ΕμπιστευτικότηταΗ επίσημη ανακοίνωση πρέπει τώρα να απέχει λίγες ώρες: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία για την αγορά του ρωσικού συστήματος αεροπορικής άμυνας S-400 .
Αρκετές πηγές που συνδέονται με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ανέφεραν στο Reuters και στην Wall Street Journal ότι ο Λευκός Οίκος, υπό το Caatsa , το μέτρο που επηρεάζει τις χώρες που αγοράζουν όπλα από μια «μαύρη λίστα» χωρών που αντιτίθενται στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ που περιλαμβάνει επίσης τη Ρωσία, θα είχε αποφασίσει να αυξήσει τις κυρώσεις κατά της Άγκυρας.
Το ψήφισμα, το οποίο πιθανότατα θα γίνει επίσημο σύντομα από το στέλεχος, απειλήθηκε από καιρό από την Ουάσινγκτον, αλλά ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ πάντα προσπαθούσε να αναβάλει την απόφαση όσο το δυνατόν περισσότερο: παρά την πίεση ορισμένων μελών του Κογκρέσου, η κυβέρνηση είχε προσπάθησε να αποφύγει την επιβολή κυρώσεων, αν και ο ίδιος ο πρόεδρος είχε ανακοινώσει, πέρυσι, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν αποκλείσει την Τουρκία από το πρόγραμμα F-35 , του οποίου ήταν εταίρος μαζί με άλλες χώρες όπως η Ιταλία, για παράδειγμα .
Σύμφωνα με τις πρώτες φήμες, οι κυρώσεις θα αφορούν ειδικότερα τον Ismail Demir , υφυπουργό αμυντικών βιομηχανιών. Θα ήταν επομένως πιο περιορισμένα μέτρα από αυτά που είχαν αρχικά προβλεφθεί και αφορούσαν ένα ευρύτερο φάσμα πολύ περιοριστικών κυρώσεων για την τουρκική οικονομία.
Δύο πηγές του Reuters , συμπεριλαμβανομένου ενός Αμερικανού αξιωματούχου που μιλούσε υπό τον όρο της ανωνυμίας, ανέφεραν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ θα δώσει στους βοηθούς του το πράσινο φως για κυρώσεις.
Η ανακοίνωση αυτών των πρώτων φήμων ήταν αρκετή για να αποδυναμώσει περαιτέρω την τουρκική λίρα, η οποία πρόσφατα δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο γενικευμένος φόβος, στην πραγματικότητα, είναι ότι οι κυρώσεις των ΗΠΑ θα μπορούσαν να βλάψουν την τουρκική οικονομία που αγωνίζεται με μια επιβράδυνση που προκλήθηκε από τον κοροναϊό, τον διψήφιο πληθωρισμό και τα σοβαρά εξαντλημένα ξένα αποθέματα.
Ένας ανώτερος Τούρκος αξιωματούχος είπε ότι τα μέτρα θα πυροδοτήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα βλάψουν τους δεσμούς μεταξύ των δύο μελών του ΝΑΤΟ : «οι κυρώσεις δεν θα επιτύχουν αποτελέσματα αλλά θα ήταν αντιπαραγωγικές. Θα βλάψουν τις σχέσεις μας ", δήλωσε ο αξιωματούχος που συνέχισε" Η Τουρκία είναι υπέρ της επίλυσης αυτών των προβλημάτων με τη διπλωματία και τις διαπραγματεύσεις. Δεν θα δεχτούμε μονομερείς επιβολές ».
Ακόμα και ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν , ο οποίος χρησιμοποίησε τολμηρό τόνο τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις ευρωπαϊκές κυρώσεις που τέθηκαν πρόσφατα για το ζήτημα της διαμάχης με την Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο, λέγοντας ότι δεν ανησυχεί , άλλαξε τον τόνο του τις τελευταίες ώρες όταν είπε ότι «οι πόρτες της Τουρκίας είναι ανοιχτές σε όλους τους επενδυτές και θα συνεχίσουν να είναι» και ότι η Άγκυρα έχει «βαθιές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση που κανένας από αυτούς δεν μπορεί ποτέ να αγνοήσει ή να θέλει να χάσω". Ο Τούρκος πρωθυπουργός τόνισε επίσης ότι οι πρόσφατες προσπάθειες επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία "δεν θα ωφελήσουν κανέναν".
Μια πιο προσεκτική Τουρκία λοιπόν, όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εξίσου προσεκτικοί, οι οποίοι δεν πρέπει να τραβήξουν πάρα πολύ σκληρά με έναν σύμμαχο και εμπορικό εταίρο για να μην τον ωθήσουν στην αγκαλιά της Ρωσίας .
Ίσως ήταν το ζήτημα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και η περαιτέρω ψύξη των σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας που ώθησαν τον Λευκό Οίκο - και τις Βρυξέλλες - προς την απόφαση να επιβάλουν κυρώσεις: στην πραγματικότητα η Τουρκία υποστήριξε ανοιχτά το Αζερμπαϊτζάν σε αντίθεση με «Η Αρμενία δεν δημιουργεί λίγη δυσαρέσκεια από τα τμήματα του Κρεμλίνου, η οποία θα έκανε ευχαρίστως χωρίς να διαχειρίζεται το ζήτημα με επείγουσα παρέμβαση όπως η τουρκική.
Το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε λίγες ώρες για να μάθουμε τι είδους αμερικανικές κυρώσεις - αν θα υπάρξουν πραγματικά - και να καταλάβουμε πόσο προτίθεται να "απεργήσει" η Ουάσιγκτον και να προσπαθήσει να μειώσει τις επεκτατικές φιλοδοξίες του "σουλτάνου". Ήδη πολύ πρόσφατα υπήρξαν ενδείξεις πιθανής περαιτέρω κατάρρευσης των σχέσεων με την ευκαιρία της αστραπής επίσκεψης στην Κωνσταντινούπολη από τον υπουργό Εξωτερικών Mike Pompeo : στα μέσα Νοεμβρίου η πιθανή συνάντηση με τον πρωθυπουργό Ερντογάν παραλείφθηκε. Η επίσημη εξήγηση, που αναφέρθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ , είναι ότι παρόλο που οι συνομιλίες με Τούρκους αξιωματούχους χαρακτηρίζονταν από «απολύτως συλλογικό και θετικό τόνο», το πρόγραμμα του Προέδρου Ερντογάν είχε αλλάξει και δεν ήταν δυνατή η διοργάνωση της συνόδου κορυφής.
Το Τμήμα επισήμως δεν αποδίδει κανένα πολιτικό μήνυμα σε αυτό, δηλώνοντας ότι ήταν «κυριολεκτικά ζήτημα προγραμματισμού», αλλά εκ των υστέρων είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς ότι το αναπάντητο ραντεβού ήθελε η Άγκυρα να δώσει ένα μήνυμα στην Ουάσινγκτον . Σε τελική ανάλυση, η Τουρκία, ακριβώς στο ζήτημα S-400, ήταν πάντα πολύ σαφής: παρά τις προσκλήσεις από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να μην προχωρήσουν στην απόκτηση και να μην εισαγάγουν το σύστημα στο αμυντικό σύστημα της Συμμαχίας για λόγους ασφαλείας, ήταν πάντα συνέχισε το δρόμο του , φτάνοντας πρόσφατα για να πραγματοποιήσει μια σειρά δοκιμών συστημάτων ραντάρ και πυραύλων.
Η Άγκυρα, αυτή τη στιγμή, φαίνεται όλο και πιο μόνη και αγωνίζεται με μια πολύ ρόδινη οικονομική κατάσταση, αλλά πιστεύουμε ότι οι υψηλές κυρώσεις, ιδίως εκείνες της ΕΕ, οι οποίες φαίνεται να επηρεάζουν μόνο προσωπικότητες που συνδέονται με τη δραστηριότητα εξερεύνησης ορυχείων στη Μεσόγειο, δεν είναι τόσο σημαντικό και βαρύ για να προκαλέσει ένα θανατηφόρο πλήγμα στην Τουρκία.
A distanza di ormai quasi un anno dallo scoppio della pandemia di Sars-CoV-2, la Corea del Nord è l’unico Paese al mondo, assieme al Turkmenistan, a non aver mai confermato la presenza di contagi da Covid-19 sul proprio territorio. Considerando la posizione geografica della penisola coreana – a ridosso della Cina, primo epicentro noto del contagio – e i fitti legami commerciali tra Pyongyang e Pechino, molti esperti non credono alle affermazioni rilasciate dal governo nordcoreano.
Difficile verificare la situazione sanitaria oltre il 38esimo parallelo, anche se l’Organizzazione Mondiale della Sanità, al momento, non ha battuto ciglio. L’alone di mistero che circonda il Paese guidato da Kim Jong Un è stato, di tanto in tanto, squarciato da varie indiscrezioni, più o meno credibili. Secondo un rapporto dell’intelligence di Seul, ad esempio a fine novembre il governo nordcoreano avrebbe ordinato l’esecuzione di due persone per violazioni delle regole anti-epidemiche, una mossa definita una “misura irrazionale” e un segnale di “rabbia eccessiva” nel contenimento del Covid-19. Si tratta di una voce ingigantita dai cugini sudcoreani per danneggiare la reputazione dei Kim? Oppure sono i nordcoreani a mentire, raccontandoci una realtà completamente diversa? Le domande restano senza risposta.
La rabbia di Miss Kim
Certo è che mettere in dubbio la veridicità delle parole provenienti dalla Corea del Nord potrebbe scatenare reazioni inaspettate. Per maggiori informazioni chiedere al ministro degli Esteri sudocoreano, Kang Kyung Wha, ripresa da Kim Yo Jong, sorella del Grande Leader Kim Jong Un. Miss Kim ha minacciato la Corea del Sud di fargli “pagare a caro prezzo” le ultime dichiarazioni del proprio ministro in merito all’epidemia di Covid oltre il 38esimo parallelo.
La signora Kang si era lamentata settimana scorsa, durante un forum in Bahrain, dell’atteggiamento non collaborativo da parte di Pyongyang e aveva aggiunto di ritenere “difficile da credere” che in Corea del Nord non si siano casi. “Il regime è così concentrato sul controllo della malattia che dicono di non averla”. Kim Yo-jong ha definito le parole di Kang “spericolate” e ha minacciato di fargliela “pagare a caro prezzo”. “Si può vedere dai commenti irresponsabili, fatti senza considerare le conseguenze, che è troppo impaziente di raffreddare ulteriormente le relazioni già congelate” tra i due Paesi, ha aggiunto.
La replica inaspettata
Kim Yo Jong, ha risposto con un comunicato diffuso dai media statali. “La sua vera intenzione è molto chiara. Non dimenticheremo mai le sue parole e potrebbe dover pagare a caro prezzo“, ha quindi concluso Miss Kim. Le osservazioni mostrano quanto sia sensibile la Corea del Nord a ciò che considera qualsiasi tentativo esterno di offuscare la sua immagine. Nonostante la sua affermazione sul caso zero virus, i media statali della Corea del Nord hanno ripetutamente affermato che esiste una campagna anti epidemica di “massima emergenza” in cui ha chiuso i suoi confini internazionali, fatto uscire diplomatici e isolato residenti con sintomi sospetti.
Come se non bastasse, la chiusura del confine del Nord con la Cina, il suo principale partner commerciale, sta distruggendo la sua già fragile economia. Basti pensare che a ottobre, il commercio tra le due parti si è attestato a soli 2 milioni di dollari, in netto calo rispetto ai 290 milioni dell’anno precedente. Il Nord ha ammesso di dover affrontare “crisi multiple” a causa della pandemia, un’ondata di disastri naturali la scorsa estate e le persistenti sanzioni guidate dagli Stati Uniti imposte sul suo programma nucleare. Ma tornando alla risposta di Miss Kim, per quale motivo un pezzo da novanta del governo nordcoreano si è esposto in merito a dichiarazioni che, stando alla narrazione di Pyongyang, sarebbero false?
Un messaggio a Seul?
Sul tavolo, ha sottolineato The Korea Herald, c’è un’ipotesi interessante. Le dichiarazioni di Kim Yo Jong sono state rilasciate in vista del viaggio del vice segretario di Stato americano, Stephen Biegun, a Seul per colloqui con funzionari della sicurezza locali. Da questo punto di vista, la Corea del Nord potrebbe aver lanciato un messaggio ben preciso: il governo sudcoreano deve intensificare gli sforzi per creare un ambiente esterno favorevole al governo nordcoreano.
Già, perché i nordcoreano non saprebbero ancora come trattare con l’amministrazione statunitense entrate che sarà guidata da Joe Biden. Attenzione, infine, a quanto deciderà il presidente sudcoreano Moon Jae In. Il signor Moon, evidenziano alcuni media di Seul, potrebbe congedare la signora Kang a causa delle sue osservazioni sul Nord. Lo scenario è difficile ma non da escludere, dal momento che all’inizio di quest’anno Moon ha sostituito i suoi ministri della Difesa e dell’Unificazione dopo che entrambi sono stati criticati da Pyongyang per la gestione delle questioni intercoreane.
The post Miss Kim minaccia Seul: “La pagherete cara” appeared first on InsideOver.
L’Italia ha 18 marittimi che da 100 giorni sono detenuti in Libia. Nelle prigioni della Cirenaica, terra in mano al generale Khalifa Haftar e al suo esercito, i pescatori dell’Antartide e della Medinea sono in attesa di conoscere il proprio destino. Così come le loro famiglie, che sperano di passare un Natale insieme ai propri cari, detenuti – ufficialmente per pesca illegale – dalle forze di Bengasi.
Il tempo però corre inesorabile. E per adesso, dopo cento giorni di detenzione, non sembra che la svolta sia vicina. Nei giorni scorsi, abbiamo assistito alla fulminea liberazione di un cargo battente bandiera giamaicana, ma legato alla Turchia, sequestrato a Derna dalle milizie del generale libico. In cinque giorni, la nave ha ripreso il mare con la liberazione anche dei sette marinai turchi catturati all’interno del “Mabouka”. L’intervento di Recep Tayyip Erdogan, che ha minacciato ritorsioni anche di tipo militare sulla Cirenaica, ha sicuramente fatto la differenza. Così come l’hanno fatta i canali diplomatici attivati con Mosca, che “causalmente” ha assistito alla contemporanea liberazione di due suoi uomini prigionieri a Tripoli. Uno scambio che evidentemente è servito a entrambe le potenze coinvolte nel ginepraio libico.
La rapida fine del sequestro del cargo turco ha riacceso il dibattito anche per i pescatori italiani. Possibile che se Erdogan ci mette cinque giorni, il governo italiano non riesce a smuovere le acque nemmeno dopo più di tre mesi? Una domanda che inizia a circolare con insistenza non solo nella marineria di Mazara del Vallo, ma anche nell’opinione pubblica italiana. E striscia verso i centri di comando. L’impressione è che qualcosa debba essere fatto: perché quanto sta accadendo a Bengasi rischia di essere un clamoroso precedente per la nostra diplomazia nel Mediterraneo. E l’Italia non può certo rimanere inerte.
Il problema è però capire su quale piano intervenire. L’accorato appello del vescovo di Mazara del Vallo, monsignor Domenico Mogavero, ha riacceso i riflettori sulla possibilità di fare intervenire le forze speciali. Un vero e proprio blitz per liberare i pescatori, su cui è tornato anche Mario Arpino, che sulle colonne de La Nazione ha spiegato come l’Italia sarebbe perfettamente in grado di liberare i detenuti attraverso l’uso dei proprio uomini delle forze scelte. Intervento che in ogni caso, secondo lui, non sarebbe auspicabile per la delicata situazione giuridica in cui sono coinvolti i marittimi di Mazara. Tema di fondamentale importanza, certo, ma che non fa i conti con una realtà che potrebbe essere anche molto più complicata di quanto si possa credere.
Una fonte di alto livello, che ha preferito rimanere anonima, ha riferito a InsideOver che l’idea di un’azione in Libia per liberare i detenuti sarebbe molto complicata sia da un punto di vista politico che, nello specifico, a livello militare. Sotto il primo profilo, la nostra fonte ha voluto ribadire che in Italia manca completamente la volontà politica per autorizzare un intervento del genere, dal momento che non è mai stato nelle nostre corde realizzare azioni di questo tipo. Quindi c’è innanzitutto un problema di natura decisionale. Secondariamente, vi è un profilo tecnico, di concretizzazione delle operazioni, su cui l’Italia – ci spiega la fonte – non può definirsi completamente preparata. Pur esistendo chiaramente reparti nati e predisposti per questo scopo, a cominciare dagli incursori del Goi.
“Per svolgere un’operazione di questo tipo servono non solo uomini, ma anche mezzi, e molti, in particolare elicotteri. Serve un dispiegamento aeronavale importante che supporti quest’incursione in territorio nemico” ribadisce la fonte, che poi ci spiega cosa avviene in queste situazioni: “Per liberare gli ostaggi, prima di tutto va isolata e messa in sicurezza un’area molto estesa in cui si presume siano le persone da liberare”. “Una volta individuata l’area – continua – servono tre tipi di elicotteri con compiti ben distinti. Sono necessari elicotteri da combattimento per ‘ripulire’ l’area, che colpiscano in particolare eventuali obiettivi pesanti. Poi elicotteri per lo ‘sniping’ con i cecchini che siano in grado di colpire l’edificio in cui sono trattenute le persone. Infine, occorrono altri tipi di elicotteri da trasporto per far arrivare le unità delle forze speciali con il compito di entrare nella ‘roccaforte'”. Insomma, un’operazione altamente complessa e sofisticata.
L’Italia ne avrebbe le capacità? “In parte – spiega la fonte a InsideOver -, ma sono ben pochi gli uomini con l’addestramento adeguato a questo scopo. Il Goi, della Marina Militare, sarebbe quello più adatto, insieme al Nono Col Moschin, ma mancano i mezzi e soprattutto, come già detto, la volontà politica”. Che a questo punto è il vero nodo da sciogliere: il governo non darebbe l’avallo – questo come molti altri prima – a operazioni delle forze speciali.
Sembra difficile che l’Italia possa permettersi un’azione di quel tipo in totale libertà, dal momento che è un territorio straniero ma con cui non si è in guerra. I pescatori sono prigionieri, certo, ma non sono ostaggi di un’organizzazione terroristica. Sono in mano ad Haftar, che, conviene ricordarlo, fino a pochi mesi fa veniva ricevuto con tutti gli onori a Palazzo Chigi ed era considerato un interlocutore di massimo livello per la stabilizzazione della Libia. E sotto il profilo diplomatico, l’Italia in questo momento ha ben poche armi per rivalersi contro l’uomo forte di Bengasi, visto che a nessuno interessa troppo aiutare il governo in questa trattativa.
Θα μπορούσε κανείς να χτυπήσει τις πόρτες της Μόσχας, η οποία αντιπροσωπεύει την ασφάλιση ζωής του Λιβύου στρατάρχη. Αλλά δεν είναι σαφές τι μπορεί να απαιτήσει το Κρεμλίνο σε αντάλλαγμα . Το είδαμε με το τουρκικό πλοίο: πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση και ταυτόχρονα απελευθερώθηκαν δύο άντρες που πιστεύεται ότι ήταν κοντά στην Ομάδα Wagner που συνελήφθη στην Τρίπολη. Θα υπήρχε η Άγκυρα, με την οποία η Ιταλία "μοιράζεται" την Tripolitania, αλλά η συμμετοχή τους σε μια τέτοια επιχείρηση πρέπει να αποκλειστεί. Άλλες δυνάμεις δεν φαίνονται τόσο ενδιαφέρουσες - επί του παρόντος - στο σενάριο της Λιβύης.
Όλα αυτά δεν κάνουν παρά να παγώσουν την ήδη όχι πολύ δυναμική κυβέρνηση. Και το μόνο που μένει είναι να διαπραγματευτούμε. Και ο Χάφταρ θέλει αυτό: να διαπραγματευτεί μια ανταλλαγή για να πάρει τους φερόμενους «ποδοσφαιριστές» που συνελήφθησαν από τις ιταλικές αστυνομικές δυνάμεις πίσω στην Κυρηνίκα. Τις επόμενες μέρες, η (πιθανή) δίκη των ψαράδων ενώπιον του στρατιωτικού δικαστηρίου της Βεγγάζης θα μπορούσε να είναι το σημείο καμπής.
Η θέση που απήχθησαν ψαράδες στη Λιβύη: «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ιταλία δεν μπορεί να παρέμβει» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο InsideOver .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου