![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="460px" width="789px" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Είναι η αμερικανική κοινωνία έτοιμη για την πανδημία του κοροναϊού;
Μιαλίγους μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, ο David Brooks πήγε πίσω και κοίταξε την κάλυψη του Περλ Χάρμπορ για ένα άρθρο στο The Weekly πρότυπο ( «Μετά το Περλ Χάρμπορ», 10 Δεκεμβρίου 2001). Αυτό που είδε τον ενέπνευσε. Μια αίσθηση ενότητας και πατριωτισμού ακολούθησε και τις δύο αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετά το Περλ Χάρμπορ δεν είχαν καμία από τη θλίψη, την ευαισθησία και την άγχος που γεμίζουν τα νέα, με λόγο, μετά τις 9/11. Αναγνωρίζοντας το αναπόφευκτο κόστος του πολέμου, οι Αμερικανοί στο μέτωπο του σπιτιού στην αρχή του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ήταν παρόλα αυτά πρόθυμοι να συνεχίσουν ως συνήθως. Δεν ζήτησαν συγνώμη ή δεύτερον-μαντέψουν. Περίφησαν. "Όταν γυρίσεις πίσω και σκεφτείς το φάσμα των μέσων ενημέρωσης μετά το Περλ Χάρμπορ", έγραψε ο Μπρουκς, "χτυπάς από το πόσο εξαιρετικά περήφανος για τον εαυτό της ήταν τότε η Αμερική".
Επανεξετάσαμε το άρθρο του Brooks αυτήν την εβδομάδα, ενώ σκεφτόμαστε τις διαφορές μεταξύ της Αμερικής κατά τη διάρκεια της ισπανικής πανδημίας γρίπης του 1918-1919 και της Αμερικής κατά τη διάρκεια της πανδημίας των κορωνοαϊών του Wuhan σήμερα. Ορισμένες από τις διακρίσεις είναι αυτονόητες. Η Αμερική είναι πολύ πιο πλούσιος, ελεύθερος και τεχνολογικά προηγμένος από ότι ήταν τότε. Απολαμβάνουμε τα οφέλη της ενσωμάτωσης του μισού πληθυσμού στην οικονομία και την κοινωνία μας, στην κατάργηση του de jure αντι-μαύρου ρατσισμού, στην προσέλκυση του καλύτερου και πιο φιλόδοξου ταλέντου από όλο τον κόσμο. Δεν είμαστε πλέον μια αυξανόμενη δύναμη, αλλά ένας απρόθυμος ηγεμόνας. Μια ακατέργαστη συμφωνία περιμένει οποιονδήποτε Αμερικανό που εμπορεύεται χώρους με ένα doppelgänger από το μέσο της δεύτερης θητείας του Woodrow Wilson.
Αυτό που άλλαξε είναι το αμερικανικό ήθος. Ο εκφραστικός ατομικισμός αντικατέστησε την αυτοσυγκράτηση. Ο ναρκισσισμός και η θεραπευτική ευαισθησία τριπλασιάστηκαν από την επιφυλακτικότητα και την αίσθηση της τραγωδίας που προέρχεται από τη ζωή σε τόπους και ώρες όπου δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας και ο θάνατος είναι μια συνεχής παρουσία. Η κουλτούρα του debunking, του ρεβιζιονισμού και της απόρριψης πληροφορεί την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία, την τέχνη και περιστασιακά τον αθλητισμό.
Το μέγεθος, το πεδίο εφαρμογής και η φιλοδοξία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των διαχειριστών της είναι πολύ μεγαλύτερο από ό, τι ήταν τότε. Έτσι είναι οι προσδοκίες του κοινού για κυβερνητικές ικανότητες και επιδόσεις. Τα θεσμικά όργανα που βρίσκονται μεταξύ του ατόμου και του κράτους έχουν αποδυναμωθεί όταν δεν έχουν καταρρεύσει. Η οικογένεια, η κοινότητα, η θρησκεία και η εθελοντική ένωση εξασθενούν καθώς ο νεωτερικότης τους στερεί τις παραδοσιακές λειτουργίες τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν να κλείνουν και να απομονώνονται. Οι συνεργάτες του G-7 κυμαίνονται από κράτη καραντίνας (Ιταλία) έως κλειδωμένο (Γαλλία) έως κλειστά σύνορα (Γερμανία). Οι χώρες δεν παίρνουν τέτοιες αποφάσεις σε ένα λαγό. Ούτε ο λόγος για αυτά τα έκτακτα μέτρα είναι μυστικός. Αυτό που τρομάζει τις αρχές είναι η προοπτική υπερβολικής λοίμωξης που θα ωθήσει τα συστήματα δημόσιας υγείας πέρα από την ικανότητα και θα οδηγήσει σε μαζικό θάνατο. Προκειμένου να αποφευχθεί μια ιατρική καταστροφή, οι αρχές εγγυώνται μια οικονομική κατάσταση.
Η κοινωνική ικανότητα της Αμερικής έχει λάβει λιγότερη προσοχή. Τα χειρότερα σενάρια προβλέπουν μια επιδημία που διαρκεί έως ότου το εμβόλιο μπορεί να παραχθεί μαζικά 18 μήνες από τώρα. Πιστεύουμε ότι η αμερικανική κοινωνία θα μπορούσε να αντέξει μέχρι τότε τις πρόσθετες πιέσεις που ασκήθηκαν την τελευταία εβδομάδα;
Η συνηθισμένη συζήτηση για το πώς ο κοροναϊός θα αλλάξει τη ζωή σας επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη πρακτική ή τομέα της βιομηχανίας. Ακούτε πολλά για την τηλεργασία, την κατ 'οίκον εκπαίδευση, την ψηφοφορία μέσω ταχυδρομείου ή τις ταινίες που κυκλοφορούν στο Video on Demand παρά στις αίθουσες. Αυτή η αποσπασματική προσέγγιση είναι κατανοητή. Ίσως το πρόβλημα είναι τόσο περίπλοκο, η πιθανή έκταση της διαταραχής τόσο μαζική, ώστε ο τρόπος προσέγγισης είναι να μελετηθεί μία πτυχή κάθε φορά.
Αλλά μια εκτεταμένη απομόνωση θα επηρεάσει περισσότερο από τις δραστηριότητες. Θα παραμορφώσει τα θεσμικά όργανα. Υπάρχει μια συζήτηση για το πώς το Κογκρέσο μπορεί να λειτουργήσει υπό κοινωνική αποστασιοποίηση. Τι γίνεται με εκκλησίες, συναγωγές και τζαμιά; Η παρουσία της εκκλησίας πέφτει πριν από τον ιό. Ακόμη και αν η πανδημία αναβίωσε τη θρησκευτική ώθηση, οι ενδεχομένως άστεγοι υιούς δεν θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν υπηρεσίες. Τα οικονομικά της Εκκλησίας - οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις εν γένει - θα βλάπτονται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη.
Η οικογένεια εισέρχεται στην κρίση αυτή. Ο συνάδελφός μου στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Επιχειρήσεων, Nicholas Eberstadt, γράφει στις εθνικές υποθέσεις «την κατάρρευση της εργασίας για ενήλικες άνδρες και την υποχώρηση από τον κόσμο της εργασίας του αυξανόμενου αριθμού ανδρών συμβατικής ηλικίας εργασίας». Οι πρόσφατες βελτιώσεις στο συνολικό ποσοστό συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό θα εξαφανιστούν εάν η οικονομική επιβάρυνση της πανδημίας είναι μεγάλη και διαρκή. Η μακροχρόνια ανεργία και η έλλειψη προοπτικών αποτελούν εμπόδια για τον γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Και η οικογένεια των δύο γονέων είναι το θεμέλιο για τον σχηματισμό χαρακτήρων των νέων. Το κοινωνικό κόστος είναι τεράστιο. Και είναι συναρπαστικά.
Η αναποφασιστικότητα του Bill de Blasio σχετικά με το εάν θα κλείσουν τα σχολεία της Νέας Υόρκης αποκάλυψε ότι τα ιδρύματα αυτά εκτελούν γονικές λειτουργίες και εκπαιδευτικές. Το σχολείο έχει γίνει πολύ περισσότερο από ένα μέρος διδασκαλίας. Είναι ο χώρος της διατροφής, της φροντίδας και της εποπτείας (αν όχι πειθαρχίας) των παιδιών. Στεγασμένοι από το καταφύγιο του τοπικού σχολείου, τα παιδιά και οι νέοι ενήλικες θα πρέπει να κοιτάξουν προς τους γονείς για γεύματα, οδηγίες και επιτήρηση. Είναι οι γονείς έτοιμοι να εκπληρώσουν τις ευθύνες που αναλαμβάνει το κράτος; Τι θα συμβεί όταν οι γονείς επιστρέψουν στην εργασία τους ή αναζητήσουν νέα απασχόληση; Οι έφηβοι θα υπακούσουν σε καθοδήγηση ή απαγόρευση της κυκλοφορίας που δεν επιβάλλεται με ποινή του νόμου;
Οι μεγάλες δεξαμενές ανδρών που δεν εργάζονται ή απουσιάζουν δεν συνδέονται με κοινωνική ή πολιτική σταθερότητα. Αλλά μεγαλώνουν στο μέλλον μας. Η οικονομική αυτοαπομόνωση της Αμερικής μπορεί να συνεχιστεί μόνο εφόσον η αμερικανική κοινωνία το επιτρέπει. Και αν οι Αμερικανοί, όπως είχαν την τάση να κάνουν, θα επαναστατηθούν κατά των αυστηρών από πάνω, πώς θα απαντήσουν οι αρχές; Καμία από τις απαντήσεις δεν είναι παρήγορη. Εάν ο κορωναϊός κατακλύσει την κοινωνική ικανότητα της Αμερικής, η κυβέρνησή μας δεν θα είναι σε θέση να επιλέξει μεταξύ οικονομικής κρίσης ή πανδημίας. Θα έχει και τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου