ΓΝΩΜΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο αυξανόμενος εμπορικός πόλεμος του Τέρμπα δίνει θερμότητα στον Πούτιν και τον αυξανόμενο βρωμιά του Χι
ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ
- Ήρθε η ώρα οι δυτικοί ηγέτες να εγκαταλείψουν τη στάση αναμονής τους προς την εξέλιξη των κινεζικο-ρωσικών σχέσεων και να επεξεργαστούν κοινές στρατηγικές τώρα για να ανταποκριθούν σε αυτή τη βαθύτερη σχέση.
- Οι κλιμακούμενες πιέσεις της διοίκησης του Trump στο Πεκίνο και οι συνεχιζόμενες κυρώσεις στη Ρωσία συνέβαλαν στην στενότερη σύγκλιση των δύο πλευρών από ό, τι σε κάθε σημείο από τη δεκαετία του 1950.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping τοστ κατά τη διάρκεια τελετής υπογραφής στις 21 Μαΐου 2014 στη Σαγκάη.
Σάσα Μορντόβετς Getty Images
Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να ανησυχούμε περισσότερο για το τι θα μπορούσε να γίνει η πιο βαθιά γεωπολιτική μετατόπιση των ετών μετά το Ψυχρό Πόλεμο. Ο Χι Τζινίνγκ της Κίνας και ο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας εμβαθύνουν τη στρατηγική ευθυγράμμιση των δύο χωρών τους, παρόλο που οι δημοκρατικοί σύμμαχοι σε όλο τον Ατλαντικό γίνονται πιο απομακρυσμένοι.
Μερικοί προχωρούν τόσο πολύ ώστε να την αποκαλούν αυτοκρατορική συμμαχία. Αν και δεν έχει συμβεί (και πιθανόν δεν θα είναι) αγιασμένος με τη συνθήκη, οι πιεστικές πιέσεις της διοίκησης του Trump στο Πεκίνο και οι συνεχείς κυρώσεις στη Ρωσία συνέβαλαν στη στενότερη σύγκλιση των δύο πλευρών σε σχέση με οποιοδήποτε σημείο από τη δεκαετία του 1950.
Αυτή η αλήθεια θα είναι σε πλήρη οθόνη την επόμενη εβδομάδα, όταν ο Πρόεδρος Xi πληρώνει μια επίσημη επίσκεψη στη Ρωσία, τη δεύτερη συνάντησή τους το τρέχον έτος και 29 τους ου από το 2013. Xi θα παραστεί και να μιλήσει στην Αγία Πετρούπολη Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ, και αυτός θα αποδεχθεί επίτιμο πτυχίο από το κρατικό πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης.
Σημαντικότερη είναι η υποκείμενη βρωμιά Xi-Putin, η οποία προκαλεί μια αναταραχή των οικονομικών και διπλωματικών συμφωνιών, ακόμη και όταν οι εμπορικές συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας γκρεμίζουν. Σε συνέντευξη τύπου την περασμένη εβδομάδα, ο υφυπουργός Εξωτερικών Ζανγκ Χανουί δήλωσε ότι οι δύο πλευρές είναι πιθανό να υπογράψουν κοινά ανακοινωθέντα που θα μεταφέρουν σχέσεις σε νέο επίπεδο, μετά από αύξηση του εμπορίου κατά 24,5% το 2018 σε ρεκόρ 108 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο Ζανγκ, αντανακλώντας την αυξανόμενη αγκάθια του Πεκίνου προς την Ουάσινγκτον, δήλωσε ότι οι δύο πλευρές θα ασχοληθούν με τις «εξωτερικές προκλήσεις» και θα προστατεύσουν την ασφάλεια και την ανάπτυξη του άλλου.″Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με τη σκόπιμη χρήση ραβδώσεων και προστατευτισμού”, είπε. ″Η σκόπιμη πρόκληση εμπορικών διαφορών είναι η οικονομική τρομοκρατία, η οικονομική ηγεμονία και ο οικονομικός σοβινισμός”.
Προς το παρόν, αυτό που τους συνδέει είναι η κοινή αιτία εναντίον της παγκόσμιας ηγεσίας των Η.Π.Α., το κοινό ενδιαφέρον τους για πολιτική επιβίωση, τα παρόμοια αυταρχικά τους συστήματα και η προσωπική εγγύτητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των ηγετών που έχουν ενεργήσει για να επικεντρώσουν περισσότερη εξουσία στα χέρια τους.
Η συμβατική σοφία είναι ότι η δυσπιστία και οι ιστορικές εχθρότητες που διαιρούν την Κίνα και τη Ρωσία είναι τόσο βαθιές - και οι οικονομικές και στρατιωτικές ασυμμετρίες είναι τόσο μεγάλες - ότι τυχόν ανησυχίες για μια πιθανή συμμαχία που απειλεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι υπερβολικές.
″Η συμβατική σοφία δεν ισχύει πλέον”, γράφουν οι ειδικοί Andrea Kendall-Taylor και David Shullman στις Εξωτερικές Υποθέσεις. Υποστηρίζουν ότι το βάθος των σχέσεων μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας υπερβαίνει ήδη τις προηγούμενες προσδοκίες και ότι «οι δύο χώρες που ενεργούν από κοινού θα μπορούσαν να προκαλέσουν σημαντική ζημιά στα συμφέροντα των ΗΠΑ, ακόμη και αν ποτέ δεν αποτελούν συμμαχία».
Προς το παρόν, αυτό που τους συνδέει είναι η κοινή αιτία εναντίον της παγκόσμιας ηγεσίας των Η.Π.Α., το κοινό ενδιαφέρον τους για πολιτική επιβίωση, τα παρόμοια αυταρχικά τους συστήματα και η προσωπική εγγύτητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των ηγετών που έχουν ενεργήσει για να επικεντρώσουν περισσότερη εξουσία στα χέρια τους. Το αποτέλεσμα είναι η στενότερη συνεργασία σε όλους τους τομείς, από την διαστημική πλοήγηση και την τεχνολογική ανάπτυξη έως την παγκόσμια διπλωματία και τη συλλογή πληροφοριών.
Έτσι, είναι καιρός οι δυτικοί ηγέτες να εγκαταλείψουν την στάση αναμονής τους προς την εξέλιξη των κινεζικο-ρωσικών σχέσεων και να επεξεργαστούν κοινές στρατηγικές για να ανταποκριθούν σε αυτή τη βαθύτερη σχέση, να εξουδετερώσουν τους κινδύνους τους και να παράσχουν κίνητρα και στα δύο μέρη να ευθυγραμμιστούν περαιτέρω ενάντια στα δυτικά συμφέροντα.
″Η συμμαχία, εάν γίνει συγκεκριμένη, θα ανατρέψει τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε την παγκόσμια πολιτική”, γράφει ο Bruno Maçães, πρώην υπουργός πορτογαλικής Ευρώπης, στο Politico.″Φανταστείτε μια διεθνή κρίση στην οποία η Ρωσία και η Κίνα αναδύονται ξαφνικά ως ενιαίο μπλοκ ... Ψυχολογικά, στο μυαλό της Δύσης, θα συνδυάσει το φόβο που συνδέεται με τη Ρωσία με την εμφανή καταστροφή της Κίνας. Η Ουάσινγκτον θα αισθάνεται υπό επίθεση, την Ευρώπη, εκφοβισμένη και αναστατωμένη. ”
Προσθέτει τον Maçães: ”Θα ήταν ένας εντελώς νέος κόσμος, και αυτός που πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα”.
Αυτό που είχε θέσει στο παρελθόν τα φρένα στις βαθύτερες κινεζικές-ρωσικές σχέσεις ήταν ένας συνδυασμός της απροθυμίας του Πεκίνου να αποστασιοποιηθεί πάρα πολύ από την Ουάσινγκτον και τις ανησυχίες της Ρωσίας για το γεγονός ότι κατακλύζεται, ιδιαίτερα από οικονομική άποψη, ως ο κατώτερος συνεργάτης της σχέσης.
Η αυξανόμενη αποδοχή στο Πεκίνο, που τώρα είναι κλειδωμένη με τις ΗΠΑ σε παγκόσμιο διαγωνισμό δεκαετιών, έχει μειώσει την αντίσταση των Κινέζων στις στενότερες σχέσεις και έχει αυξήσει την προσοχή στην εξερεύνηση των τομέων κοινού ενδιαφέροντος. Από εκεί και πέρα, το Πεκίνο εκτιμά τη ρωσική στρατιωτική τεχνολογία και τη διπλωματική εξουσία, ακόμη και αν δεχτεί τις οικονομικές και διαρθρωτικές αδυναμίες της Μόσχας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι η ταχεία απορρόφηση της Μόσχας από το ρόλο του ως κατώτερου συνεργάτη σε μια σχέση όπου δεν ήταν τόσο πολύ καιρό πριν.
Μια βαθύτερη ευθυγράμμιση της εξωτερικής πολιτικής μεταξύ Ρωσίας και Κίνας θα γίνει αισθητή σε θέματα από την Αρκτική έως τη Μέση Ανατολή και από τη Βόρεια Κορέα έως τη Βενεζουέλα.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και περισσότερες από 50 χώρες ευθυγραμμιστούν με αυτήν δεν καταφέρνουν να εξαναγκάσουν τον Βενεζουέλα δικτάτορα Νίκολας Μαντούρο από την εξουσία, δεν βλέπουμε πέρα από τη Ρωσία και την Κίνα να δρουν όλο και περισσότερο σε κοινό σκοπό με άλλους αυτοκράτορες για να υπερασπιστούν τα οικονομικά τους συμφέροντα και να εμποδίσουν την Ουάσινγκτον να επιτύχει τους στόχους της να προωθήσει τη δημοκρατική αλλαγή, ακόμη και στο δικό της ημισφαίριο.
Σε ένα ακόμη σημάδι κοινής αιτίας για την υπονόμευση της παγκόσμιας αξιοπιστίας των ΗΠΑ, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών την περασμένη εβδομάδα απέρριψε τη συμμετοχή του στη συνάντηση κορυφής για ειρήνη στη Μέση Ανατολή που διεξήχθη στο Μπαχρέιν τον επόμενο μήνα, η οποία στοχεύει να πάρει τους Παλαιστινίους να αποδεχθούν εδαφικές παραχωρήσεις οικονομικά κίνητρα. Αυτό έρχεται αμέσως μετά την ανακοίνωση ότι ο Πεκίνο και η Μόσχα συμφώνησαν να το μποϊκοτάρουν, καθώς ο Πρεσβευτής της Κίνας στην Παλαιστίνη Guo Wei.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι η ταχεία απορρόφηση της Μόσχας από το ρόλο του ως κατώτερου συνεργάτη σε μια σχέση όπου δεν ήταν τόσο πολύ καιρό πριν. Η οικονομία της Ρωσίας ήταν μεγαλύτερη από εκείνη της Κίνας το 1990, και σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Μόσχα οδήγησε τον κομμουνιστικό κόσμο. Τώρα, όμως, η κινεζική οικονομία είναι οκτώ φορές μεγαλύτερη από αυτή της Ρωσίας. Με τους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 6% και τη Ρωσία κάτω από 2%, το χάσμα αυξάνεται.
Ο Πούτιν υπογράμμισε την πραγματοποίηση της οικονομικής ανωτερότητας της Κίνας τον Απρίλιο στο Πεκίνο στο Φόρουμ Belt and Road, όπου με ενθουσιασμό αγκάλιασε την κινεζική πρωτοβουλία παρά τις προκλήσεις της για την ρωσική ηγεσία στην Κεντρική Ασία και αλλού.
Δήλωσε ο Πούτιν, καθώς έλαβε το επίτιμο του πτυχίο στην Κίνα στο πανεπιστήμιο Tsinghua, ”μάρτυρας του καλού μου φίλου Προέδρου Xi Jinping”, ότι ”ελπίζω ότι οι σπουδαστές θα μελετήσουν σκληρά και θα κληρονομήσουν τη φιλία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας για να χτίσουν ένα όμορφο αύριο των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας. ”
Η στρατηγική εθνικής ασφάλειας της κυβέρνησης Trumpεπικεντρώνεται σε μια νέα εποχή μεγάλου ανταγωνισμού εξουσίας. Αυτό που δεν εξετάζει είναι το πώς πρέπει να ανταποκριθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες εάν οι δύο πρωταγωνιστές της ενταχθούν σε μια πιο αποφασιστική κοινή αιτία εναντίον της - και να παίξουν το παιχνίδι με σθένος, εστίαση και στρατηγικό σκοπό που η Ουάσιγκτον δεν έχει ταιριάξει.
Ο Frederick Kempe είναι συγγραφέας με το μεγαλύτερο έπαθλο, βραβευμένος δημοσιογράφος και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ατλαντικού Συμβουλίου, μιας από τις πιο σημαντικές ομάδες προβληματισμού στις παγκόσμιες υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Εργάστηκε στο The Wall Street Journal για περισσότερα από 25 χρόνια ως ξένος ανταποκριτής, βοηθός διευθυντής επεξεργασίας και ως συντάκτης μακράς διαρκείας της ευρωπαϊκής έκδοσης του χαρτιού. Το τελευταίο βιβλίο του - «Βερολίνο 1961: Κένεντι, Χρουστσόφ και η πιο επικίνδυνη θέση στη γη» - ήταν ο καλύτερος πωλητής της New York Times και έχει δημοσιευτεί σε περισσότερες από δώδεκα γλώσσες. Τον ακολουθήστε στο Twitter και γράψτε εδώ στο Inflection Points, το βλέμμα του κάθε Σάββατο στις κορυφαίες ιστορίες και τάσεις της προηγούμενης εβδομάδας.
Για περισσότερες πληροφορίες από τους συνδρομητές του CNBC, ακολουθήστε το @CNBCopinion στο Twitter.
WATCH NOW
ΤΩΡΙΝΗ ΤΑΣΗ
Στοιχεία που παρέχονται επίσης από το 
Εμείς και οι συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε cookies σε αυτόν τον ιστότοπο για να βελτιώσουμε τις υπηρεσίες μας, να εκτελέσουμε αναλύσεις, Χρησιμοποιώντας τον ιστότοπο, συμφωνείτε με αυτά τα cookies. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα cookies, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου διαχείρισης της συναίνεσής σας, επισκεφτείτε την πολιτική cookie .
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου