Counter Carrent. Η κρίση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

10 Ιουλίου 2020 • 5 Σχόλια

Σημειώσεις Για Την Κρίση Και Τη Δική Μας Schmitt

Γκρεγκ Τζόνσον

ΜερίδιοΤιτίβισμαΚαρφίτσαΤαχυδρομείογραπτό μήνυμα

Carl Schmitt, 1888–1985

3.994 λέξεις
Όπως και πολλά από τα βιβλία του, ο Κρίση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας του Carl Schmitt (1923) είναι ένας λεπτός τόμος γεμάτος εκρηκτικές ιδέες. [1] Ο τίτλος της αγγλικής μετάφρασης είναι κάπως παραπλανητικός. Ο γερμανικός τίτλος, Die geistesgeschichtliche Lage des heutigen Parlamentarismus , αποδίδεται κυριολεκτικά στην πνευματική-ιστορική θέση του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού . Όμως η λέξη «κρίση» εξακολουθεί να είναι κατάλληλη, επειδή η κοινοβουλευτική δημοκρατία στη Βαϊμάρη της Γερμανίας βρισκόταν πραγματικά σε κρίση.Επιπλέον, η διάγνωση της αιτίας του Schmitt έχει μόνιμη αξία, επειδή όλες οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες έχουν την ίδια βασική αδυναμία.
Με τον «σύγχρονο» κοινοβουλευτισμό, ο Schmitt σημαίνει συγκεκριμένα τον «φιλελεύθερο-δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό». Ας ορίσουμε αυτούς τους όρους.
Ο Schmitt δεν πιστεύει ότι η ψηφοφορία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι απλώς η ιδέα ότι μια κυβέρνηση είναι νόμιμη εάν εκφράζει τη βούληση του λαού, τα demos . Αλλά ο Schmitt αναγνωρίζει ότι ένας δικτάτορας μπορεί μερικές φορές να εκφράσει τη βούληση του λαού καλύτερα από ό, τι ο λαός στο κάλπη ή οι εκπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο (σελ. 28).
Αυτό συμβαίνει επειδή η βούληση του λαού δεν είναι απαραίτητα αυτό που τυχαίνει να θέλουν οι άνθρωποι τη στιγμή που ψηφίζουν. Αντίθετα, είναι αυτό που πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι , που ουσιαστικά σημαίνει αυτό που πρέπει να θέλουν, με την υπόθεση του Σωκράτη ότι αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι το καλό. Εάν όλοι θέλουμε το καλό, αλλά μερικοί από εμάς κάνουν λάθος για το τι είναι το καλό, τότε είναι πιθανό κάποιος άλλος –ας πούμε, ένας δικτάτορας– να ξέρει τι θέλουν οι άνθρωποι καλύτερα από ό, τι κάνουν.
Για ευκολία, πρόκειται να αποκαλέσω αυτό που πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι - και θα έπρεπε - "το κοινό καλό", παρόλο που ο Schmitt δεν χρησιμοποιεί αυτήν τη γλώσσα.
Ο Schmitt δεν είναι πραγματικά σαφής για το τι είναι απαραίτητο για τον φιλελευθερισμό. Ισχυρίζεται ότι ο διαχωρισμός των εξουσιών, η ανοιχτή κοινοβουλευτική συζήτηση και ο ελεύθερος τύπος είναι απαραίτητα για τον φιλελευθερισμό (σελ. 3). Αλλά αυτές είναι απλώς εκδηλώσεις του υποκείμενου φιλελεύθερου κινήτρου, που είναι η προστασία των ατόμων από την κρατική εξουσία. Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι όλα τα άτομα έχουν δικαιώματα που υφίστανται πριν από την κοινωνία και υποστηρίζουν ότι τα ατομικά δικαιώματα πρέπει να αναιρούν τις εκκλήσεις για το κοινό καλό.
Liberals have many opinions about the common good. Some deny that it exists. Others think it exists but is unknowable. Others claim that it exists and can be known, but it cannot be secured by state action. Therefore, the best we can hope is that the common good somehow emerges as the unintended consequence of individuals and groups selfishly pursuing their private interests. Still other liberals might think that the common good is real, knowable, and securable by the state, but that individual rights always have a superior claim.
Η δημοκρατία δεν είναι απαραίτητα φιλελεύθερη. Η δημοκρατία μπορεί να δικαιολογήσει σχεδόν οποιαδήποτε κρατική δράση με έκκληση προς το κοινό καλό, ειδικά σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι απαραίτητα δημοκρατικός, διότι τα μοναρχικά καθεστώτα μπορούν επίσης να διασφαλίσουν ατομικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, ο Τόμας Μαν απέρριψε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης για μοναρχία για ουσιαστικά φιλελεύθερους λόγους: «Θέλω τη μοναρχία. Θέλω μια παθιασμένη ανεξάρτητη κυβέρνηση, γιατί μόνο προσφέρει προστασία για την ελευθερία τόσο στον πνευματικό όσο και στον οικονομικό τομέα. . . . Δεν το κάνω αυτό το κοινοβούλιο και το κόμμα που θα βλάψει όλη τη ζωή του έθνους. . . . Δεν θέλω πολιτική. Θέλω ικανότητα, τάξη και αξιοπρέπεια. " [2]
Ο Schmitt δεν ασχολείται με την ουσία του κοινοβουλευτισμού, που είναι συζήτηση. Η ίδια η λέξη κοινοβούλιο προέρχεται από τη γαλλική Parler , να μιλήσει, και αναφέρεται στην καταλήξει σε αποφάσεις της κυβέρνησης, εκτελεστική, δικαστική, και πάνω απ 'όλα, νομοθετικά, μέσω συζήτησης (σελ. 5). Το Κοινοβούλιο, επομένως, είναι ουσιαστικά πλουραλιστικό, ενώ ένα μοναρχικό καθεστώς ή μια δημοκρατική δικτατορία έχει έναν ενιαίο υπεύθυνο λήψης αποφάσεων.
The rationale for making decisions in parliament, as opposed to reposing them in the hands of a single man, is that even the wisest man may benefit from hearing other points of view. We are more likely to arrive at the best possible decision if a number of people bring different perspectives and bodies of knowledge to the table. But the process only works if all parties are open to being persuaded by one another, i.e., they are willing to change their minds if they hear a better argument. This is what argument in “good faith” means, as opposed to merely shilling for a fixed idea.
Αν και ο Schmitt δεν χρησιμοποιεί αυτήν τη γλώσσα, μπορούμε να μιλήσουμε για το κοινοβούλιο ως θεσμικό όργανο, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή σε κοινοβουλευτική συζήτηση μας βοηθά να βελτιώσουμε τον εαυτό μας αντικαθιστώντας τις προσωπικές απόψεις με κοινές αλήθειες. Όμως, η καλή πίστη συμμετοχή στον κοινοβουλευτικό διάλογο απαιτεί μια συνεχή προσπάθεια να ξεπεράσει τους εγωιστικούς δεσμούς με το εγώ, τις απόψεις και τα συμφέροντά του, προκειμένου να εξυπηρετήσει το κοινό καλό. Τέτοια δημόσια διάθεση και αντικειμενικότητα είναι σπάνιες και πολύτιμες αρετές, τα προϊόντα μιας αυστηρής μορφής εκπαίδευσης. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι έτσι.
Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι απαραίτητα δημοκρατικός, γιατί ακόμη και τα μοναρχικά καθεστώτα μπορούν να έχουν κοινοβούλια. Οι δημοκρατίες δεν είναι απαραίτητα κοινοβουλευτικές, επειδή η βούληση του λαού μπορεί να πραγματοποιηθεί από έναν δικτάτορα (σελ. 16, 32). Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι απαραιτήτως φιλελεύθερος, επειδή οι μοναρχίες και οι δημοκρατίες μπορούν να είναι κοινοβουλευτικές χωρίς να παραχωρούνται ατομικά δικαιώματα κατά του κράτους. Και ο φιλελευθερισμός δεν χρειάζεται να είναι κοινοβουλευτικός, καθώς τα μοναρχικά και δικτατορικά καθεστώτα μπορούν να προστατεύσουν τα ατομικά δικαιώματα.
Επειδή ο φιλελευθερισμός, η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός δεν συνεπάγονται απαραίτητα ο ένας τον άλλον, ο φιλελεύθερος-δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός είναι μια σύνθεση που είναι επιρρεπής σε αστάθεια και κρίση. Συγκεκριμένα, ο Schmitt υποστηρίζει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία υπονομεύεται από τον φιλελευθερισμό.
Ο Schmitt δεν δηλώνει ανοιχτά τις δικές του προτιμήσεις, αλλά φαίνεται να ευνοεί τη δημοκρατική ιδέα της νομιμότητας. Υποστηρίζει επίσης ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει, αλλά μόνο υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Ένα από τα κεντρικά προβλήματα της πολιτικής είναι η διατήρηση της ενότητας της κοινωνίας. Όταν η ενότητα αποτυγχάνει, αντιμετωπίζουμε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά κακά: εμφύλιο πόλεμο. Δεδομένης της σημασίας της ενότητας, φαίνεται επικίνδυνο, ακόμη και απερίσκεπτο, να φέρει μια πληθώρα φωνών και συμφερόντων στην καρδιά του κράτους και να τους ενθαρρύνει να συζητήσουν για το κοινό καλό. Αλλά αυτή είναι η ουσία του κοινοβουλευτισμού.
Σύμφωνα με τον Schmitt, μια κοινωνία μπορεί να διακινδυνεύσει την κοινοβουλευτική συζήτηση μόνο εάν πληρούνται δύο σημαντικές προϋποθέσεις.
Πρώτον, οι διαφορές μεταξύ των διαφόρων μερών πρέπει να υπάρχουν σε φόντο σχετικής ομοιογένειας, όσο μεγαλύτερη ομοιογένεια τόσο το καλύτερο: φυλή, πολιτισμός, γλώσσα, θρησκεία, τρόποι και ηθικά (σελ. 9). Έτσι, ο λαός και η κυβέρνησή τους θα παραμείνουν ένα, ακόμα κι αν το κοινοβούλιο είναι βαθιά πολωμένο για ένα ιδιαίτερα ακανθώδες ζήτημα όπως η δουλεία ή η άμβλωση.
Δεύτερον, ακόμη και σε μεγάλο βαθμό ομοιογενείς κοινωνίες, το franchise περιορίζεται γενικά σε μια συγκεκριμένη υποομάδα - όπως οι άνδρες ιδιοκτήτες ακινήτων - για την αύξηση της ποιότητας της εκλογικής λήψης αποφάσεων. Αυτό αυξάνει ακόμη περισσότερο την ομοιογένεια των υπευθύνων λήψης αποφάσεων. Εν ολίγοις, μια κοινωνία μπορεί να κατοχυρώσει τη διαφωνία στην καρδιά της κυβέρνησής της μόνο όταν ο καθένας είναι σχεδόν ο ίδιος, επομένως η ενότητα της κοινωνίας δεν κινδυνεύει.
Ο Schmitt υποστηρίζει ότι ο φιλελευθερισμός υπονομεύει την κοινοβουλευτική δημοκρατία λόγω της «αντίφασης μεταξύ των φιλελεύθερων εννοιών της ανθρώπινης ισότητας και της δημοκρατικής ομοιογένειας» (σελ. 15). Η κοινοβουλευτική δημοκρατία προϋποθέτει ένα ορισμένο είδος ισότητας που ο Schmitt χαρακτηρίζει ως «ουσιαστικό», που σημαίνει απλά την ομοιογένεια της ευρύτερης κοινωνίας και ειδικότερα του εκλογικού σώματος (σελ. 9, 10, 15). Ο φιλελευθερισμός υπονομεύει την ουσιαστική ισότητα με την αφηρημένη και καθολική ισότητα. Ο φιλελευθερισμός δεν βλέπει κανένα λόγο να περιορίσει τη δημοκρατία σε μια ενιαία κοινωνία ή σε ένα μόνο στρώμα μέσα σε μια κοινωνία. Συνεπώς, πιέζει να καταργήσει τη διάκριση μεταξύ πολιτών και αλλοδαπών και να διευρύνει το franchise όσο το δυνατόν περισσότερο, ανεξάρτητα από το φύλο, την εκπαίδευση, την ηλικία ή τη νοημοσύνη.
Ο αφηρημένος ισότιμος ζήλος του φιλελευθερισμού δεν οδήγησε ποτέ σε μια παγκόσμια φιλελεύθερη δημοκρατία ή στην απελευθέρωση κάθε βρέφους ή μικρού μήκους (σελ. 16). Πράγματι, αυτοί οι στόχοι είναι αδύνατοι. Αλλά έχει υπονομεύσει τις συνθήκες που καθιστούν δυνατή την καλή πίστη κοινοβουλευτικές συζητήσεις.
Καθώς αυξάνεται η ποικιλομορφία και η συμπερίληψη μιας κοινωνίας, οι φωνές και τα συμφέροντα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο γίνονται όλο και πιο διαφορετικά. Ωστόσο, η μεγάλη ποικιλομορφία καθιστά δύσκολη την επίτευξη οποιασδήποτε συναίνεσης. Υπάρχουν πάρα πολλές αποχρώσεις απόψεων για συμφιλίωση, πάρα πολλά ενδιαφέροντα για φιλοξενία.
Για να καταλήξει σε οποιαδήποτε συμφωνία, το κοινοβούλιο δεν μπορεί πλέον να είναι ένα θεσμικό όργανο, στο οποίο οι άνθρωποι μεγαλώνουν ανταλλάσσοντας απόψεις για την αλήθεια. Αντ 'αυτού, πρέπει να γίνει ένα πολύ διαφορετικό είδος θεσμού, στο οποίο οι άνθρωποι δεν επιζητούν πλέον να ξεπεράσουν αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «δεδομένες προτιμήσεις». Αντ 'αυτού, επιδιώκουν απλώς να ικανοποιήσουν τις δικές τους προτιμήσεις μέσω του εμπορίου (σελ. 6). Το Κοινοβούλιο, στην πραγματικότητα, γίνεται μια αγορά όπου η συμφωνία βασίζεται όχι στην επίτευξη μιας κοινής αλήθειας για το κοινό καλό, αλλά απλώς σε μια ανταλλαγή που ικανοποιεί τα ιδιωτικά συμφέροντα όλων των μερών. Και, καθώς στο εμπόριο, ο υψηλότερος πλειοδότης παίρνει το βραβείο, όσο πιο φιλελεύθερη είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, τόσο πιο ολιγαρχικό γίνεται.
Φυσικά, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν απαλλάσσονται πλήρως από την κοινοβουλευτική συζήτηση. Αντ 'αυτού, το μετατρέπουν σε φάρσα. Οι άσχημες μικρές συμφωνίες που επιτρέπουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία να «λειτουργήσει» είναι, τεχνικά, «διαφθορά» και «κακή πίστη». Έτσι, δεν μπορούν να χτυπηθούν σε δημόσια συζήτηση στην κοινοβουλευτική αίθουσα. Αντ 'αυτού, γίνονται στον προθάλαμο, το παροιμιώδες «λόμπι» (σελ. 7). Το λόμπι πραγματοποιείται πίσω από κλειστές πόρτες: σε μυστικές επιτροπές, ιδιωτικά κλαμπ, διακριτικά δείπνα και άλλα δωμάτια γεμάτα καπνό. Επιπλέον, όλοι το γνωρίζουν, και καθώς αυτός ο κυνισμός εξαπλώνεται, η νομιμότητα της φιλελεύθερης δημοκρατίας καταρρέει, οι άνθρωποι αρχίζουν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις και υπάρχει μια κρίση.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ουσιαστική αδυναμία του φιλελευθερισμού δεν είναι μόνο η αφηρημένη και οικουμενική έννοια της ισότητας. Ένας άλλος παράγοντας είναι η σύλληψη των δικαιωμάτων και των συμφερόντων ως ουσιαστικά ιδιωτικών και υλικών, σε αντίθεση με την ιδέα του κοινού αγαθού.
Μπορεί κανείς να φανταστεί μια φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία χωρίς την απερίσκεπτη αφηρημένη και οικουμενική ισότητα που καταργεί τα σύνορα και τα πρότυπα για το franchise. Ωστόσο, αν δεν υπάρχει μια ισχυρή αντίληψη για το κοινό καλό, η ουσιαστικά ιδιωτική και υλική έννοια των πολιτικών δικαιωμάτων και συμφερόντων του φιλελευθερισμού θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε πολιτική διαφθορά, κυνισμό και κατάρρευση, καθώς η υλική κληρονομιά του έθνους ιδιωτικοποιείται και η πνευματική του κληρονομιά επιτρέπεται απλώς να σκουριάσει και να αντικατασταθεί με την παγκόσμια κουλτούρα των καταναλωτών.
Οι φιλελεύθεροι δημοκρατικοί πολιτικοί ήταν από καιρό φημισμένοι για τον αντι-διανοητισμό τους, την περιστασιακή διαφθορά και τη δειλία. Αυτό προκύπτει άμεσα από τον αστικό φιλελευθερισμό, ο οποίος αντιλαμβάνεται όλα τα συμφέροντα ως ουσιαστικά ιδιωτικά και υλικά, που διαφέρουν μόνο σε βαθμό, και επομένως προσαρμόζονται μέσω της ανταλλαγής. Η ιδέα των απόλυτων διαφορών αρχής τους φαίνεται σαν μια επικίνδυνη μορφή φανατισμού, αλλά οι αστικοί πολιτικοί είναι πρόθυμοι να κατευνάσουν αυτούς τους φανατικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στην Αριστερά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αστικές κοινωνίες παρασύρονται συνεχώς προς την Αριστερά.

Τζορτζ Σόρελ

Ο Schmitt υποστηρίζει ότι η κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας ανοίγει την πόρτα για εξαγορά της Αριστεράς. Ως εκ τούτου, το κεφάλαιο 3 του βιβλίου του ασχολείται με τη «δικτατορία στη μαρξιστική σκέψη» και το κεφάλαιο 4 ασχολείται με τις «παράλογες θεωρίες της άμεσης χρήσης της δύναμης», εστιάζοντας κυρίως στη γαλλική συνδικαλιστή Georges Sorel. Όμως, στο κεφάλαιο 4, ο Schmitt υποστηρίζει επίσης τη δυνατότητα εξίσου ζωτικής σημασίας εναλλακτικής λύσης στη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Ο Schmitt δεν έρχεται πάντα για τις δικές του πολιτικές προτιμήσεις, αλλά μερικές φορές η ρητορική του δίνει το χέρι του. Τα τρία πρώτα κεφάλαια του Crisis είναι αρκετά στεγνά, και τα επιχειρήματα του Schmitt έρχονται στο επίκεντρο μόνο στην πρόλογος της δεύτερης έκδοσης του 1926. Αλλά το κεφάλαιο 4 κλονίζεται με ενθουσιασμό καθώς ο Schmitt συζητά τις σκέψεις του Sorel για τη βία , καθώς και τον Ρώσο αναρχικό Mikhail Bakunin, τον Γάλλο αναρχικό Pierre-Joseph Proudhon και τον Ισπανικό Καθολικό αντιδραστικό Juan Donoso Cortés. Στη συνέχεια, ο Schmitt υποστηρίζει ότι ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι πιο συνεπείς με τις τελικές βάσεις του Sorel από ό, τι ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός ή ο αναρχοσυνδικαλισμός.
Ο αναρχισμός προέρχεται από την ελληνική αναρχία (ἀναρχία), που σημαίνει την έλλειψη αψίδας(ἀρχή) ή πρώτη αρχή. Για τον Μπακούνιν και τον Προυντόν, ο αναρχισμός δεν είναι απλώς μια απόρριψη της πολιτικής τάξης από πάνω προς τα κάτω, αλλά η απόρριψη μιας μεταφυσικής πρώτης αρχής (Θεός) και μιας επιστημολογικής πρώτης αρχής (λόγος). Ο αναρχισμός αντικαθιστά την πολιτική τάξη από πάνω προς τα κάτω με αυθόρμητη, κοινωνική αυτοοργάνωση από κάτω προς τα πάνω. Ο Θεός αντικαθίσταται από το δυναμισμό της φύσης. Ο λόγος και η επιστήμη αντικαθίστανται από ζωτικότητα ζώων, αυθορμητισμό, φαντασία, τέχνη και δράση. Για τον Σόρελ, το αντίθετο της ορθολογικής ιδιοκτησίας είναι η συναρπαστική δύναμη του μύθου και ο αυθορμητισμός της δράσης, ειδικά η βία που εκφράζει και απελευθερώνει ζωτικές ενέργειες συνθλίβοντας τις πολιτικές και οικονομικές μηχανές των ιερέων, των βασιλιάδων και των καπιταλιστών. Για να σας δώσω μια αίσθηση του στυλ του, θα παραθέσω τη σύνοψη του Schmitt για τη σκέψη του Sorel:

. . . Το κέντρο του [δηλαδή, το κέντρο της θεωρίας του Sorel] είναι μια θεωρία του μύθου που θέτει την εντονότερη αντίφαση του απόλυτου ορθολογισμού και της δικτατορίας του, αλλά ταυτόχρονα, επειδή είναι μια θεωρία της άμεσης, ενεργού απόφασης, είναι ακόμη περισσότερο ισχυρή αντίφαση με τον σχετικό ορθολογισμό ολόκληρου του συμπλέγματος που ομαδοποιείται γύρω από αντιλήψεις όπως «εξισορρόπηση», «δημόσια συζήτηση» και «κοινοβουλευτισμός».

Η ικανότητα δράσης και η ικανότητα ηρωισμού, όλες οι παγκόσμιες-ιστορικές δραστηριότητες βρίσκονται, σύμφωνα με τον Sorel, στη δύναμη του μύθου. . . . Από τα βάθη ενός γνήσιου ενστίκτου της ζωής, όχι λόγω λογικής ή πραγματισμού, αναβλύζει ο μεγάλος ενθουσιασμός, η μεγάλη ηθική απόφαση και ο μεγάλος μύθος. Σε άμεση διαίσθηση, η ενθουσιώδης μάζα δημιουργεί μια μυθική εικόνα που ωθεί την ενέργειά της προς τα εμπρός και της δίνει τη δύναμη για το μαρτύριο, καθώς και το θάρρος να χρησιμοποιεί δύναμη. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος ή τάξη να γίνει η μηχανή της παγκόσμιας ιστορίας. Όπου αυτό λείπει καμία κοινωνική και πολιτική δύναμη δεν μπορεί να παραμείνει. Και καμία μηχανική συσκευή δεν μπορεί να χτίσει ένα φράγμα εάν μια νέα καταιγίδα ιστορικής ζωής έχει χαθεί. Κατά συνέπεια, είναι όλο θέμα να δούμε πού είναι αυτή η ικανότητα μύθου και αυτή η ζωτική δύναμη σήμερα. Στη σύγχρονη αστική τάξη, που έχει καταρρεύσει σε άγχος για χρήματα και περιουσία, σε αυτήν την κοινωνική τάξη που ηθικά καταστράφηκε από σκεπτικισμό, σχετικισμό και κοινοβουλευτισμό, δεν μπορεί να βρεθεί. Η κυβερνητική μορφή που χαρακτηρίζει αυτήν την τάξη, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι μόνο μια «δημαγωγική πλουτοκρατία». Ποιος λοιπόν, είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. Σε αυτήν την κοινωνική τάξη που ηθικά καταστράφηκε από σκεπτικισμό, σχετικισμό και κοινοβουλευτισμό, δεν μπορεί να βρεθεί. Η κυβερνητική μορφή που χαρακτηρίζει αυτήν την τάξη, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι μόνο μια «δημαγωγική πλουτοκρατία». Ποιος λοιπόν, είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. Σε αυτήν την κοινωνική τάξη που ηθικά καταστράφηκε από σκεπτικισμό, σχετικισμό και κοινοβουλευτισμό, δεν μπορεί να βρεθεί. Η κυβερνητική μορφή που χαρακτηρίζει αυτήν την τάξη, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι μόνο μια «δημαγωγική πλουτοκρατία». Ποιος λοιπόν, είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. Η κυβερνητική μορφή που χαρακτηρίζει αυτήν την τάξη, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι μόνο μια «δημαγωγική πλουτοκρατία». Ποιος λοιπόν, είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. Η κυβερνητική μορφή που χαρακτηρίζει αυτήν την τάξη, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι μόνο μια «δημαγωγική πλουτοκρατία». Ποιος λοιπόν, είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Προέκυψε από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο. είναι το όχημα του μεγάλου μύθου σήμερα; Ο Σόρελ προσπάθησε να αποδείξει ότι μόνο οι σοσιαλιστικές μάζες του βιομηχανικού προλεταριάτου είχαν έναν μύθο στον οποίο πιστεύουν, και αυτή ήταν η γενική απεργία. . . . Έχει προκύψει από τις μάζες, από την αμεσότητα της ζωής του βιομηχανικού προλεταριάτου, όχι ως κατασκευή διανοουμένων και λογοτεχνών, όχι ως ουτοπία. γιατί ακόμη και η ουτοπία, σύμφωνα με τον Sorel, είναι το προϊόν μιας ορθολογικής διάνοιας που προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή από το εξωτερικό με ένα μηχανιστικό σχέδιο.

Από την προοπτική αυτής της φιλοσοφίας, το αστικό ιδανικό της ειρηνικής συμφωνίας, μια συνεχής και ευημερούσα επιχείρηση που έχει πλεονεκτήματα για όλους, γίνεται το τερατώδες του δειλού πνευματισμού. Οι συζητήσεις, οι διαπραγματεύσεις, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες αποτελούν προδοσία του μύθου και του τεράστιου ενθουσιασμού από τον οποίο εξαρτώνται τα πάντα. Ενάντια στην εμπορική εικόνα της ισορροπίας, εμφανίζεται ένα άλλο όραμα, η πολεμική εικόνα μιας αιματηρής, οριστικής, καταστροφικής, αποφασιστικής μάχης (σελ. 68–69)

Ο Sorel ισχυρίζεται ότι ο μύθος που ζωντανεύει το προλεταριάτο είναι «η γενική απεργία» στην οποία ολόκληρο το προλεταριάτο σταματά την οικονομία έως ότου ικανοποιηθούν τα αιτήματά του.

Πιέρ-Ιωσήφ Προυντόν

Ο Σμιτ έπειτα βιάζεται να προσθέσει ότι ένα παρόμοιο όραμα για μια αιματηρή τελική αναγνώριση βρέθηκε στα δεξιά: «Το 1848 αυτή η εικόνα ανέβηκε και στις δύο πλευρές σε αντίθεση με τον κοινοβουλευτικό συνταγματισμό: από την πλευρά της παράδοσης με συντηρητική έννοια, που εκπροσωπείται από έναν Καθολικό Ισπανός, Donoso Cortés, και σε ριζοσπαστικό αναρχοσυνδικαλισμό στο Proudhon. Και οι δύο απαίτησαν απόφαση. . . . Αντί για σχετικές αντιθέσεις που έχουν πρόσβαση στα κοινοβουλευτικά μέσα, τώρα εμφανίζονται απόλυτοι αντίθετοι »(σελ. 69). Όμως, η ακούραστη συζήτηση των αστών βουλευτών έχει να κάνει με την αποφυγή της αναγκαιότητας λήψης αποφάσεων απέναντι σε σκληρές ή / και αντιθέσεις σχετικά με την αποφυγή της ύπαρξης πραγματικής εχθρότητας. «Στα μάτια του Donoso Cortés, αυτός ο σοσιαλιστικός αναρχικός [Proudhon] ήταν ένας δαίμονας, ένας διάβολος, και για τον Proudhon ο Καθολικός ήταν ένας φανατικός Μεγάλος Ανακριτής, τον οποίο προσπάθησε να γελάσει. Σήμερα είναι εύκολο να δούμε ότι και οι δύο ήταν ο πραγματικός τους αντίπαλος και ότι οτιδήποτε άλλο ήταν μόνο ένα προσωρινό μισό μέτρο »(σελ. 70). Ο Schmitt πεινούσε σαφώς για παρόμοια σαφήνεια στη Βαϊμάρη και είδε την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία ως τη σημερινή εχθρότητα της Αριστεράς.

Juan Donoso Cortés, marqués de Valdegamas

Ο Ντόνοσο Κορτές ήταν στην καρδιά ένας αντιδραστικός μοναρχικός που κοιτάζει προς τα πίσω. Αλλά ο Schmitt δεν αναφέρει εδώ ότι ο Donoso Cortés πίστευε ότι η μοναρχία δεν υπήρχε πλέον. Υπήρχαν ακόμη βασιλιάδες, αλλά ακόμη και δεν πίστευαν στη νομιμότητα της μοναρχίας. Αντ 'αυτού, η πηγή πολιτικής νομιμότητας είχε περάσει στον λαό. Έτσι, οι υπόλοιποι μονάρχες της Ευρώπης ακολούθησαν απλώς τους φιλελεύθερους δημοκράτες, οι οποίοι με τη σειρά τους ακολούθησαν την Αριστερά: «Μόνο στο σοσιαλισμό είδε αυτό που αποκαλεί ένστικτο ( el instinto ) και από το οποίο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μακροπρόθεσμα όλα τα κόμματα εργάζονταν για σοσιαλισμό». (σελ. 70). Δυστυχώς, η Αριστερά οδηγούσε ολόκληρο τον κόσμο στην καταστροφή. [3] Έτσι, ο Donoso Cortés αγκάλιασε την ιδέα μιας αντιδραστικής δικτατορίας όχι μόνο για να διαμαρτυρηθεί ή να καθυστερήσει αλλάαντιστρέψτε την «πρόοδο» της Αριστεράς. Ήταν, επομένως, κάτι πρόδρομος του σύγχρονου φασισμού, τον οποίο ο Schmitt συζητά στο τέλος του βιβλίου του.
Ο Schmitt κλείνει με μια επικείμενη κριτική του Sorel. Πρώτον, ο Schmitt υποστηρίζει ότι ο ίδιος ο Σόρελ τελικά υποτάσσει τον προλεταριακό μύθο και τη βία στον ορθολογισμό, επειδή ο στόχος της επανάστασης είναι να πάρει τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Αλλά το σύγχρονο οικονομικό σύστημα είναι ένα κομμάτι με την αστική δημοκρατία, επομένως «Αν κάποιος ακολούθησε τους αστούς σε οικονομικό έδαφος, τότε πρέπει επίσης να τον ακολουθήσει στη δημοκρατία και στον κοινοβουλευτισμό» (σελ. 73). Αυτό δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα πειστικό. Όταν ο Schmitt έγραφε, το παράδειγμα της Imperial Japan έδειξε ότι μπορεί να έχει μια σύγχρονη βιομηχανική οικονομία χωρίς φιλελεύθερη δημοκρατία.
Αλλά δεν μπορεί κανείς να έχει μια σύγχρονη βιομηχανική οικονομία χωρίς ορθολογισμό , έτσι: «εάν αυτή η οικονομική τάξη αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο, εάν η παραγωγή εντατικοποιηθεί ακόμη περισσότερο, κάτι που προφανώς θέλει και ο Sorel, τότε το προλεταριάτο πρέπει να αποκηρύξει τον μύθο του. Ακριβώς όπως και η αστική τάξη, θα αναγκαστεί, μέσω της ανώτερης δύναμης του μηχανισμού παραγωγής, σε έναν ορθολογισμό και μηχανιστική προοπτική που είναι κενή από μύθο »(σελ. 73). Αυτό είναι ένα πολύ πιο πειστικό επιχείρημα, γιατί ο συνδικαλισμός γίνεται φάρσα αν το προλεταριάτο ανατρέψει θεούς, βασιλιάδες και καπιταλιστές, μόνο για να αναδιαμορφωθεί σύμφωνα με την εικόνα τους.
Αλλά πώς μπορεί κανείς να εδραιώσει τη νίκη ενάντια στον ορθολογισμό και την απογοήτευση σε μια εντελώς νέα μορφή κοινωνίας; Η απάντηση του Schmitt είναι ότι κάποιος χρειάζεται έναν ισχυρότερο μύθο από τη γενική απεργία: δηλαδή τον εθνικισμό.
Στη συνέχεια, ο Schmitt συζητά πώς οι μαρξιστικές και συνδικαλιστικές ιδέες συντήχθηκαν με τον εθνικισμό. Η «μπουρζουαζία» ως μορφή περιφρόνησης «δημιουργήθηκε πρώτα από την αριστοκρατία» και μετά «διαδόθηκε τον 19ο αιώνα από ρομαντικούς καλλιτέχνες και ποιητές» (σελ. 74). Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το πήραν στη συνέχεια και, παρά την ψευδο-επιστημονική λάμψη της Χεγκελιανής διαλεκτικής, μετέτρεψαν το αστικό σε «μια εικόνα του εχθρού που ήταν ικανή να εντείνει όλα τα συναισθήματα του μίσους και της περιφρόνησης» (σελ. 73-74).
Όταν ο μαρξιστικός μύθος της μπουρζουαζίας μετανάστευσε στη Ρωσία, «μπόρεσε να δώσει νέα ζωή στο ρωσικό μίσος για την επιπλοκή, την τεχνητότητα και τον πνευματισμό του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. . " (σελ. 74). Σε αυτό το σημείο, ο μαρξισμός «κατέλαβε έναν μύθο για τον εαυτό του που δεν αναπτύχθηκε πλέον καθαρά από το ένστικτο της ταξικής σύγκρουσης, αλλά περιείχε ισχυρά εθνικιστικά στοιχεία» (σελ. 74). Αυτή η συγχώνευση του μαρξισμού και της αντιδυτικής εθνικής ταυτότητας της Ρωσίας βοήθησε πιθανώς τον κομμουνισμό να ριζώσει πρώτα στη Ρωσία: «Η προλεταριακή χρήση βίας είχε κάνει τη Ρωσία Μοσχοβίτη ξανά» (σελ. 75).
Αυτό, υποστηρίζει ο Schmitt, «δείχνει ότι η ενέργεια του εθνικισμού είναι μεγαλύτερη από τον μύθο της ταξικής σύγκρουσης» (σελ. 75). Επιπλέον, τα άλλα παραδείγματα της δύναμης του πολιτικού μύθου του Σόρελ περιλαμβάνουν τους γερμανικούς και ισπανικούς πολέμους απελευθέρωσης εναντίον του Ναπολέοντα που αποδεικνύουν και πάλι ότι «ο ισχυρότερος μύθος είναι εθνικός». «. . . όποτε πρόκειται για μια ανοιχτή αντιπαράθεση των δύο μύθων, όπως στην Ιταλία, ο εθνικός μύθος έχει, μέχρι σήμερα πάντα νικηφόρα »(σελ. 75).
Ο Schmitt δεν λέει γιατί ο εθνικός μύθος είναι πιο ισχυρός από τον μύθο της γενικής απεργίας, αλλά σίγουρα ένας παράγοντας είναι ότι ο εθνικός μύθος αγκαλιάζει ολόκληρο τον λαό, όχι μόνο τους εργάτες, και αντλεί την ενέργειά του από περισσότερα νήματα ταυτότητας παρά απλώς οικονομική στέρηση. Όπως σημειώνει ο Schmitt:

Στο εθνικό συναίσθημα, διάφορα στοιχεία λειτουργούν με τους πιο διαφορετικούς τρόπους, σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Όσο πιο φυσιολατρικές αντιλήψεις σχετικά με τη φυλή και την καταγωγή, το πιο χαρακτηριστικό terrisme των Κέλτικων και Ρομαντικών λαών, η ομιλία, οι παραδόσεις και η συνείδηση ​​μιας κοινής κουλτούρας και εκπαίδευσης, η συνειδητοποίηση της συμμετοχής σε μια κοινότητα με κοινή μοίρα ή πεπρωμένο, μια ευαισθησία να είσαι διαφορετικός από άλλα έθνη - όλα αυτά τείνουν προς έναν εθνικό και όχι για μια ταξική συνείδηση ​​σήμερα. (σελ. 75)

Αυτό το απόσπασμα ρίχνει επίσης πολύ φως στις παρατηρήσεις του Schmitt σχετικά με την ομοιογένεια που καθιστά δυνατή τη δημοκρατία. Ο Schmitt, ωστόσο, τονίζει ότι η δημοκρατία απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη ομοιογένεια μεταξύ των εκλογέων, εξ ου και ο περιορισμός του franchise με βάση την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική τάξη, την εκπαίδευση και άλλους παράγοντες.
Το σύγχρονο παράδειγμα του Schmitt για την ανωτερότητα του μύθου του έθνους από αυτό του προλεταριάτου είναι η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία:

Μέχρι τώρα, η δημοκρατία της ανθρωπότητας έχει παραμεληθεί μόνο μια φορά περιφρονητικά μέσω της συνειδητής έκκλησης στον μύθο, και αυτό ήταν ένα παράδειγμα της παράλογης δύναμης του εθνικού μύθου. Στη διάσημη ομιλία του του Οκτωβρίου 1922 στη Νάπολη πριν από τον Μάρτιο στη Ρώμη, ο Μουσολίνι είπε: «Δημιουργήσαμε έναν μύθο. Αυτός ο μύθος είναι μια πίστη, ένας ευγενής ενθουσιασμός: δεν χρειάζεται να είναι πραγματικότητα. είναι μια προσπάθεια και μια ελπίδα, πίστη και θάρρος. Ο μύθος μας είναι το έθνος, το μεγάλο έθνος που θέλουμε να κάνουμε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα για τον εαυτό μας. " Στην ίδια ομιλία χαρακτήρισε τον σοσιαλισμό μια κατώτερη μυθολογία. (σελ. 76)

Ο 19ος αιώνας ήταν η εποχή της κοινοβουλευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο εικοστός αιώνας είναι η εποχή των πολιτικών μύθων. Η άνοδος του πολιτικού μύθου είναι από μόνη της «το πιο ισχυρό σύμπτωμα της παρακμής του σχετικού ορθολογισμού της κοινοβουλευτικής σκέψης» (σελ. 76). Η Αριστερά μπορεί να είναι το νεκροταφείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αλλά δεν προσφέρει καμία πραγματική εναλλακτική λύση, απλώς μοντέρνο υλισμό και ορθολογισμό απογυμνωμένο από τις φιλελεύθερες γοητείες της ελευθερίας και της ιδιωτικής ζωής.
Όμως, η Αριστερά, αρκετά ακούσια, έθεσε «τα θεμέλια μιας άλλης αρχής,. . . μια εξουσία που βασίζεται στο νέο αίσθημα τάξης, πειθαρχίας και ιεραρχίας »(σελ. 76). Μια δεκαετία αργότερα, ο Schmitt έβαλε μέρος στο γερμανικό κόμμα εθνικής αναγέννησης. Η ηλικία της συζήτησης τελείωσε. η ηλικία του μύθου είχε αρχίσει.
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, τι φως ρίχνει η κρίση του Schmitt's ; Ο Schmitt είναι απολύτως σωστός ότι η μανία του φιλελευθερισμού για το άνοιγμα των συνόρων και τη μείωση των προτύπων έχει καταστήσει τις σύγχρονες δημοκρατίες δυσλειτουργικές.
Όσον αφορά τις εναλλακτικές λύσεις στη φιλελεύθερη δημοκρατία, εξακολουθούν να υπάρχουν εκδόσεις Αριστεράς και Δεξιάς. Όμως ο μύθος της γενικής απεργίας είναι εντελώς νεκρός. Το προλεταριάτο προσελκύστηκε επιτυχώς τόσο από τον φασισμό όσο και από τη φιλελεύθερη δημοκρατία, οπότε η Αριστερά περιφρονεί τη λευκή εργατική τάξη ως αντιδραστικούς και αντίθετα επιδιώκει να κινητοποιήσει μη λευκούς και σεξουαλικούς εξωτερικούς ενάντια στη λευκή πλειοψηφία. Ο νέος αριστερός μύθος είναι λευκής ενοχής και μη λευκού πόνου. Τώρα είναι τόσο κυρίαρχο που οι Ηνωμένες Πολιτείες διαλύονται. Το αμερικανικό κέντρο-Δεξιά έχει συνθηκολόψει εντελώς τον όχλο. Η στρατηγική τους είναι να μην κάνουν τίποτα και να ελπίζουν ότι ο όχλος κουράζεται, έτσι οι Ρεπουμπλικάνοι δεν θα πρέπει να ασκήσουν θάρρος.
Ο μύθος του έθνους, ωστόσο, είναι ακόμα πολύ ζωντανός. Η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο κομμουνισμός νίκησαν τον φασισμό στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν νίκησαν τον εθνικισμό. Πράγματι, οι Σύμμαχοι νίκησαν τον Άξονα μόνο αντλώντας από τους δικούς τους εθνικούς μύθους. Επί του παρόντος, το φιλελεύθερο-δημοκρατικό κατεστημένο κωδωνίζει την Αριστερά που εργάζεται ενεργά για να την καταστρέψει. Έτσι, προς το παρόν, η εθνικιστική Δεξιά δεν πρέπει να κάνει τίποτα. Ποτέ μην διακόπτετε τους εχθρούς σας όταν καταστρέφουν ο ένας τον άλλον.
Αλλά το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει. Τελικά, ένας χώρος θα καθαριστεί για μια νέα αντιπαράθεση των μύθων: ο μύθος της λευκής ενοχής, της υποβάθμισης και του θανάτου έναντι του μύθου της λευκής υπερηφάνειας και της αναγέννησης. Το ονομάζουμε Λευκό Εθνικισμό. Πριν όμως έρθει αυτή η αντιπαράθεση, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι ο μύθος μας είναι ισχυρότερος.
Εάν θέλετε να υποστηρίξετε το έργο μας, στείλτε μας μια δωρεά μεταβαίνοντας στη  σελίδα Entropy  και επιλέγοντας "αποστολή συνομιλίας επί πληρωμή". Το Entropy σάς επιτρέπει να δωρίσετε οποιοδήποτε ποσό από $ 3 και άνω. Όλα τα σχόλια θα διαβαστούν και θα συζητηθούν στο επόμενο επεισόδιο του  Counter-Currents Radio , το οποίο προβάλλεται κάθε Παρασκευή.
Μην ξεχάσετε να  εγγραφείτε στο  ενημερωτικό δελτίο Counter-Currents  μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δύο μηνών  για αποκλειστικό περιεχόμενο, προσφορές και ειδήσεις.

Σημειώσεις

[1] Carl Schmitt, Η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , trans. Έλεν Κένεντι (Cambridge, Mass .: MIT Press, 1985).
[2] Παρατίθεται στην Εισαγωγή της Ellen Kennedy, Crisis , σελ. xxiv
[3] Δείτε την πληρέστερη συζήτηση του Schmitt για τον Donoso Cortés στην πολιτική θεολογία: Τέσσερα κεφάλαια για την έννοια της κυριαρχίας  (1922), trans. George Schwabb (Cambridge, Mass .: MIT Press, 1988), κεφάλαιο 4, «Στην Αντεπαναστατική Φιλοσοφία του Κράτους».

Προηγούμενη ΑνάρτησηΗ Συγκέντρωση Χρημάτων Counter-Currents 2020:
Το Καλοκαίρι Του 2020

Επόμενη ΑνάρτησηΘυμάμαι Τον Carl Schmitt
(11 Ιουλίου 1888 – 7 Απριλίου 1985)

Επιστροφή στην κορυφή

Κινητό