Πέπε Εσκομπάρ: Η μάχη της αρκούδας και του αετού στην Αλάσκα
© Σπούτνικ / Αλεξέι Νικόλσκι
/Συνεισφέρω
Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Αλάσκα. Η αναμέτρηση Bear-Eagle αποτελεί μέρος μιας εκπληκτικής επιτάχυνσης της ιστορίας το καλοκαίρι του 2025.
Δύο εβδομάδες μετά την Αλάσκα, πραγματοποιείται η ετήσια σύνοδος κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) στην Τιαντζίν της Κίνας. Ο Ναρέντρα Μόντι της Ινδίας και ο Μασούντ Πεζεσκιάν του Ιράν θα συναντήσουν, μεταξύ άλλων, τον Σι Τζινπίνγκ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο ίδιο τραπέζι. Ένα τραπέζι BRICS/SCO.
Στις 3 Σεπτεμβρίου, στο Πεκίνο, συμπληρώνονται 80 χρόνια από αυτό που επίσημα ορίζεται ως η νίκη του «Πολέμου Αντίστασης του Κινεζικού Λαού κατά της Ιαπωνικής Επιθετικότητας και του Παγκόσμιου Αντιφασιστικού Πολέμου». Ο Πούτιν είναι ο τιμώμενος. Η πρόβα, με 22.000 συμμετέχοντες, πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην πλατεία Τιενανμέν.
Την ίδια ημέρα, στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, ξεκινά το Ανατολικό Οικονομικό Φόρουμ , το οποίο συζητά τα πάντα σχετικά με την προσπάθεια της Ρωσίας να αναπτύξει την Αρκτική και την ανατολική Σιβηρία - το αντίστοιχο της κινεζικής εκστρατείας «Go West» που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Βασικοί παράγοντες της Ευρασίας θα βρίσκονται στο Σώμα. Ο Πούτιν θα απευθυνθεί στην ολομέλεια στις 5 Σεπτεμβρίου.
Εν τω μεταξύ, οι κορυφαίοι ηγέτες των BRICS της Κίνας, της Ρωσίας, της Βραζιλίας και της Ινδίας συμμετέχουν ενεργά σε μια σειρά τηλεφωνικών κλήσεων που συντονίζουν μια συλλογική απάντηση στους δασμολογικούς πολέμους - μέρος του υβριδικού πολέμου της Αυτοκρατορίας του Χάους εναντίον των BRICS και του Παγκόσμιου Νότου .
Πώς ο Τραμπ στοχεύει σε μια νίκη στις δημόσιες σχέσεις
Ας δούμε πώς η Αλάσκα προετοιμάζει το σκηνικό για κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Η σύνοδος κορυφής ανακοινώθηκε μετά από αυτό που ο σύμβουλος του Πούτιν, Γιούρι Ουσάκοφ, χαρακτήρισε συνοπτικά ως « μια πρόταση από την αμερικανική πλευρά την οποία πιστεύουμε ότι είναι αρκετά αποδεκτή».
Αυτή η πρόταση ήταν όσο θα μπορούσε να σχολιάσει το Κρεμλίνο - σε αντίθεση με την αδιάκοπη λεκτική επίθεση που προέρχεται από την Ουάσινγκτον. Το γεγονός ότι το Κρεμλίνο εξέτασε ακόμη και την αμερικανική προσφορά σημαίνει μια έμμεση αναγνώριση των επιτευγμάτων της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης και στη γεωοικονομική σφαίρα.
Χρονισμός. Γιατί τώρα; Ειδικά αφού ο Τραμπ απείλησε τους αγοραστές ρωσικού πετρελαίου με δασμούς; Ουσιαστικά, επειδή οι στρατιωτικές πληροφορίες σε επιλεγμένα σιλό βαθέος κράτους έκαναν τους υπολογισμούς και τελικά παραδέχτηκαν ότι ο μακροχρόνιος πόλεμος με αντιπροσώπους στην Ουκρανία έχει χαθεί .
Επιπλέον, ο Τραμπ θέλει προσωπικά να το ξεπεράσει, ώστε να επικεντρωθεί στα επόμενα κεφάλαια των Αιώνιων Πολέμων - συμπεριλαμβανομένου αυτού που πραγματικά έχει σημασία: ενάντια στην «υπαρξιακή απειλή» της Κίνας.
Από την οπτική γωνία της Μόσχας, η οποία εξαρτάται από τα επιτυχημένα αποτελέσματα του σταθμισμένου πολέμου φθοράς της, τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης καταδεικνύουν την εξέλιξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης - και όχι κατάπαυση του πυρός. Στην καλύτερη περίπτωση, μια «ανθρωπιστική» παύση λίγων ημερών. Οι Αμερικανοί θέλουν κατάπαυση του πυρός τουλάχιστον μερικών εβδομάδων.
Η συμφιλίωση των απόψεων και των δύο πλευρών θα είναι ένα σισύφειο έργο. Ωστόσο, η Αλάσκα είναι μόνο η αρχή: η επόμενη συνάντηση έχει ήδη προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία, σύμφωνα με τον Ουσάκοφ.
Τα κίνητρα του Τραμπ αναγνωρίζονται εύκολα: δημιουργία της εντύπωσης ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να αποσυρθούν από το χάος· κάποιο είδος εκεχειρίας· και επιστροφή στις επιχειρηματικές δραστηριότητες με τη Ρωσία - ειδικά στην Αρκτική .
Παράλληλα, υποθέτοντας οποιαδήποτε συμφωνία, το βαθύ κράτος δεν θα αναγνωρίσει ποτέ τις νέες ρωσικές περιοχές, ούτε καν το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ, και θα επιδιώξει να επανεξοπλίσει την Ουκρανία, «ηγούμενο από πίσω», για μια επανάληψη του πολέμου υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ αργότερα.
Έτσι, η άβυσσος ΗΠΑ-Ρωσίας αντικατοπτρίζεται στην εγχώρια αμερικανική άβυσσο - και πάνω απ' όλα στην άβυσσο Τραμπ-ΝΑΤΟ/ΕΕ. Η άδολη ευρωπαϊκή αγέλη τσιουάουα, προσπαθώντας να σώσει τον αξιολύπητο παράγοντα του Κιέβου, κάνει τούμπες - με πιθανούς μαύρους κύκνους - για να εκτροχιάσει τη σύνοδο κορυφής πριν καν αυτή συμβεί.
Δεν υπάρχει περίπτωση ο Τραμπ να πουλήσει οποιοδήποτε είδος συμβιβασμού στην μανιασμένη ομάδα ΝΑΤΟ/ΕΕ. Αλλά τίποτα δεν θα τον ευχαριστούσε περισσότερο από το να μεταφέρει τον πόλεμο - πλήρως - σε αυτούς. Με το πλεονέκτημα ότι το βαθύ κράτος σε αυτή την περίπτωση δεν θα παραπονεθεί - επειδή θα αποκομίζει τεράστια κέρδη σε ευρώ από την απάτη με τις πωλήσεις όπλων. Τελικό αποτέλεσμα: μια κλασική νίκη των δημοσίων σχέσεων του Τραμπ.
26 Φεβρουαρίου, 10:12 GMT
Βγείτε από την Ουκρανία, μπείτε στην Αρκτική
Η Ουκρανία, ωστόσο, δεν θα είναι το κύριο θέμα στην Αλάσκα. Ο πάντα διορατικός Ρώσος υφυπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριάμπκοφ μπαίνει στο θέμα: αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι ότι «τα πρώτα σημάδια κοινής λογικής εμφανίζονται στις σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ, τα οποία απουσίαζαν για αρκετά χρόνια πριν».
Ο Ριάμπκοφ έσπευσε επίσης να επισημάνει τους κινδύνους: ο κίνδυνος πυρηνικής σύγκρουσης στον κόσμο «δεν μειώνεται» και η Ρωσία βλέπει τον κίνδυνο «μετά τη λήξη της Συνθήκης New START, ο έλεγχος των πυρηνικών όπλων θα απουσιάζει εντελώς».
Για άλλη μια φορά: η Αλάσκα είναι μόνο η αρχή κάτι πολύ μεγαλύτερου – συμπεριλαμβανομένης, τέλος, μιας σοβαρής συζήτησης για το «αδιαίρετο της ασφάλειας» (αυτό που ήθελε η Μόσχα ήδη τον Δεκέμβριο του 2021, το οποίο απορρίφθηκε από την κυβέρνηση του Autopen).
Και αυτό μας φέρνει στην Αρκτική – και σε σοβαρά θέματα που σίγουρα θα συζητηθούν σε βάθος στο επερχόμενο φόρουμ του Βλαδιβοστόκ.
Η Αρκτική κατέχει τουλάχιστον το 13% των παγκόσμιων ανεξερεύνητων αποθεμάτων πετρελαίου και το 30% του ανεξερεύνητου φυσικού αερίου. Η Ρωσία ελέγχει τουλάχιστον τα μισά από όλα αυτά τα αποθέματα. Η Αυτοκρατορία του Χάους θέλει απεγνωσμένα να συμμετάσχει στη δράση.
Ωστόσο, ένα πράγμα είναι οι πιθανές μαζικές επενδύσεις των ΗΠΑ σε κοινά έργα στην Αρκτική με τη Ρωσία. Κάτι εντελώς διαφορετικό είναι η ένταξη των ΗΠΑ στη Βόρεια Θαλάσσια Διαδρομή (NSR) - την οποία οι Κινέζοι ονομάζουν Αρκτικό Δρόμο του Μεταξιού. Η NSR μειώνει τον χρόνο μεταφοράς μεταξύ Ασίας και Ευρώπης έως και 50%.
Η ρωσο-κινεζική λογική για την NSR -συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του μοναδικού στόλου πυρηνικών παγοθραυστικών της Ρωσίας- είναι ακριβώς η παράκαμψη της Διώρυγας του Σουέζ και των καναλιών συνδεσιμότητας που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Το βασικό ερώτημα λοιπόν είναι τι θα χρειαζόταν για να πείσει τη Μόσχα να αποδεχτεί μια συμφωνία Τραμπ-Πούτιν στην Αρκτική.
Έτσι, στην Ουκρανία, κατ' αρχήν, η Ρωσία έχει όλα τα χαρτιά - αρκεί να συνεχιστεί η ειδική στρατιωτική επιχείρηση, τώρα σε υπερένταση. Στον υβριδικό πόλεμο, το κεφάλαιο των δασμών, οι άρχουσες τάξεις των ΗΠΑ συνειδητοποίησαν τελικά ότι δεν έχουν χαρτιά - επειδή η αντίδραση που θα προκληθεί από δευτερογενείς κυρώσεις θα βλάψει σοβαρά τις ΗΠΑ. Αυτό που απομένει τότε είναι μια εμπορική συμφωνία: η Αρκτική.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ακόμη και το Κέντρο Γεωπολιτικής της JPMorgan παραδέχτηκε ότι η καλύτερη λύση για το ουκρανικό χάος είναι ένα σενάριο της Γεωργίας: αυτό θα αντιστάθμιζε κάπως την οπτική μιας πλήρους συνθηκολόγησης από τη Δύση. Μόνο η Ουκρανία θα συνθηκολογούσε: ούτε ΝΑΤΟ, ούτε ΕΕ, ούτε χρήματα, ούτε εγγυήσεις ασφαλείας.
Ο ανεκτίμητος καθηγητής Michael Hudson έχει συνοψίσει τον τρόπο με τον οποίο η Αλάσκα θα προχωρήσει με βάση δύο άξονες: «Το πρώτο μέρος αφορά το αν οι ΗΠΑ θα αναγνωρίσουν ότι η πορεία των τρεχουσών μαχών είναι για μια ολοκληρωτική νίκη της Ρωσίας, με τους όρους που ο Πούτιν εξηγεί εδώ και δύο χρόνια: καμία ένταξη στο ΝΑΤΟ, καμία προμήθεια ξένων όπλων, δίκες τύπου Νυρεμβέργης των ηγετών του Μπαντερισμού και ίσως αποζημιώσεις από την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ για την ανοικοδόμηση της πρώην «ουκρανικής» Ρωσίας».
Υποθέτοντας ότι ο Τραμπ το αποδέχεται, και αυτό είναι ένα σημαντικό «αν», τότε έρχεται το πραγματικά λεπτό ζήτημα (θυμηθείτε τον Ριάμπκοφ), «ξεκινώντας από το αν θα τεθεί σε ισχύ μια νέα συνθήκη για τους ατομικούς πυραύλους και τα όπλα».
Η ρωσική εκδοχή της ειρήνης, γράφει ο καθηγητής Χάντσον, θα κινηθεί προς τα εξής: «Δεν θέλουμε έναν ατομικό πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ας συμφωνήσουμε ότι εάν ένας γερμανικός ή άλλος πύραυλος της ΕΕ/ΝΑΤΟ χτυπήσει τη Ρωσία, όταν θα ανταποδώσουμε, θα είναι μόνο εναντίον της Βρετανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, όχι της Βόρειας Αμερικής».
Ο καθηγητής Χάντσον είναι ανένδοτος ότι «η Αμερική έχει μόνο ένα πράγμα να προσφέρει σε άλλες χώρες: την (προσωρινή) υπόσχεση να ΜΗΝ τις βλάψει. Δεν υπάρχει τίποτα θετικό να προσφέρει, δεδομένης της αποβιομηχάνισής της και της αποδολαριοποίησης του κόσμου».
Όπως έχουν τα πράγματα, και λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις πολλαπλές επιπτώσεις του υβριδικού πολέμου εναντίον των BRICS, η Αλάσκα έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στην Ουάσιγκτον μια διέξοδο από τα συντρίμμια μιας τεράστιας στρατηγικής ήττας.
Οποιοσδήποτε αναλυτής προσπάθησε να κατανοήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση από την αρχή, λεπτομερώς, θα μπορούσε να καταλάβει ότι ο πόλεμος της Ρωσίας αφορούσε κάτι πολύ μεγαλύτερο από την Ουκρανία. Επρόκειτο πάντα για την ταφή της «διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες», στην πραγματικότητα ολόκληρης της παλιάς αρχιτεκτονικής της τάξης. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο μαύρο έδαφος της Νοβορωσίας. Η στρατηγική υπομονή, τελικά, αποδίδει.
