυρώνονται κάτω από τις αντιδράσεις γονιών - εκπαιδευτικών - μαθητών, στις τάξεις ενός σχολείου που εξοντώνει. Στους φοιτητές που θέλουν πτυχία με αξία, με τους γονείς τους που γονατίζουν από το υπέρογκο κόστος της δήθεν δωρεάν Εκπαίδευσης.
Στις γυναίκες που βιώνουν την πολύμορφη βία, που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με τη δουλειά, ενώ πρώτες επωμίζονται την κρατική ανυπαρξία στην ανατροφή των παιδιών, στη φροντίδα των ηλικιωμένων.
Στους απόμαχους της δουλειάς, που επειδή η σύνταξη δεν φτάνει, τους παρουσιάζουν ως "παροχή" τη δουλειά ως τα βαθιά γεράματα.
Σε όλους εκείνους που ζουν από πρώτο χέρι τις οριακές καταστάσεις σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, το Φάρμακο, εξαιτίας της εμπορευματοποίησής τους.
Σε όλους εκείνους που αντιμετώπισαν για ένα ακόμα καλοκαίρι, ιδιαίτερα στην Ανατολική Αττική, τις συνέπειες της απουσίας μέτρων πρόληψης από τις φωτιές και όλες τις φυσικές καταστροφές, αφού αυτά λογίζονται ως κόστος χωρίς όφελος για το κεφάλαιο και το κράτος του.
Πίσω από όλα αυτά και πολλά ακόμα προβλήματα δεν κρύβονται κάποιοι "εξωγενείς παράγοντες", κάποια "φυσικά φαινόμενα", κάποια υποτιθέμενη "έλλειψη πόρων" και οι δήθεν "περιορισμένες δημοσιονομικές δυνατότητες" για τις οποίες τολμά να μιλά η κυβέρνηση της ΝΔ και να σιγοντάρουν οι υπόλοιποι, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ.
Ποιος μπορεί να μιλά για έλλειψη πόρων σε μια κοινωνία με δισεκατομμυριούχους που νοικιάζουν διαστημόπλοια για να φωτογραφηθούν στο διάστημα; Ποιος μπορεί να μιλά για έλλειψη τεχνικών δυνατοτήτων στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, των μεγάλων τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων;
Όλα αυτά φυσικά δεν αξιοποιούνται για την ευημερία του εργαζόμενου ανθρώπου, αλλά για την παραπέρα εκμετάλλευση και πολύμορφη υποδούλωσή του στις αξίες και τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αντί να μπαίνουν στην υπηρεσία του ανθρώπου, αξιοποιούνται μέσα στον καπιταλισμό για την επιβολή μεγαλύτερης βαρβαρότητας και καταστροφής. Άλλωστε, το μεγάλο πρόβλημα που εδώ και χρόνια πασχίζουν να αντιμετωπίσουν οι κρατούντες, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, είναι ακριβώς η αφθονία κεφαλαίων τα οποία λιμνάζουν γιατί δεν βρίσκουν ικανοποιητικές επενδυτικές διεξόδους και όχι βέβαια η έλλειψή τους. Και κάθε προσωρινή λύση που βρίσκουν σε αυτό το πρόβλημα τους δίνει μεν μια μικρή, παροδική ανάσα, η οποία όμως, μετά από λίγο, αρχίζει να μην "τραβάει" όπως υπολόγιζαν ή και να δημιουργεί πολλαπλάσια προβλήματα.
Γι’ αυτό βλέπουμε κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, υπερεθνικούς οργανισμούς, όλους τους σπουδαγμένους τεχνοκράτες που τα στελεχώνουν, να βολοδέρνουν, από την περιοριστική στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, όταν λιγοστεύουν οι επενδύσεις και πάλι πίσω, όταν εκτοξεύεται ο πληθωρισμός.
Όλα αυτά, βέβαια, τα πληρώνουν πάντα οι λαοί. Γι’ αυτό τη μία τους ακούμε να μιλάνε για τα "οφέλη της εξωστρέφειας στην οικονομία" και την άλλη αναγκάζονται να παραδεχτούν τα προβλήματα που προκαλεί ο υπερτουρισμός, με την ακρίβεια σε ακτοπλοϊκά και ενοίκια, την αλλοίωση ολόκληρων νησιών, την κατασπατάληση πόρων, όπως είναι το νερό.
