Γιατί οι ΗΠΑ χρειάζονται αυτόν τον πόλεμο στη Γάζα
Η Ουάσιγκτον πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο της Γάζας εναντίον του Ιράν, επειδή δεν κατάφερε να κερδίσει τον πόλεμο της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας.
15 ΝΟΕ 2023
Photo Credit: The CradleΟ Παγκόσμιος Νότος περίμενε την Αυγή μιας Νέας Αραβικής Πραγματικότητας.
Σε τελική ανάλυση, ο αραβικός δρόμος -ακόμα και ενώ είναι καταπιεσμένος στα έθνη καταγωγής του- έχει σφύξει από διαμαρτυρίες που εκφράζουν άγρια οργή ενάντια στη χονδρική σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.
Οι Άραβες ηγέτες αναγκάστηκαν να λάβουν κάποιου είδους δράση πέρα από την αναστολή μερικών πρεσβειών με το Ισραήλ και ζήτησαν μια ειδική σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) για να συζητηθεί ο συνεχιζόμενος Ισραηλινός πόλεμος κατά των παλαιστίνιων παιδιών.
Εκπρόσωποι 57 μουσουλμανικών κρατών συνήλθαν στο Ριάντ στις 11 Νοεμβρίου για να επιφέρουν ένα σοβαρό, πρακτικό πλήγμα κατά των ασκούμενων γενοκτονιών και των δυνάμεων. Αλλά τελικά δεν προσφέρθηκε τίποτα, ούτε παρηγοριά.
Η τελική δήλωση του OIC θα κατοχυρώνεται πάντα στο Golded Palace of Cowardice. Τα κυριότερα σημεία της χυδαία ρητορικής εκπομπής: αντιτιθέμεθα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ. καταδικάζουμε την επίθεση στη Γάζα. ζητάμε (ποιον;) να μην πουλήσει όπλα στο Ισραήλ. ζητάμε από το ΔΠΔ καγκουρό να «διερευνήσει» εγκλήματα πολέμου. ζητάμε ψήφισμα του ΟΗΕ που καταδικάζει το Ισραήλ.
Για την ιστορία, αυτές είναι οι καλύτερες 57 χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία που θα μπορούσαν να βρουν ως απάντηση σε αυτή τη γενοκτονία του 21ου αιώνα.
Η ιστορία, ακόμα κι αν γράφτηκε από νικητές, τείνει να μην συγχωρεί τους δειλούς.
Οι τέσσερις κορυφαίοι δειλοί, σε αυτήν την περίπτωση, είναι η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Μαρόκο - τα τρία τελευταία έχουν ομαλοποιήσει τις σχέσεις με το Ισραήλ υπό το βαρύ χέρι των ΗΠΑ το 2020. Αυτοί είναι αυτοί που εμπόδιζαν με συνέπεια τη λήψη σοβαρών μέτρων στο τη σύνοδο κορυφής του OIC, όπως το σχέδιο πρότασης της Αλγερίας για απαγόρευση του πετρελαίου στο Ισραήλ, καθώς και την απαγόρευση της χρήσης του αραβικού εναέριου χώρου για την παράδοση όπλων στο κράτος κατοχής.
Η Αίγυπτος και η Ιορδανία - μακροχρόνιοι Άραβες υποτελείς - ήταν επίσης αδέσμευτες, καθώς και το Σουδάν, που βρίσκεται στη μέση ενός εμφυλίου πολέμου. Η Τουρκία, υπό τον Σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έδειξε για άλλη μια φορά ότι όλα είναι λόγια και καμία πράξη. μια νεο-οθωμανική παρωδία του Τεξανού «όλα καπέλο, όχι βοοειδή».
BRICS ή IMEC;
Οι Κορυφαίοι Τέσσερις Δειλοί αξίζουν λίγο έλεγχο. Το Μπαχρέιν είναι ένας ταπεινός υποτελής που φιλοξενεί έναν βασικό κλάδο της Αυτοκρατορίας των Βάσεων των ΗΠΑ. Το Μαρόκο έχει στενές σχέσεις με το Τελ Αβίβ - ξεπούλησε γρήγορα μετά την υπόσχεση του Ισραήλ να αναγνωρίσει την αξίωση του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα. Επιπλέον, το Μαρόκο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, κυρίως από τη συλλογική δύση.
Μετά έχουμε τα μεγάλα σκυλιά, τη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ. Και οι δύο στοιβάζονται στα δοκάρια με αμερικανικά όπλα και, όπως το Μπαχρέιν, φιλοξενούν επίσης στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MbS) και ο παλιός του μέντορας, ο ηγεμόνας των Εμιράτων Μοχάμαντ μπιν Ζάιεντ (MbZ), επηρεάζουν την απειλή έγχρωμων επαναστάσεων που θα διαρρήξουν τους βασιλικούς τους τομείς, εάν παρεκκλίνουν πάρα πολύ από το αποδεκτό αυτοκρατορικό σενάριο.
Όμως, σε λίγες εβδομάδες, ξεκινώντας από την 1η Ιανουαρίου 2024, υπό τη ρωσική προεδρία, τόσο το Ριάντ όσο και το Άμπου Ντάμπι θα διευρύνουν τους ορίζοντές τους σε μεγάλο βαθμό με το να γίνουν επίσημα μέλη των BRICS 11 .
Η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ έγιναν δεκτά στο διευρυμένο BRICS μόνο λόγω προσεκτικών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών υπολογισμών από τη στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας.
Μαζί με το Ιράν – το οποίο τυγχάνει να έχει τη δική του στρατηγική εταιρική σχέση τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα – το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι υποτίθεται ότι θα ενισχύσουν την ενεργειακή επιρροή της σφαίρας των BRICS και θα είναι βασικοί παίκτες, πιο κάτω, στην προσπάθεια αποδολαριοποίησης του οποίου ο απώτερος στόχος είναι να παρακάμψει το πετροδολάριο.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι πρόκειται επίσης να επωφεληθούν πάρα πολύ από το όχι και τόσο απόρρητο σχέδιο του 1963 για την κατασκευή του καναλιού Μπεν Γκουριόν , από τον Κόλπο της Άκαμπα έως την Ανατολική Μεσόγειο, φτάνοντας –τι σύμπτωση– πολύ κοντά στην κατεστραμμένη πλέον βόρεια Γάζα.
Η διώρυγα θα επέτρεπε στο Ισραήλ να γίνει βασικός κόμβος διαμετακόμισης ενέργειας, εκτοπίζοντας τη Διώρυγα του Σουέζ της Αιγύπτου, και αυτό τυχαίνει να συνδυάζεται όμορφα με τον ρόλο του Ισραήλ ως de facto βασικό κόμβο στο τελευταίο κεφάλαιο του Πολέμου των Οικονομικών Διαδρόμων: η κατασκευασμένη από τις ΗΠΑ Ινδία- MidEast Corridor (IMEC) .
Το IMEC είναι ένα αρκετά διεστραμμένο αρκτικόλεξο, όπως και η όλη λογική πίσω από αυτόν τον φανταστικό διάδρομο, ο οποίος είναι να τοποθετήσει το Ισραήλ ως κρίσιμο εμπορικό κόμβο, ακόμη και ως προμηθευτή ενέργειας μεταξύ της Ευρώπης, ενός μέρους του αραβικού κόσμου και της Ινδίας.
Αυτή ήταν επίσης η λογική πίσω από την παρωδία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, όπου έριξε σε ολόκληρη τη «διεθνή κοινότητα» έναν χάρτη της «Νέας Μέσης Ανατολής» στον οποίο η Παλαιστίνη είχε διαγραφεί εντελώς.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ότι το IMEC και το κανάλι Ben Gurion θα κατασκευαστούν – κάτι που δεν είναι δεδομένο από κανένα ρεαλιστικό πρότυπο.
Πίσω στην ψηφοφορία στο OIC, οι υποστηρικτές των ΗΠΑ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία - δύο χώρες στα δυτικά και ανατολικά σύνορα του Ισραήλ, αντίστοιχα - ήταν στη δυσκολότερη θέση από όλες. Το κράτος κατοχής ήθελε να σπρώξει οριστικά περίπου 4,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στα σύνορά τους. Όμως, το Κάιρο και το Αμμάν, επίσης γεμάτα με αμερικανικά όπλα και οικονομικά χρεοκοπημένα καθώς έρχονται, δεν θα επιβίωναν ποτέ τις αμερικανικές κυρώσεις εάν κλίνουν πολύ απαράδεκτα προς την Παλαιστίνη.
Έτσι, τελικά, πάρα πολλά μουσουλμανικά κράτη επιλέγοντας την ταπείνωση αντί της δικαιοσύνης σκέφτονταν με πολύ στενούς, πραγματιστικούς όρους, εθνικών συμφερόντων. Η γεωπολιτική είναι ανελέητη. Είναι όλα σχετικά με τους φυσικούς πόρους και τις αγορές. Εάν δεν έχετε το ένα, χρειάζεστε το άλλο, και αν δεν έχετε κανένα, ένας Ηγεμόνας υπαγορεύει τι επιτρέπεται να έχετε.
Ο αραβικός και μουσουλμανικός δρόμος –και η Παγκόσμια Πλειοψηφία– μπορεί δικαίως να αισθάνονται απογοητευμένοι όταν βλέπουν πώς αυτοί οι «ηγέτες» δεν είναι έτοιμοι να μετατρέψουν τον ισλαμικό κόσμο σε πραγματικό πόλο ισχύος μέσα στην αναδυόμενη πολυπολικότητα.
Δεν θα γινόταν αλλιώς. Πολλά βασικά αραβικά κράτη δεν είναι κυρίαρχες οντότητες. Είναι όλοι εγκλωβισμένοι, θύματα μιας υποτελούς νοοτροπίας. Δεν είναι έτοιμοι –ακόμα– για το κοντινό τους πλάνο που αντιμετωπίζει την Ιστορία. Και δυστυχώς, εξακολουθούν να παραμένουν όμηροι του δικού τους «αιώνα ταπείνωσης».
Το ταπεινωτικό πραξικόπημα δεν έστειλε κανένας άλλος από τον ίδιο τον γενοκτονία μανιακό του Τελ Αβίβ: απείλησε τους πάντες στον αραβικό κόσμο αν δεν σωπάσουν - πράγμα που ήδη έκαναν.
Φυσικά, υπάρχουν πολύ σημαντικοί Άραβες και Μουσουλμάνοι γενναίοι καρδιές στο Ιράν, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Υεμένη. Αν και δεν αποτελούν πλειοψηφία σε καμία περίπτωση, αυτοί οι ηθοποιοί της Αντίστασης αντικατοπτρίζουν το συναίσθημα στο δρόμο όσο κανένας άλλος. Και με τον πόλεμο του Ισραήλ να επεκτείνεται κάθε μέρα, η περιφερειακή και παγκόσμια επιρροή τους πρόκειται να αυξηθεί αμέτρητα, όπως και σε όλους τους άλλους περιφερειακούς πολέμους των Ηγεμών.
Στραγγαλίζοντας έναν νέο αιώνα στην κούνια
Η καταστροφική καταστροφή του Project Ukraine και η αναβίωση ενός δυσεπίλυτου πολέμου της Δυτικής Ασίας είναι βαθιά συνυφασμένα.
Πέρα από την ομίχλη της «ανησυχίας» της Ουάσιγκτον για τη γενοκτονική έξαψη του Τελ Αβίβ, το κρίσιμο γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο βάθος ενός πολέμου κατά των BRICS 11.
Η Αυτοκρατορία δεν κάνει στρατηγική. στην καλύτερη περίπτωση, κάνει τακτικά επιχειρηματικά σχέδια εν κινήσει. Υπάρχουν δύο άμεσες τακτικές στο παιχνίδι: μια αμερικανική αρμάδα που αναπτύσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο -σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκφοβίσει τα μεγαθήρια του Άξονα της Αντίστασης, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ - και μια πιθανή εκλογή Milei στην Αργεντινή που συνδέεται με την ομολογημένη υπόσχεσή του να σπάσει τις σχέσεις Βραζιλίας-Αργεντινής.
Πρόκειται λοιπόν για μια ταυτόχρονη επίθεση στο BRICS 11 σε δύο μέτωπα: τη Δυτική Ασία και τη Νότια Αμερική. Δεν θα φεύγουν οι αμερικανικές προσπάθειες για να αποτρέψουν το BRICS 11 να πλησιάσει τον ΟΠΕΚ+. Ένας βασικός στόχος είναι να ενσταλάξει τον φόβο στο Ριάντ και στο Άμπου Ντάμπι – όπως επιβεβαιώνεται από επιχειρηματικές πηγές του Περσικού Κόλπου.
Ακόμη και οι υποτελείς ηγέτες στο σόου του OIC θα γνώριζαν ότι τώρα βρισκόμαστε βαθιά στο The Empire Strikes Back. Αυτό εξηγεί επίσης σε μεγάλο βαθμό τη δειλία τους.
Γνωρίζουν ότι για τον Ηγεμόνα, η πολυπολικότητα ισοδυναμεί με «χάος», η μονοπολικότητα ισούται με «τάξη» και οι κακοήθεις ηθοποιοί ίσοι με «αυτοκράτες» - όπως ο νέος ρωσο-κινεζο-ιρανικός «άξονας του κακού» και οποιοσδήποτε, ειδικά οι υποτελείς, που αντιτίθενται στην «Διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες».
Και αυτό μας φέρνει σε μια ιστορία δύο εκεχειριών. Δεκάδες εκατομμύρια σε όλη την Παγκόσμια Πλειοψηφία ρωτούν γιατί ο Ηγεμόνας είναι απελπισμένος για κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, ενώ αρνείται κατηγορηματικά μια κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη.
Το Freezing Project Ukraine διατηρεί το Ghost of Hegemony για λίγο ακόμα. Ας υποθέσουμε ότι η Μόσχα θα έπαιρνε το δόλωμα (δεν θα το κάνει). Αλλά για να παγώσει η Ουκρανία στην Ευρώπη, ο Ηγεμόνας θα χρειαστεί μια ισραηλινή νίκη στη Γάζα -ίσως με κάθε κόστος- για να διατηρήσει έστω και ένα ίχνος από την παλιά του δόξα.
Μπορεί όμως το Ισραήλ να πετύχει τη νίκη περισσότερο από όσο μπορεί η Ουκρανία; Το Τελ Αβίβ μπορεί να έχει ήδη χάσει τον πόλεμο στις 7 Οκτωβρίου, καθώς δεν μπορεί ποτέ να ξαναβρεί την πρόσοψη του αήττητου. Και αν αυτό μετατραπεί σε έναν περιφερειακό πόλεμο που χάνει το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα χάσουν τους Άραβες υποτελείς τους σε μια νύχτα, οι οποίοι σήμερα έχουν μια κινεζική και ρωσική επιλογή να περιμένει στα φτερά.
Ο βρυχηθμός του δρόμου γίνεται όλο και πιο δυνατός - απαιτώντας από την κυβέρνηση Μπάιντεν, που τώρα θεωρείται συνένοχη με το Τελ Αβίβ, να σταματήσει την ισραηλινή γενοκτονία που μπορεί να οδηγήσει σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα συμμορφωθεί. Οι πόλεμοι στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία μπορεί να είναι η τελευταία της ευκαιρία (θα χάσει) να ανατρέψει την εμφάνιση ενός ευημερούντος, συνδεδεμένου, ειρηνικού Ευρασιατικού Αιώνα.
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου