Γιώργος Θεοδωράκης Από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβα, μικρό παιδί, είναι πως ο πατέρας μας δεν μας ανήκει. Φρόντισε ο ίδιος γι αυτό. Μέσα από το έργο του, το ταλέντο του, με την αδιάκοπη εργασία του, να γίνει ο Μίκης όλων. Του κόσμου και του χρόνου.Επιθυμία του ήταν να ταφεί στην Κρήτη. Δεν το μάθαμε χθες, ούτε χρειάστηκαν συμβολαιογράφοι, επιστολές και Πρωτοδικεία να μας το πουν. Την είχε εκφράσει με κάθε δυνατό τρόπο. Δημόσια. Ιδιωτικά. Προφορικά. Γραπτά. Και έχει προσωπικά φροντίσει για την τελευταία λεπτομέρεια.Η αυριανή διαδικασία στο Πρωτοδικείο δεν με αφορά Δεν πρόκειται να παραστώ. Δεν αψήφισα τον πατέρα μου ζωντανό. Δεν θα το κάνω τώρα όταν όλη η Ελλάδα τον Τιμά.Θα τον αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί όπως του πρέπει. Η οικογένεια. Οι φίλοι. Οι συνεργάτες. Οι συγχωριανοί. Όσοι τον αγάπησαν. Όσοι μπορεί να τον πίκραναν. Όσοι στο παρελθόν μπορεί να συμφώνησαν ή να διαφώνησαν. Τίποτα πια δεν έχει σημασία. Εκείνο που μένει είναι το τελευταίο δάκρυ.Σας Ευχαριστούμε για την Αγάπη σας. Είμαστε όλοι ευγνώμονες. Γι'αυτό, σας παρακαλώ, να δεχτείτε την συγγνώμη μας, την βγαλμένη μέσα από τον πόνο τον βαθύ, κι όλοι μας να σωπάσουμε για να αποχαιρετήσουμε τον πατέρα.Γιώργος Θεοδωράκης