Γι’ αυτό τους βλέπουμε τη μία να ποντάρουν στους υδρογονάνθρακες και την άλλη να τους δαιμονοποιούν και να αποθεώνουν τις ΑΠΕ, μέχρι που μετά "ανακαλύπτουν" ότι με αυτές μόνο δεν γίνεται δουλειά, γιατί το βράδυ δεν έχει ήλιο -μεγάλη ανακάλυψη αυτή- και γιατί δεν φυσάει όσο θέλει ο υπουργός Ενέργειας. Ρεμπεσκέδες που ούτε επιχειρήματα δεν βρίσκουν να πουν και αραδιάζουν ανοησίες για να τις χάψει το πόπολο.
Στο μεταξύ οι λαϊκές οικογένειες πληρώνουν, ενώ κάποιοι θησαυρίζουν και κανείς δεν απολογείται για τα ψέματα που είπε. Γι’ αυτό τη μία δοξάζουν και βάζουν υπερφίαλους στόχους για την ηλεκτροκίνηση και την άλλη ετοιμάζονται να κλείσουν εργοστάσια της "Volkswagen" στη Γερμανία, γιατί τελικά "δεν υπάρχει αγορά", όπως λένε. Και, φυσικά, εννοούν ότι τα κέρδη δεν είναι αυτά που προσδοκούσαν.
Θέλουμε να συζητήσουμε με όσους αγωνιούν για τις εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου
Ποιος μπορεί να μιλάει για "περιορισμένες δημοσιονομικές δυνατότητες", όταν δαπανώνται δισεκατομμύρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς κυρίως για τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ; Όταν, μάλιστα, τα επόμενα χρόνια θα απογειωθούν, μιας και η στροφή στην πολεμική οικονομία είναι η καινούρια τους γραμμή μήπως και υπάρξει αναθέρμανση επενδύσεων, όπως προβλέπει και το περιβόητο σχέδιο Ντράγκι.
Γι’ αυτό, φίλες και φίλοι, θέλουμε να συζητήσουμε με όλους και όλες, όσοι, όσες και στη χώρα μας αγωνιούν για τις εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στη γειτονιά μας. Που βλέπουν ότι από εκεί που ξεκίνησαν πριν δυόμισι χρόνια να συζητάνε αν θα στείλουν στο καθεστώς Ζελένσκι κράνη και ανθρωπιστική βοήθεια, πέρασαν στις σφαίρες και τα πυρομαχικά, μετά στα τεθωρακισμένα, στα F-16 και τώρα έχουν φτάσει στους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, που θα μπορούν να χτυπήσουν βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος.
Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι αναλύσεις για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν θα μπούμε στον κόπο να ρωτήσουμε, πού -αλήθεια- κρύβονται σήμερα όσοι ρωτούσαν στην αρχή του πολέμου “πού τη βλέπει το ΚΚΕ την εμπλοκή του ΝΑΤΟ;”. Μάλλον κρύβονται εκεί που χώνονται πάντα όταν χρεοκοπεί η προπαγάνδα τους.
Θέλουμε να συζητήσουμε με όλους όσοι δεν το σηκώνει η καρδιά τους να βλέπουν σε ζωντανή σύνδεση ένα χρόνο τώρα μια πραγματική γενοκτονία, αυτή του λαού του Παλαιστίνης από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, το οποίο με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ βάζουν μπουρλότο στη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε μια περιοχή με τεράστια αποθέματα φυσικού πλούτου και από την οποία περνούν οι σημαντικότεροι δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.
Και, βέβαια, δεν θα ρωτήσουμε πού κρύφτηκαν οι τηλεοπτικοί ιεροεξεταστές που απαιτούσαν καταδίκες της Χαμάς από όποιον καταδίκαζε τη γενοκτονία στη Γάζα, τώρα που η σφαγή έχει επεκταθεί στη Δυτική Όχθη, εκεί όπου δεν υπάρχει Χαμάς. Τώρα που έχει ανάψει η φωτιά του πολέμου στον Λίβανο και αλλού. Που το Ισραήλ σκοτώνει, χρησιμοποιώντας ασύμμετρες απειλές και πρακτικές δολοφονίας αμάχων, όπως τώρα στον Λίβανο.
Το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο επιθετικό
Όποιο μεγάλο και μικρό πρόβλημα της εποχής και αν εξετάσουμε, θα δούμε ότι από πίσω βρίσκεται το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους που κινεί τα πάντα σε αυτό το σύστημα, οι μεγάλοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, η μοιρασιά της λείας, οι κατευθύνσεις της ΕΕ, η αντιλαϊκή πολιτική των κάθε είδους αστικών κυβερνήσεων.
Προσπαθούν να κρυφτούν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, οι πολιτικές τους επιλογές, που βλέπουν το κυνήγι του κέρδους ως προϋπόθεση για τη "μείωση των ανισοτήτων", όπως λέει και ο Μητσοτάκης, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθούν να κρύψουν τα ίδια τα αδιέξοδα ενός γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, που είναι ρυθμισμένο να καταργεί δικαιώματα δεκαετιών, να εμπορευματοποιεί κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, που οδηγεί τους λαούς μέχρι και στην αιματοχυσία, όταν δεν μπορεί πια αλλιώς να λύσει τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και δεν μπορεί βέβαια να εξηγηθεί μιλώντας απλά και μόνο για κυβερνητική "ανικανότητα", για τη διαφθορά ορισμένων κρατικών παραγόντων ή κάποιες "νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες", όπως λένε τα άλλα κόμματα της βολικής αντιπολίτευσης. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοια, αλλά εάν ήταν τόσο απλό -δεν μπορεί- θα είχε βρεθεί τόσα χρόνια ένας πιο ικανός, αδιάφθορος και ανοιχτόμυαλος διαχειριστής του συστήματος να τα κάνει αλλιώς. Και τέτοιοι επίδοξοι σωτήρες εμφανίστηκαν, όμως δεν είχαν και πολύ καλή κατάληξη. Γιατί πράγματι η ουσία βρίσκεται αλλού, είναι πιο βαθιά.
Αναμενόμενη η κατάληξη της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας
Θέλουμε να συζητήσουμε με όλους όσοι αισθάνονται αριστεροί, προοδευτικοί, είναι τίμιοι άνθρωποι και βγάζουν συμπεράσματα, αηδιάζουν από την εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Τίποτα απ’ όλα αυτά, τις ίντριγκες, τους βυζαντινισμούς, τα πισώπλατα μαχαιρώματα δεν θυμίζει πλέον ό,τι είχαν μάθει να ονομάζουν "αριστερό".
Αυτή βέβαια είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη κατάληξη μιας διαδρομής που ως σημείο αφετηρίας της -δείχνει μακρινό σήμερα- είχε τη συνθηκολόγηση απέναντι στο σύστημα, την απεμπόληση του στόχου της ανατροπής του, την άρση της εμπιστοσύνης στη δύναμη που έχει ο λαός να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Και που, βέβαια, σε άλλο σημείο της, πιο κοντινό, έχει την πρόθυμη δήλωση διαθεσιμότητας για τη βρώμικη δουλειά του συστήματος όταν αυτό έχει ζόρια, όταν οι επί δεκαετίες διαχειριστές του δεν μπορούν πια να συνεχίσουν να περνούν τα μέτρα που τσακίζουν τον λαό χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στο ίδιο το σύστημα.
Σήμερα, τα αδιέξοδα του συστήματος μεταφράζονται και σε πολιτικά αδιέξοδα, αφού η πλήρης ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων στις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης δεν τους επιτρέπει να διαφοροποιούνται και να δημαγωγούν με πειστικό τρόπο, να εγκλωβίζουν, πότε ο ένας πότε ο άλλος, εναλλάξ, τη λαϊκή δυσαρέσκεια με τον τρόπο που το έκαναν παλιότερα. Κάθε καινούργιο "χαρτί" που εμφανίζεται, "καίγεται" πολύ πιο γρήγορα, αν δεν είναι από την αρχή καμένο.
Αντίστοιχα αδιέξοδα βλέπουμε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Όπως στη Γαλλία, όπου το περιβόητο "Νέο Λαϊκό Μέτωπο" της σοσιαλδημοκρατίας έδωσε το φιλί της ζωής στον στριμωγμένο Μακρόν, στηρίζοντας τους υποψηφίους του, ξέπλυνε όλη την αντιλαϊκή πολιτική του, δήθεν για να "φράξει τον δρόμο στην Λεπέν" και τώρα κλαίγονται που ο Μακρόν τους πέταξε σαν στυμμένες λεμονόκουπες και διόρισε πρωθυπουργό που έχει τη συναίνεση της Λεπέν. Και εδώ στην Ελλάδα, όλοι εκείνοι που μόλις δυο μήνες πριν πανηγύριζαν και εγκαλούσαν το ΚΚΕ που δεν κάνει τα ίδια στην Ελλάδα, ως συνήθως είναι τώρα εξαφανισμένοι, έχουν δαγκώσει τη γλώσσα τους.
Τα ίδια και στη Γερμανία, όπου η ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και οι αντίστοιχες κρατιδιακές, με τη συμμετοχή μάλιστα και της συστημικής "Αριστεράς", με την πολιτική τους και ιδιαίτερα με τη στήριξη του Ζελένσκι και την άμεση πολεμική εμπλοκή τους στην Ουκρανία, έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για να ενισχύονται αντιδραστικές δυνάμεις που μπορούν να δημαγωγούν και να οικειοποιούνται τη δίκαιη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Και τώρα τι κάνουν; Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υιοθετούν μια επικίνδυνη ατζέντα στο Μεταναστευτικό, αφού αυτή άλλωστε, εδώ που τα λέμε, είναι η κατασταλτική και ξενοφοβική ατζέντα της ίδιας της ΕΕ, που ανοίγει τη στρόφιγγα, τα σύνορά της, όποτε χρειάζεται φθηνό εργατικό δυναμικό μεταναστών και την κλείνει, όταν μια νέα οικονομική κρίση βρίσκεται ενόψει, όπως τώρα στη Γερμανία και αλλού.
Το ΚΚΕ ποτέ δεν φοβήθηκε να πάει κόντρα στο ρεύμα
Τα παραπάνω ανησυχούν έντονα τα επιτελεία του συστήματος και δεν το κρύβουν. Γι’ αυτό μιλούν για την "ανισορροπία του πολιτικού συστήματος" και την "έλλειψη αντιπολίτευσης", που καμία σχέση δεν έχει βέβαια με την γνήσια εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο λαός.
Το σύστημα πάντα ενδιαφέρεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ισχυροί αστικοί πόλοι, ώστε ο ένας να κυβερνά και ο άλλος να απορροφά και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Να χρησιμεύει, δηλαδή, ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή για το σύστημα όταν η υπάρχουσα κυβέρνηση θα πάψει πια να παίζει αποτελεσματικά τον ρόλο της, ώστε να μπορεί να ενσωματώνεται κάπου η λαϊκή δυσαρέσκεια.
Και βέβαια αναζητούν έναν πόλο που να είναι διαθέσιμος να παράσχει συναίνεση και πολιτική νομιμοποίηση σε κυβερνητικές αποφάσεις που συνεπάγονται μεγάλο πολιτικό κόστος, είναι όμως απαραίτητες για το σύστημα. Το είδαμε αυτό κατά κόρον την περίοδο της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων και δεν αποκλείεται να το ξαναδούμε άμεσα, στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης, μιας πιο γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής ή μιας επαίσχυντης διευθέτησης στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κόμματα του συστήματος, είναι φανερό πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν να δώσουν διέξοδο σε αυτά τα αδιέξοδα, να δώσουν λύσεις στα λαϊκά προβλήματα.
Το τελευταίο διάστημα έχουν ξετρυπώσει πάλι διάφοροι και λένε ή γράφουν ότι "το ΚΚΕ δεν αναλαμβάνει ευθύνε"”. Αλήθεια, σε ποιους τα λένε αυτά;
Το ΚΚΕ, στην υπερεκατοντάχρονη ιστορία του, πάντοτε ήξερε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά για να ριχτεί στη φωτιά της μάχης. Ποτέ δεν φοβήθηκε να πάει κόντρα στο ρεύμα για να υπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν λυπήθηκαν την προσφορά στον λαό και τις θυσίες, ακόμα και την υπέρτατη και ποτέ δεν ζήτησαν προσωπικά ανταλλάγματα.
Για να μην πάμε πολύ παλαιότερα, το ‘89-‘91, τότε που "έβγαζε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε", τότε που ο κόσμος ερχόταν ανάποδα και πολλοί έσπευδαν να αποκηρύξουν ιδέες, ιδανικά και σύμβολα, για να πιάσουν βολική θέση στη νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν, το ΚΚΕ ανέλαβε την ευθύνη στη χώρα του και κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία, διακηρύσσοντας πρωτοσέλιδα από τον "Ριζοσπάστη": "Η ελπίδα στην πάλη των λαών"!
Αργότερα πήρε την ευθύνη και είπε την αλήθεια στον λαό για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που όλοι οι άλλοι έτρεχαν να υπερψηφίσουν, λέγοντας ότι στην ΕΕ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια". Το ίδιο και για την Ευρωζώνη, την ΟΝΕ και τόσα άλλα.
Το 2012-2015, όταν άλλοι πουλούσαν με το κιλό τις ψεύτικες ελπίδες και τις αυταπάτες, ότι χωρίς ρήξη με την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της, με το ΝΑΤΟ, με τα οικονομικά συμφέροντα που έχουν την πραγματική εξουσία στη δικιά μας και σε κάθε χώρα, αλλά μονάχα με μια ψήφο και με μια κυβερνητική εναλλαγή μπορούν να καταργηθούν μνημόνια και αντιλαϊκοί νόμοι, να σταματήσει η αντιλαϊκή επίθεση και να κερδίσει ο λαός. Πάλι, το ΚΚΕ πήρε την ευθύνη, χωρίς να υπολογίζει ούτε το μεγάλο εκλογικό κόστος και προειδοποίησε ότι οι ψεύτικες ελπίδες γρήγορα θα διαψευσθούν. Προετοίμασε τον λαό για κάθε εξέλιξη, έμεινε στο πλάι του και δεν πέρασε απέναντι, αρνήθηκε κάθε στήριξη ή ανοχή σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση και μπόρεσε έτσι να κρατήσει ζωντανό το όραμα και την ελπίδα όταν επικρατούσε η απογοήτευση.
Ποιος επιβεβαιώθηκε και συνεχίζει για την ορθότητα της στάσης του κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, μετά της ανάκαμψης, της πανδημίας, των πολέμων; Το ΚΚΕ; Ή όλοι αυτοί που απαξιωμένοι πλέον στη συνείδηση του λαού και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, πιπιλάνε πάλι την ίδια καραμέλα, δηλώνοντας ξανά διαθέσιμοι;
Το ΚΚΕ αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μπαίνει μπροστά για να δυναμώσει η πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση
Το ΚΚΕ και σήμερα αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες. Αναλαμβάνει την ευθύνη να αποτελεί, μαζί με τον λαό που αγωνίζεται, τη μόνη πραγματική, εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, αυτή που αναμετριέται στα ίσα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα. Συγκρούεται και αποκαλύπτει την πολιτική στην οποία όλοι οι άλλοι ομονοούν και ξερογλείφονται για κάποια κοκαλάκια από το τραπέζι της εξουσίας.
Το ΚΚΕ βρίσκεται παντού! Μέσα και έξω από τη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης, στα νοσοκομεία, στις γειτονιές, εκεί όπου τα κοράκια προσπαθούν να ξεσπιτώσουν λαϊκές οικογένειες, στους δρόμους του αγώνα. Αναλαμβάνει την ευθύνη να βρίσκεται με τα μέλη και τα στελέχη του στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σώζονται ζωές και περιουσίες, στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες, εκεί που το επιλεκτικά ανίκανο κράτος είναι απόν, κάνει πράξη το σύνθημα "Μόνο ο λαός σώζει τον λαό". Αναλαμβάνει την ευθύνη να καλλιεργεί στον λαό αντισώματα στη σαπίλα που προσφέρει απλόχερα το σύστημα, στον άκρατο ατομισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, σε κάθε αντιδραστική άποψη που πλασάρεται σαν πρόοδος, να παράγει ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο, αποκορύφωμα του οποίου είναι βέβαια το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του "Οδηγητή".
Το ΚΚΕ μπορεί και να κάνει όλα αυτά, γιατί έχει αναλάβει και αναλαμβάνει μια ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη.
Μέσα από την επιστημονική, κοπιαστική μελέτη της ιστορίας του, της πείρας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της σύγχρονης παγκόσμιας κατάστασης, έχει διαμορφώσει σύγχρονο, επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και παλεύει κάθε μέρα για να το προωθήσει.
Το ΚΚΕ έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί με τον λαό και θέλει και μπορεί να το πάει μέχρι τέλους. Ναι μέχρι τέλους, μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Δεν περιμένουμε, όμως, να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα που θα παλέψουμε τότε γι’ αυτό.
Γιατί, όπως λέει ο ποιητής:
"Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές. Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε
και τράβα βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα"…
Από σήμερα παίρνουμε μέτρα κι εμείς για να έρθει το μέλλον. Δουλεύουμε, παρεμβαίνουμε παντού για να μπαίνει όλο και πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, η άρχουσα τάξη και η εξουσία της, να αμφισβητείται σήμερα η στρατηγική της και οι στόχοι της, στους οποίους ομονοούν όλοι οι άλλοι.
Να, γιατί μπορούμε να είμαστε παρόντες, μπροστάρηδες και οργανωτές σε κάθε αγώνα του λαού μας και να γιατί οι άλλοι δεν μπορούν. Γιατί σήμερα, έστω και για την πιο μικρή κατάκτηση, πρέπει να αμφισβητηθεί στην πράξη αυτή η στρατηγική. Για να κερδίσει το παραμικρό ο λαός, πρέπει να χάνει το κεφάλαιο.
Με ένα κίνημα πανελλαδικά συντονισμένο, με το ΚΚΕ μπροστά, δυναμώνουμε την πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική. Ενισχύουμε το ρεύμα αμφισβήτησής της, με στόχο να αποκτάει αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Οι ρωγμές του συστήματος δεν μας τρομάζουν, ούτε τρέχουμε να τις επιδιορθώσουμε. Παλεύουμε για να γίνουν αυτές οι ρωγμές μεγάλα ρήγματα, μέχρι τη συνολική ανατροπή. Γι' αυτό τώρα αναλαμβάνουμε την ευθύνη να κάνουμε το Κόμμα μας ικανό, έτοιμο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στην αποστολή του σε όλες τις συνθήκες, σε κάθε απότομη καμπή της ταξικής πάλης.
Γιατί όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και τότε, όπως λέει και το τραγούδι για το Κόμμα μας που έγραψε ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος, πρέπει:
"Να πάμε μπρος, να πάμε ίσια
Κόρες ιτιές, γιοι κυπαρίσσια.
Αλλάζει η ζωή, η σκέψη αλλάζει
Σπάστε ένα ρόδι στο περβάζι
Ζύμωσε ιδρώτα, αίμα, χώμα
Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα
Κοίτα, πληθύναμε πολύ
Για νέο αγώνα μας καλεί".
Πάμε, λοιπόν, με την ορμή των 50 χρόνων του Φεστιβάλ να γράψουμε τις νέες σελίδες της Ιστορίας. Θα τα καταφέρουμε!».
- 50ό ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»
Γράψαμε ιστορία... Συνεχίζουμε! - Ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση στο 50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» (VIDEO)
00:05
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου