Το αριστερό πηγαίνει στις κάλπες με το φόβο του Vox ως μια μεγάλη κινητοποιητική δύναμη. Το δικαίωμα επικεντρώνεται στην τεράστια επιθυμία του να ρίξει τον Σάντσεζ
Μια ομάδα πολιτών ασκεί το δικαίωμά τους να ψηφίζουν στη σχολή La Sedeta της Βαρκελώνης CARLOS RIBAS
Η Ισπανία ψηφίζει τυφλά μεταξύ φόβου και θυμού. Οποιοδήποτε αποτέλεσμα φαίνεται δυνατό. Υπάρχουν 36,8 εκατομμύρια πολίτες που καλούνται στις κάλπες, αλλά πολλοί θα παραμείνουν στο σπίτι. Η επιτυχία ή η αποτυχία του αριστερού και του δεξιού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο πολλοί από εκείνους που συνήθως απείχε αυτή τη φορά να αποφασίσει να έρθει σε εκλογικά τμήματα σε μια ημέρα χωρίς καιρό δικαιολογίες, με μια θεαματική χρόνο σε όλη τη χώρα.
Οι Ισπανοί ψηφίζουν περισσότερο από ποτέ. Διαχωρίζεται από το φόβο του Vox που ανιχνεύεται σε όλους τους αγώνες της κεντροαριστερά κόμματα και η οργή κατά της σοσιαλιστικής Pedro Sanchez φαίνεται στο κέντρο-δεξιά. Οι εικόνες των τελευταίων πράξεων του Vox ενθάρρυναν τους φόβους των προοδευτικών ότι η άκρα δεξιά που πολλοί πίστευαν ότι εξαφανίστηκαν στη μόνη χώρα της Ευρώπης που την είχε στην εξουσία μέχρι το 1976 θα μπορούσε να φτάσει στην κυβέρνηση . Οι δημοσκοπήσεις που κερδίζουν τον Σάντσες τροφοδοτούν την απογοήτευση των συντηρητικών που θέλουν να τον κλωτσούν.
Η ισπανική πολιτική είναι μια εστία πραγματικών και αποκριτικών δημοσκοπήσεων τις τελευταίες ώρες, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δικαίωμα δεν θα προστεθεί, αλλά κανείς δεν εμπιστεύεται γιατί δεν είναι τόσο μακριά από την επίτευξή της. Τα πάντα εξαρτώνται από τη συμμετοχή και τη διανομή μεταξύ των τριών που αγωνίζονται με ανατρεπτικό τρόπο για την ηγεσία του δεξιού.
Η πολιτική γίνεται με εικόνες. Τα βίντεο των πολυάριθμων συναντήσεων του Vox , ειδικά εκείνων της Βαλένθια και της Μαδρίτης, στην Plaza de Colón, μεταδίδονται με πλήρη ταχύτητα. Το PSOE είχε πολύ μεγάλες ενέργειες. Το PP έκανε μεγάλη προσπάθεια να κλείσει στο Palacio de los Deportes στη Μαδρίτη.Αλλά κανένα κόμμα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει πολλούς ανθρώπους όπως ο σχηματισμός του Santiago Abascal.
Οι πολιτικοί των βετεράνων προειδοποιούν: η συσσώρευση αγώνων είναι πολύ πιο εύκολη από τη συμπλήρωση των ουρητηρίων. "Στη δεκαετία του ογδόντα, ο Manuel Fraga πλήρωσε συστηματικά το αρένα ταυρομαχιών στη Βαλένθια. Και τότε το PSOE μας διπλασίασε με τις ψήφους εδώ », σχολίασαν αρκετοί ηγέτες του PP της Βαλένθια αυτή την Παρασκευή.
Επιπλέον, επισημαίνουν ότι αυτές οι θεαματικές εικόνες έχουν διπλό αποτέλεσμα: ενθαρρύνουν τον κόσμο σας αλλά μπορούν να κινητοποιήσουν όσους από την άλλη πλευρά πολύ περισσότερο. Κανένας από αυτούς τους βετεράνους πολιτικούς δεν έχει ξεχάσει το μεγαλύτερο ράλι της πρόσφατης ιστορίας, που είναι πλέον αδιάκοπο . Το PP του José María Aznar και του Eduardo Zaplana, τότε ισχυρού προέδρου της Generalitat Valenciana, κατόρθωσε να γεμίσει τη Mestalla, το στάδιο της Βαλένθια, στις εκλογές του 1996. Ορισμένες εκτιμήσεις φτάνουν τους 55.000 ανθρώπους. Οι εικόνες με τους Aznar, Zaplana και Julio Iglesias ως μεγάλες πρωταγωνιστές έδειξαν την τεράστια δύναμη του PP, στην οποία οι δημοσκοπήσεις του έδωσαν νικητή με 10 ή 12 σημεία διαφοράς.
Miguel Ángel Rodríguez, hombre clave de esa campaña, aún recuerda el estupor que sintió Aznar y todo su equipo cuando les llegaron las primeras encuestas a pie de urna que les decían que iban a perder las elecciones por tercera vez pese a que el PSOE estaba en teoría hundido por los escándalos de corrupción. “Ya fue una sorpresa que en 1993 no ganáramos. A las 20.30, cuando llegaron las primeras israelitas, en el despacho de Aznar hubo un desconcierto total. Perdíamos. Después empezó el recuento y a última hora ganamos por muy poco”, recuerda.
El gurú Pedro Arriola, siempre preocupado por el voto del miedo a la derecha, teorizó entonces que las imágenes de Mestalla habían movilizado a la izquierda y casi le dan el triunfo al PSOE. Rodríguez cree que no fue tanto Mestalla sino la campaña de Felipe González, que aún tenía mucha fuerza y logró un arreón final. Pero pocos niegan que buena parte de los españoles van a votar esta vez con miedo a Vox.
Algunos lo dudan. “El problema precisamente es que Vox no da suficiente miedo. Le Pen o Salvini dan miedo. Pero Vox es demasiado ridículo. No nos lo creemos. Nos reímos de ellos. Es el landismo llevado a la política. Y ese es el drama. Porque tal vez por eso son más peligrosos”, sentencia un veterano del PP.
La campaña ha servido para muchas cosas. Todo indica que ha logrado una movilización importante, con dos debates con audiencias récord que han dominado la escena y han permitido a Podemos y Ciudadanos, los que salieron mejor parados, recuperar posiciones en sus bloques. Pero también sirve a los periodistas que la siguen para viajar por España y tratar de intuir qué está pasando.
Moverse estos días por el país impacta. Se percibe un interés inaudito en estas elecciones imprevisibles. En todas partes se habla de política. Se especula y se debate. Anochece en Valencia. Una pareja de personas mayores pasea cerca del Turia. Discuten sobre quién es más responsable de que crezca Vox, si solo la derecha o también la izquierda que no cambió la educación cuando gobernó. Mediodía en el aeropuerto de Barajas. Cuatro ejecutivos ven el móvil de uno de ellos un vídeo de un mitin de Vox donde Iván Espinosa de los Monteros hace un chiste en el que Sánchez e Iglesias son los ladrones que intentan entrar en su casa a robar y Abascal el tipo duro que la protege. Dos se mueren de risa. Los otros dos se llevan las manos a la cabeza. Un restaurante en Valencia. Una pareja joven cena al día siguiente mientras mira el mismo vídeo de Vox. Él se lo enseña a su novia entre carcajadas. La chica aguanta poco. “Dani, basta, por favor, no los soporto”. Él sigue viéndolo solo.
España parece en estas horas la escena final de Tesis, la ópera prima de Amenábar. Todos los pacientes del hospital miraban hipnotizados la snuff movie en sus pantallas. Vox tiene ese mismo efecto hipnótico en la campaña más bizarra de los últimos años. Nadie puede parar de mirar. Ahora solo queda por saber si es solo eso, morbo efímero para las redes, o ha venido para quedarse y dominar la política española. Los votantes deciden.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου